Ik kreeg vandaag telefoon. Van een madam met een zwaar, mij niet geheel onbekend, Duits accent. Zou het kunnen? Jawel! Nieuws van mijn lens! Eindelijk! Dan toch! Na drie maanden radiostilte wist ze te melden dat de lens niet zou worden hersteld.

– *slik* Exscuseer? –

Neen, er zou gewoon een nieuw exemplaar worden opgestuurd! Jawel, u hebt goed gehoord. Een Nieuw Exemplaar.

Dus vraag ik bij deze graag uw permissie om eens ergerlijk luid van Hoera te roepen! Yes, there is a god, people! Nu ja, mijn schaapjes zijn nog niet op het droge. Ik moet nog altijd een grote UPS vrachtwagen zich voor mijn deur zien materialiseren waaruit, begeleid door engelenkoren en zonneschijn, een levermeneer in een kraaknet UPS uniform stapt en mij Het Pakje overhandigt.

Afin, eerst en vooral moet  ik dus het lege doosje van de vorige lens en het garantiebewijsje opsnorren en het geheel gewoon naar hen opsturen. Dan zorgen zij voor de rest.

Hm. De doos ligt in mijn boekenkast. Zo ver zijn we al. Maar waar zijn al die papiertjes die daar bij horen te zitten?

Urgh.