Netsensei

Much Ado About Nothing

Petanque

Station Brugge. 7 uur deze morgen. Matthias stapt de gebruikelijke trein op richting Antwerpen… om vast te stellen dat de helft van de onderste coupé gereserveerd is. Geen erg. Dan zitten we maar in de andere helft om nog een beetje te dutten en zo wat slaap in te halen. Ik had de aangeplakte biljetten beter moeten lezen want nog geen vijf minuten later werden de plaatsen ingenomen.

Stel u voor: Een petanqueclub van 40 senioren die een dagje uit naar Antwerpen hadden georganiseerd en er niets beters op hadden gevonden om een flink stuk van een zeer drukke spitsuurtrein te reserveren. Dat het niet om de gedistingeerde rotaryclub ging viel meteen op. Het gezelschap was bijzonder luidruchtig en de coupé trok meer op een vismarkt dan een rustige treincoupé. Van storend gesproken!

De toon was bovendien meteen gezet: er waren plaatsen op overschot maar elke pendelaar die het waagde om er eentje in alle drukte te veroveren werd afgesnauwd met een plat West-Vlaams “Da’s iere wel gereserveerd ééé!” Om vervolgens de sjacosj neer te zetten in de zetel. Vriendelijk! Duidelijk het slag volk dat jongeren afsnauwt wanneer ze iets teveel lawaai maken maar zelf niet beseft hoeveel overlast ze veroorzaken.

In het verleden heeft kameraad T. reeds gesproken over senioren als zijnde kamikazes die niemand ontzien. Weliswaar sterk uitgedrukt maar toen ik vanmorgen met barstende hoofdpijn in Antwerpen arriveerde was dat het stereotype dat bij mij (nog maar eens) werd bevestigd.

Zouden de politici niet ineens daar iets aan kunnen doen? Stiltewagons zoals in Nederland? Of aparte “seniorentreinen” waar ze zoveel lawaai mogen maken als ze willen? Enfin ja, ’t is dat ik vind dat elementaire beleefdheid en respect meer een thema zouden mogen worden.