Gisteravond, 23u, de bel gaat. Volgende conversatie ontspint zich aan de parlofoon.

Mr. X. “Hé, Matthias, ’t was voor ne vraagske” (naam duidelijk afgelezen van naamkaartje onder de bel)
Ik: “Ken ik u?”
Mr. X. “Hé, ’t was voor een dringend vraagje.”
Ik: “Welk vraagje?”
Mr. X. “Hebt gij geen twee jointjes voor mij?”
Ik: “Euh. Neen. Ik kan u niet verder helpen. Een goeienavond verder.”
Mr. X. “Mercie éh!”

Het is dus nu officieel. Ik sta hier in Antwerpen blijkbaar bekend als een keiharde drugsdealer. Wie wil er wat?