Netsensei

En toen vertrokken we eindelijk naar Marrako. De reis was al even geleden geboekt bij Sunjets, dus we keken er enorm naar uit. Marrakech, Baby! We hadden gehoopt op een week rust, relax, ons voetjes onder de tafel kunnen schuiven zonder afwas te moeten doen en een stevige dosis cultuur. En we kregen waar voor ons geld.

We hadden het geluk dat we in een beter hotel net buiten de stad logeerden. Geen drukte en op tien minuutjes van het centrum en de luchthaven. Ideaal. Bleek dat de foto’s op de website en de magazines voor één keer ook de werkelijkheid weerspiegelden. We keken onze ogen uit toen we incheckten in een somptueuze lobby en onze valiezen door een echte bellboy werden weggebracht. De echte klapper was onze kamer. Ik had gelezen dat die een goeie vijftig vierkante meter groot zou zijn. En dat was niet gelogen. Met het terras erbij moet die ongeveer zo groot zijn geweest als mijn appartement. Met een luxueuze aparte badkamer met bad én douche en een gargantisch dubbel bed. En natuurlijk ook airco. Hét wapen tegen de extreme hitte.

Over die Afrikaanse hitte kunnen we nu een woordje meespreken. Toen we toekwamen was het eerder aan de frisse kant: rond de 38 graden. Maar op dag drie kwam de woestijnwind over het beschermende Atlasgebergte en leek het alsof de hele streek onder een gigantische haardroger werd gezet terwijl het kwik zoetjes naar de 45 en meer steeg. Zelfs ’s avonds valt er niet aan te komen. Rond tien uur is het daar nog dik 35 graden. Zweten dus. En ook wel veel, heel veel flessenwater drinken. Maar met de juiste zorg is de hitte best wel dragelijk.

Marroko is natuurlijk tajines! Véél tajines. En geroosterd vlees. Het hotel herbergde twee uitgelezen restaurants waar we ’s avonds terecht konden voor de traditionele schotels. Twee keer schoven we aan bij een all-you-can-eat-but-you-probably-won’t buffet. Heerlijk! Zoals dat gaat waren onze buiken uiteraard niet gewend aan de overdaad aan fruit, de exotische kruiden en olieën. In de tweede helft van de week moesten we dus ons systeem ontzien en het Marrokaanse lekkers aan ons wat voorbij gaan.

En dan is er natuurlijk Marrakech zelf. De rode stad met zijn medina, souks, El Koutoubia moskee, madrassa’s, cafeetjes, winkeltjes en zoveel meer. Het is echt een stad van tegenstellingen. Moderne, peperdure hotels schouderen naast luxewinkels van Louis Vuitton, Armani,… terwijl de medina, of oude stad, een kluwen is van kleine overdekte straatjes waar de mensen nog leven zoals honderd jaar geleden. Overal winkeltjes waar druk handwerk wordt geleverd door bakkers, schilders, ververs, leerlooiers, smeden, slagers, vissers,… Op een gidsbeurt doorheen traditioneel Marrakech werden we zelfs meegetroond naar een gemeenschappelijke broodoven waar alle families in een hele wijk hun broden kwamen bakken. En natuurlijk is er overal de eeuwige drukte die een arabisch handelsknooppunt met zich meebrengt. De souks en de marché Berber lopen vol met handelaars met uitpuilende stalletjes vol specerijen, textiel, houtsnijwerk, schoenen en de meest uiteenlopende prullaria die ze aan de vreemdelingen proberen te verpatsen. We hebben meer dan eens moeten afdingen, een traditie, om iets te kunnen kopen. Je gaat dan wel met een goed gevoel naar huis, je weet toch dat jouw zogenaamde beste prijs nog altijd bedriegtdenboel is geweest. Maar dat doet niets af aan de charme van het hele ritueel te midden een decor van duizelingwekkende geuren, geluiden en kleuren

We wilden ook wel iets van het land zien en via de excursies die Sunjets organiseerde konden we met een carvaan jeeps de woestijn in naar Ait Ben Hadou en Ouarzazate, twee onoogelijke dropjes die als decor dienst mochten doen in tal van Hollywood blockbusters. De plaatselijke bevolking zou gek geweest zijn als ze niet op de komst van hollywoodsterren zouden kapitaliseren. We trokken doorheen datzelfde Atlas en terug en we bezochten prachtige locaties op een avontuurlijke trip via haarspeldbochten. Het was letterlijk racen tegen de tijd om voor het donker terug uit de bergen te zijn want, alhoewel er geen verlichting is, blijft het verkeer er wel zeer gevaarlijk rijden. We zijn zelfs in het midden van de woestijn geflitst geweest door twee ijverige dienders van de wet die onze plaatselijke chauffeur gelijk op de bon slingerden. Een gewaarschuwde man of vrouw… lapt ginder de zaak aan zijn laars en negeert een dikke tien minuten later gelijk weer de snelheidsborden aangezien de volgende politiecontrole mijlen uit de buurt is.

