We zijn 6 weken ver. Hoe loopt dat nu zo, van budgetteren met YNAB of You Need A Budget? Heel goed. We zijn natuurlijk nog maar anderhalve maand ver. Naar het schijnt duurt het toch wel even vooraleer we er echt de vruchten van plukken. De eerste weken waren alvast heel leerijk. Tijd dus om wat ervaringen te delen.

Als je het goed wil doen, dan moet je echt elke uitgave bijhouden en elke euro in een budget gieten. Opstarten betekent dus een paar uurtjes investeren in cijferen, nadenken over alle grote en kleine, maandelijkse en jaarlijkse rekeningen. Dat is best wel confronterend, maar wel noodzakelijk.

Het idee? Je verdeelt je maandelijkse te besteden budget over uitgavenpostjes. Boodschappen, kleren, hypotheek, restaurant, vervoer,… alles wordt in kaart gebracht, en alles krijgt een ingeschat bedrag. Elke uitgave die je doet moet je via de YNAB app met het juiste postje matchen. Zo krijg je al snel heel goed zicht waar je geld naartoe gaat.

Ook dat is confronterend, maar het geeft wel gemoedsrust. Je zet immers het geld voor de basisuitgaven al op zij. En in je dagelijkse uitgaven houd je rekening met de andere postjes. Je weet exact hoeveel je kan uitgeven.

Gelukkig is een budget niet in steen gebeiteld. Het mooie is dat je van rolling with the punches kan doen. Zo hebben we een maandelijkse post voor dokterskosten. Als we niet ziek worden, dan kunnen we dat geld transfereren naar het postje boodschappen, of uit eten, of gewoon naar volgende maand waar we ons budget dan bijstellen.

Give every dollar a job, is dan ook een slagzin van YNAB. Je wordt echt wel gedwongen om na te denken over wat je met je geld wil doen en kan doen. En dat geeft meteen ook gemoedsrust. Je ziet immers zelf waar de werkpunten liggen, waar je geld naartoe gaat en of je op het einde van het loon nog wat maand over zal hebben of niet. En je zal ook veel minder snel geneigd zijn om allerlei impulsaankopen te doen omdat je weet dat je dan in je budget zal moeten schuiven.

Het valt op dat we na 6 weken eigenlijk niet meer kijken naar het bedrag op de bankrekening. Enkel de bedragen in YNAB tellen. Het enige waar we voor moeten opletten is dat het bedrag in YNAB overeenkomt met wat er effectief op de rekeningen staat.

YNAB is een Amerikaans product, en dus kunnen ze in Amerika automatisch YNAB koppelen met hun bank. Wij moeten alles handmatig invullen via de app. En dat betekent toch eens om de twee weken een uurtje controleren of alles nog wel klopt. Dat vraagt allemaal wel wat discipline. En da’s meteen ook de grote uitdaging. Onze motivatie is de gemoedsrust dat we veel meer controle hebben over onze financiën.

YNAB heeft ook wat verbeterpunten. Als je met met twee of meer een budget wil beheren, dan moet je dat met dezelfde account doen. Wil je het helemaal goed doen, dan moet je echt elke euro in je portefeuille ook bijhouden. Doe je dat niet, dan wordt het al wat moeilijker wanneer je een geldopname doet aan een automaat.

Ook al kost het wat moeite, budgetteren met YNAB is een echte aanrader.

Februari brengt iets nieuws. We zijn team #YNAB geworden. You Need A Budget. We wilden wel eens weten waar ons geld zoal naartoe gaat. Beter greep krijgen op de financiën, dat geeft rust in het hoofd. Met dank aan Lilith!

Google en Facebook kochten letterlijk de privacy van niets vermoedende jongeren. De silo’s haalden hun doelpubliek over om, tegen een maandelijkse vergoeding, een app te installeren die alle persoonlijke gegevens monitort. Bovendien is Google van plan om in Chrome pop-up blockers van derde partijen te blokkeren ten voordele van hun eigen blocker. Wat ik er van denk? Dat dit nog maar het topje van de ijsberg is. En dat ik me bij al dat nieuws alleen maar verontwaardiging en ongemak voel groeien.

Michel vermeldde trouwens nog dat Google Plus binnenkort verdwijnt. En dat dat onbedoeld gevolgen heeft. Jawel, zelf alles onderhouden houdt allerlei risico’s in. Maar alles uitbesteden biedt evenmin zekerheden over duurzaamheid.

Leestip: de wekelijkse Revue van Fredo Desmet. Waarin hij rapporteert over de relatie tussen Mens en Machine. Ik ben blij dat hij deze week Norbert Wiener, de vader van de cybernetica, een eervolle vermelding geeft. Ik had over Wiener deze zomer gelezen in de biografie van Claude Shannon. Het klopt dat je zoveel meer uit dit domein haalt als je ook haar geschiedenis kent.

Het weekend bracht al een familiefeestje. Morgen trek ik naar FOSDEM.

Ik zou eens kunnen nadenken over betere titels voor blogposts die losse gedachten en beschouwingen samenvat. Of misschien hebben ze domweg geen titels nodig. Dave Winer gewijs en al.

Een aantal artiesten van Disney hebben een eigen studio gestart: TAIKO studios. One Small Step is hun eerste kortfilm.

