Netsensei

Much Ado About Nothing

Voetbal

Voetbal is mijn ding niet. Nooit geweest eigenlijk. Vooral dan het kijken. Want toen ik nog op school zat voetbalde ik uiteindelijk toch niet écht heel erg onaardig. Maar kijken? Forget it!

Dat heeft zo zijn redenen. In de eerste plaats omdat ons Belgische voetbal op zijn best slaapverwekkend en ergerlijk is. Talent wordt weggekaapt, massale buitenlandse transfers, miljoenendeals, trainers die uit hun nek kletsen en spelers die de zwarte piet het liefst aan elkaar doorspelen.

Gisteren moest keek ik vrijwillig mee naar een Champions League match bij kameraad Vincent. Milaan tegen Bayern München als ik mij niet vergis. Samen met nog twee kennissen. Afin. Het moet gezegd: de match kon wel beklijven. Helemaal anders dan bij ons. Het had wel iets van ballet hoe de spelers elkaar probeerden te tackelen op de meest onmogelijke manieren. Rijm dat maar eens met onze spelers die vooral zichzelf weten te tackelen. En het spelletje stokte bovendien niet. De spelers waren gretig genoeg om te scoren. Rijm dat maar eens met de doelvrees van onze spelers. Voetbal lijkt bij ons bijna loopgrachtenoorlog: ingraven en af en toe een schimpschot in elkaars richting.

Het blijft natuurlijk wel voetbal. Panem et circenses. Maar ik geef grif toe dat ik mij gisteren wel heel goed geamuseerd heb. Ook een first!