Ah juist. Het gaat al een stuk beter, dank je wel. Af en toe is er nog eens wat pijn en de schouder voelt niet nog niet 100% aan, maar het ergste leed lijkt me geleden. Al ben ik nog altijd niet terug aan de klimmuur. Tot daar. Voor de zekerheid ben ik deze week op bezoek geweest bij de orthopedist. Een mens kan immers maar zeker zijn.

Geen gruwelverhalen van spuiten en onderzoeken en pillen. Verre van.

Blijkt dus dat ik inderdaad met een ontsteking zit en de juiste reactie had om tijdig te stoppen. Zoals ik nu merk geneest dat inderdaad langzaam aan met voldoende rust. Ik mag zelfs terug voorzichtig beginnen klimmen! (juij!!) Maar ik moet dat wel met de nodige dosis gezond verstand doen. Mijn schouderspieren hoor ik gerichter te trainen en te verstevigen met oefeningen zodat de boel minder snel geblokkeerd geraakt. Ik heb een paar beurten kine voorgeschreven gekregen omdat die aan te leren. En in de toekomst moet ik ook echt uitkijken tijdens het klimmen zelf, juiste klimtechniek hanteren, liefst onder begeleiding klimmen (lees: met zijn tweetjes) en bij voorkeur met een goeie opwarming vooraf. Logisch, dat wel, maar wel iets wat ik allemaal ga moeten leren.

In ieder geval, de orthopedist vertelde me dat de rek merkbaar uit een mens begint te gaan vanaf zijn 30. Voor veel amateursportlui is dat het moment om te stoppen. Maar klimmen is naar zijn mening geen zo’n blessuregevoelige sport en als ik goed naar mijn lichaam luister mag ik nog heel lang de klimgordel blijven aantrekken.

Juij! Met het gereis in het vooruitzicht pik ik de extra weken rust nog even mee. Eind augustus, begin september laat ik mij niet meer tegen houden om een teen in het water, erm, voet tegen de muur te plaatsen. Dat mag dan ook wel na twee maanden rust.