Eens om de vier jaar tijd lukt het mij langer dan een paar minuten te interesseren voor voetbal: tijdens de wereldbekerfinale. Nochtans schakelde ik pas in zo rond de 80ste minuut. 1 – 1 gelijkspel. Tjah. Niets gemist, denk ik dan. Ze wisten het anders wel te rekken: verlengingen én strafschoppen. Toch nog goed voor een dik uur voetbal op de buis.

Het was anders wel an eventfull hour. Losse handjes en zo. Klapstuk was toch wel de kopstoot van Zizou. De man speelt de bekerfinale als allerlaatste match. Een prachtig einde van een carrière. En dan tóch weten te verknallen door te vrágen naar een rode kaart. Er zal nog over geschreven worden, denk ik zo.

En de winnaar? Die had het wel verdiend, dunkt me. De italianen waren de betere ploeg vond ik zo. Goed gespeeld, spannendste t-shirts, stoerste borstkas en al. En om na 115 minuten geen missers te maken bij de strafschoppen: kudos. Er mag dus al wat gefeest worden in Rome, dunkt me. En het WK? Wel, ik ben blij dat het erop zit: eindeljik terug een min of meer reguliere programmering op de buis.