Maandagmorgen is altijd goed voor enige [tag]frustratie[/tag]. Voornamelijk dan omdat ik mijn dag begin met mijn vertrouwen te stellen in het openbaar vervoer en de talrijke obstakels die ik dien te overwinnen om op het werk te geraken. Geen eenvoudige zaak.

Sinds enige tijd is [tag]Antwerpen[/tag] werkelijk een bouwput. De ene werf na de andere. Het gevolg is dat het een uitdaging wordt om van punt A naar punt B te gaan zonder je kleren te scheuren. Van het Centraal Station tot het Stadsarchief komen wij tegenwoordig volgende werven tegen:

• Centraal Station kant Keyserlei
• Kipdorpbrug en Kipdorp
• Sint-jacobsstraat op de linkerkant
• Lange Sint-Annastraat
• Venusstraat

En dat zijn nog maar de grotere werven. Ongetwijfeld zullen automobilisten deze zwarte punten ongetwijfeld weten te vermijden. Voor voetgangers ligt dit anders. Op geen enkele van die [tag]werven[/tag] is ook maar een beetje rekening gehouden met de voetganger. Awoert! For shame! Doorgaans wordt er van je verwacht dat je doodleuk in het midden van de straat gaat lopen tijdens de ochtendspits. Om het helemaal af te máál af te maken parkeren onze stoere bouwvakkers hun camionettes ook nog eens ostentatief op het voetpad. Bij ontstentenis van parkeerplaats waar nu hun betonmolen staat of waar ze een berg grond hebben gestort. Ik mag aannemen dat dit een vette kluif is voor verzekeringenexperts bij ongevallen.

Mijn tweede, mindere, frustratie van vandaag is het inzetten van [tag]M6 rijtuigen[/tag] op de lijn Antwerpen – Oostende door de [tag]NMBS[/tag]. Op zich geen probleem want er kan extra volk bij. Maar in tegenstelling tot de meeste mensen vind ik de zetels er ronduit on-ge-makkelijk zitten. Laat het mij zo stellen: na een dikke anderhalf uur karren krijg ik zo een beetje een idee van wat Michel in het dagelijkse leven moet doorstaan: stijve nek, pijn in de rug en een milde gevoelloosheid in mijn voeten en benen. De ingenieur bij Bombardier die deze marteltuigen heeft ontworpen zou voor mijn part verplicht mogen worden om zijn dagen te slijten in zo’n zetel. Al een geluk dat ik niet meer gedwongen ben om die martelgang dagelijks tweemaal te doorstaan.

Enfin, genoeg geklaagd. Want ondertussen werkt de verwarming hier terug op het werk en is het hier eindelijk lekker warm. Huzzah bravoe!