De dag dat ik de deur van den unief achter mij toe smeet, dat was september 2004. Ik had nog herexamens maar ik mocht gelijk al aan ’t Stad beginnen. Geen vakantie om nog eens een verre reis te maken, geen overgang van rustig solliciteren. Neen. Direct het diepe eind van het zwembad in. En dan nog wel meteen aan de andere kant van het land.

Dat doet wat met een pas afgestudeerde 23 jarige.

Sindsdien heb ik zo’n beetje Vlaanderen afgedweild op zoek naar mijn plaats in de wereld. Ik heb harde keuzes moeten maken, en als ik het niet deed, dan zorgde het leven wel voor een duw in deze of gene richting. Ik heb gezien hoe de meeste van mijn naaste vrienden hun eigen weg zijn gegaan, elkaar vonden, ergens neerstreken en op eigen benen zijn gaan staan. Maar zelf liet ik het allemaal wat op zijn beloop.

We zijn bijna zeven jaar verder en ik leef nog altijd het leven van een kotstudent. En dat steekt ferm tegen. Ik huur dan wel iets in Antwerpen, een flink deel van mijn leven ligt nog altijd in Brugge. Altijd al geweest. Twee halve levens le/ijden, dat brengt praktische problemen mee, maar ’t weegt ook mentaal. Probeer je maar eens te binden aan de plaats waar je leeft. Ik kan u vertellen dat dat maar heel moeilijk gaat. De laatste 18 maanden zijn daar bijzonder hard in geweest.

Hoog tijd dus om te durven zeggen: hier ben ik, hier blijf ik.

Daar ben ik dus sinds een maand of twee werk van aan het maken. Er zijn grootse plannen en de toekomst ziet er momenteel heel spannend uit. Voorlopig ligt nog niks vast, maar met een beetje geluk gaat dat binnenkort veranderen.

Als bevoorrechte lezer, gaat u daar nog in geuren en kleuren van mogen mee genieten.