Na dik een week ging het zondag terug richting thuis. De vlucht verliep vrij rustig en we waren blij verrast dat het weer hier tijdens onze afwezigheid toch wat gekanteld is naar typisch warm maar regenachtig zomerweer

Was het een geslaagde reis? Het was een meer dan geslaagde reis!

Ah juist. Het gaat al een stuk beter, dank je wel. Af en toe is er nog eens wat pijn en de schouder voelt niet nog niet 100% aan, maar het ergste leed lijkt me geleden. Al ben ik nog altijd niet terug aan de klimmuur. Tot daar. Voor de zekerheid ben ik deze week op bezoek geweest bij de orthopedist. Een mens kan immers maar zeker zijn.

Geen gruwelverhalen van spuiten en onderzoeken en pillen. Verre van.

Blijkt dus dat ik inderdaad met een ontsteking zit en de juiste reactie had om tijdig te stoppen. Zoals ik nu merk geneest dat inderdaad langzaam aan met voldoende rust. Ik mag zelfs terug voorzichtig beginnen klimmen! (juij!!) Maar ik moet dat wel met de nodige dosis gezond verstand doen. Mijn schouderspieren hoor ik gerichter te trainen en te verstevigen met oefeningen zodat de boel minder snel geblokkeerd geraakt. Ik heb een paar beurten kine voorgeschreven gekregen omdat die aan te leren. En in de toekomst moet ik ook echt uitkijken tijdens het klimmen zelf, juiste klimtechniek hanteren, liefst onder begeleiding klimmen (lees: met zijn tweetjes) en bij voorkeur met een goeie opwarming vooraf. Logisch, dat wel, maar wel iets wat ik allemaal ga moeten leren.

In ieder geval, de orthopedist vertelde me dat de rek merkbaar uit een mens begint te gaan vanaf zijn 30. Voor veel amateursportlui is dat het moment om te stoppen. Maar klimmen is naar zijn mening geen zo’n blessuregevoelige sport en als ik goed naar mijn lichaam luister mag ik nog heel lang de klimgordel blijven aantrekken.

Juij! Met het gereis in het vooruitzicht pik ik de extra weken rust nog even mee. Eind augustus, begin september laat ik mij niet meer tegen houden om een teen in het water, erm, voet tegen de muur te plaatsen. Dat mag dan ook wel na twee maanden rust.

Er wordt gereisd in de komende weken. Veel gereisd. Vanaf zondag bevindt ik mij met mijn lief tussen de wuivende palmbomen, de Souks, minaretten in Marrakesh.  De reis hebben we in het voorjaar geboekt bij Sunjets. We dachten het eerst in in Europa te houden, maar de planning liet ons niet toe te boeken buiten het hoogseizoen. Bleek dat Marokko dan net een stukje goedkoper is dan een eenvoudige gîte in Frankrijk. Hoe dan ook, ’t is iets waar we al een paar maanden samen naar uitkijken.

Ik ben vooral benieuwd naar het befaamde Jemaa-El-Fnaa plein, de tuinen van Menara, genieten van het lekkers in Café Arabe en zoveel meer. Na Amerika en Azië is Afrika het vierde continent waar ik voet neer zet. Ik weet dat Marokko een rijke geschiedenis en cultuur heeft. We hebben wat reisgidsen aangeschaft maar het meeste leeswerk zal wel ergens onderweg gebeuren.

’t Is een eeuwigheid geleden dat ik nog eens echt een dolce-far-niente vakantie had geboekt.  2011 is er ook vakantiegewijs zo’n beetje tussen uit gevallen. Twee jaar geleden vloog ik van DrupalCon in Kopenhagen rechtstreeks door naar Zwitersland. Ik bleef een nacht in Zürich om daarna per trein mijn ouders te vervoegen die reeds in de hoge Alpen verbleven. Heerlijke reis was dat. Ook 2009 en 2008 vielen er dan weer uit wegens een dik jaar-en-een-half job hoppen.

En daarna? Wel, daarna is er een weekje DrupalCon in Munchen. We trekken er per DrupalBus naar toe, ik kom per trein terug naar huis. Benieuwd wat ik daar allemaal ga bij leren!

Via kameraad A. Nice find!

En toen zwichtte ik. Voor le iPad. Ik zou ding welhaast een iPet kunnen noemen als ik zie hoe mensen het fanatiek overal mee naartoe sleuren. Het ding komt via via uit de Apple Store op Fifth Avenue. Een tablet leek me al lang er wel iets. Zo lig ik vaak ’s avonds voor pampus in de zetel en dan vind ik een laptop een bijzonder onpraktisch ding om. Bovendien zijn tablets echt wel gemeen goed geworden. Dus waarom ook niet?

En dus liet ik mij over halen.

Mijn eerste indruk: een gemak jong! Zo intuitief! Ik heb waarschijnlijk nog de helft niet ontdekt van wat het ding allemaal kan, maar het zit wel heel erg gebruiksvriendelijk in mekaar. Vooral dat scherm: zo helder en klaar om tekst op te lezen. Jongens, dat is nogal eens een plezier.

Ik heb me gelijk de app van de Standaard in de Kiosk gedownload en ik kon meteen grote delen uit de weekend editie lezen. Wat een gemak want één van de dingen die ik mis sinds ik alleen woon is een gazet. En op het einde van de week/maand pakken oud papier buiten zetten, dat is het toch niet.

En ik heb er meteen ook Spotify opgezwierd voor de muziekjes. Heerlijk om zo de afwas te doen met een muziekje op de achtergrond the-day-after een geslaagd feestje.

Nu, hoe geweldig de app store ook is, ik ben nog een beetje zoekende naar de beste, de leukste en de nutigste apps. Dus vraag ik me af of jullie, lieve lezers en lezeressen met een iPet, mij geen wegwijs zouden willen maken naar de absolute must-haves.

Jaja, brave new times it is!

En onderwijl belandde ik deze week ook zo’n beetje  bij de radioloog. Ik heb net teveel pijn en ambetantie van mijn rechterschouder om het van mijn kant te laten gaan. Er werden foto’s genomen en met gel en sensor mijn schouder in kaart gebracht. De radioloog zag meteen het probleem: bursitis! Ontsteking van een vliesje tussen de spieren en het bot door overbelasting. Gelukkig is er dus niets gescheurd of zo. Minder leuk is dat ik de zaak voldoende rust moet geven om zich te herstellen. Hoe lang? Dat hangt af van Moeder Natuur.

Ondertussen ga ik straks mijn vierde week in zonder sport. Als voormalig onsportieveling is het nogal bevreemdend om vast te moeten stellen dat stil zitten nogal frustrerend kan zijn. Ik moet het wel volhouden tot de pijn bij het bewegen weg is en ondertussen tijdig soigneren met een ijspak.

Hopen dus dat het niet iets is waar ik héél lang mee op de sukkel ga blijven. In september gaat hier in Brugge de nieuwe klimzaal open, heb ik begrepen, en daar wil ik maar wat gebruik van kunnen maken.

Bon. Dat wordt hier niet erger, met die schouder van mij. Maar ook niet meteen beter. Niet dat ik beperkt ben, maar opstaan met kloppende pijn is nu ook niet echt acceptabel. Morgenavond mag ik op bezoek bij de huisarts. Aan de telefoon hoorde ik haar al neuzelen over “echografie” en zo.

I dearly hope it doesn’t come to that.

Happy 100th Birthday, mr. Alan Turing!

Ik werk dus zo’n 8 uur per dag. En dan is er de was en de plas. En het sociale leven.  Maar op het einde van de dag klap ik de laptop niet zomaar toe. In den on line is het  zo’n beetje de gewoonte dat je ook na je uren nog bezig houdt met lering, lezing en probeersels. Oefening baart immers kunst. Ook ik hou er dus een paar pet projects op na.

2011 was geen zo’n fantastisch projectjes jaar. Vastgoed beheren is immers een Project op zichzelf. En dus ben ik nu bezig met een inhaalbeweging. Zo schreef ik in de eerste helft van het jaar Rum, een soortement deployment ding voor Drupal. Ondertussen ben ik bezig met de website van ons ma. Die had vorig jaar al klaar moeten zijn, maar ’t leven zorgde voor een paar verrassingen en een jaar uitstel.

Alleen, zo na de uren hetzelfde doen wat je tijdens de uren doet is nogal afmattend. Zeker als je niet meteen het gevoel hebt vooruitgang te boeken. Meer zelfs, soms durf ik al eens een week helemaal niets te doen, puur uit geen goesting om mij aan mijn bureau te zetten zonder écht plan. Tijd dus voor wat eenvoudig personal management.

• Ik deel mijn project op in taken en stories zoals we dat op het werk doen. Zo heb ik doelen om naar te werken.
• We timeboxen en alloceren per avond 1,5 uur puur development. Meer niet. De rest van de avond gaat naar  – broodnodige – ontspanning.
• We geven voorrang aan het (sociale) leven. Dus geen vaste deadlines of beloftes die ik niet voor mezelf kan waarmaken.

Benieuwd waar me die manier van werken gaat brengen.