It never gets old. Als er sneeuw in de lucht hangt, en de media beginnen te waarschuwen voor allerlei apocalyptische toestanden op de weg, dan maakt een kinderlijk ongeduld zich meester van mij. De anticipatie van door de sneeuw te kunnen banjeren, sledes, sneeuwmannen en sneeuwballen, de verandering in het geluid en het licht,…

Als volwassene heb ik het na tien minuten zo’n beetje gehad eenmaal er een dikke laag ligt. Koud, glad, nat. Bah. Vanavond verloor ik meteen een klein uur in Gent Sint-Pieters aan technische pannes. Dus was ik daarnet welhaast kinderlijk blij wanneer mijn verkleumde botten de huiselijke warmte en gezelligheid mochten voelen.

Ik ben begonnen in Frank Herbert’s Dune. Ik had de sample al even op mijn Amazon Kindle staan. Nauwelijks 20 minuten ver en ik zit volledig in het verhaal. Qua opening kan het alvast tellen. Nu de rest van het boek.

The Atlantic publiceerde vorige week The Age Of Tech is Over. Software eats the world. En nu de markt van (multi)media zo goed als opgegeten is, willen gevestigde waarden zoals Amazon andere markten bedwingen. Retail om er zo maar eentje te noemen. Instagram doet een pivot en wordt de ‘Sears catalogus voor de Millenial’. Een digitale Trois Suisses, quoi.

De functie van de silo’s evolueert. Instagram, dat was ooit om een kiekjes uit het dagelijkse leven tot een feed van leuke Polaroid herinneringen te rijgen. Instagram is dus aan het vervellen tot een fashion catalogus. Het veld ligt de facto open om die oorspronkelijke functie over te nemen. Er ligt een opportuniteit voor federated platformen zoals Pixelfed om in het gat te springen.

Ik veronderstelde dat het integreren van OAuth in Symfony een Moeilijke Kwestie zou zijn. Niks bleek minder waar. FOSOAuthServerBundle is de juiste keuze. Ik blijf denken in patronen. Ik hou dezelfde architecturale principes aan doorheen de technische implementatie van het beheer van gebruikers, records, clients,… Zo kan ik het tempo om de dingen te bouwen een stuk sneller laten schakelen.

Een teken van deze Modern Times. Jongeren bezoeken meer musea en galleries. Niet zozeer voor de permanente collectie, wel om te de-stressen.

Ik heb de indruk dat in 2019 het jaar wordt waarin meer en meer mensen van de centrale silo’s terug stappen naar een eigen website. Zo melde @DHH dat Signal v. Noise van Medium terug keert naar een zelf gehoste oplossing. 37Signals is niet de enige.

Interessante discussie bij Ruben Verborgh over de implementatie van Linked Data in front-end toepassingen.

Deze week heb ik Terry Pratchett’s Moving Pictures uitgelezen. Dat is zijn tiende boek in de Discworld reeks. Tot zover vind ik dit de beste uit de reeks. Pratchett introduceert elementen uit het echte Hollywood – camera’s, regisseurs, producers, cinema, sterren,… – in de fantasy wereld van Discworld.

Ik had een aantal uren opzij gezet om de user management component van dit open source project functioneel uit te werken. De ‘shrink-wrap’ component die er oorspronkelijk was in gelijmd zat te hard in de weg. Ik ben niet de enige die dat vindt. Zelf een beter aansluitend alternatief bouwen bleek de juiste keuze. En een heel leerrijke ervaring.

Anyways, back to chirpin’

Gisteren waren we kindloos. Aangezien zelfzorg zo’n beetje de rode draad is, wilden we voluit van de eigen tijd genieten. En dat hebben we keihard gedaan. Nadat we lekker lang hadden uitgeslapen en het huis aan de kant hadden gezet, kozen we voor een fijn programma in eigen stad.

Sinds een maand vind je in de Geldmuntstraat hotdogbar Paula Mostaert in het pand van de voormalige tearoom De Medici. Ik kan enorm genieten van een lekkere hotdog, en Bernard en Sarah maken extreem lekkere broodjes worst. Een geweldig mooi interieur in “herbal” thema, heerlijke hotdogs, toffe plaatjes en sfeer! Ben je in Brugge op zoek naar een fijne plek om overdag te pauzeren of om ’s avond gezellig samen te zijn, dan kan ik Paula Mostaert alleen maar aanraden.

Gisteren ging het Venetiaanse Carnaval door de stad. Tientallen prachtige Venetiaanse kostuums paradeerden doorheen de stad. Geweldig om te zien.

Aangezien het Solden waren, heb ik meteen maar in de Jules een boel nieuwe kleren scheef geslagen. Ik was toe aan een set nieuwe hemden en pulls die géén hoodies zijn. Ik shop niet graag, maar als ik dan toch shop, dan meteen goed en krachtig.

Paula Mostaert is maar één van vele restaurants die de laatste jaren een plaatsje hebben veroverd in de binnenstad. Ook al woonden we de afgelopen jaren in Oostkamp, heel erg veel kwamen we niet Brugge. Sinds we vlak over de vesten wonen, is dat helemaal veranderd. De stad is op wandelafstand. Het valt enorm op hoeveel nieuwe, frisse en fijne restaurants er zijn bij gekomen. De horeca floreert duidelijk.

Zo vind je in de Katelijnestraat niet alleen de Marco Polo Noodles. Maar ook de Thai Zen. Het was de tweede keer dat we voor deze Thai kozen. Andermaal een dikke aanrader. Ik koos voor de spring rolls als voorgerecht en de Kaeng Naue ofte rundvlees in rode curry. Pikant? Oh yes! Zoals het hoort.

We eindigden de dag in de Cine Lumière met The Favourite. Ik laat de trailer haar werk doen:

Yup, you guessed it. Nog een aanrader voor een druilerige zaterdagavond. Schijn bedriegt. Dit is géén kostuumdrama, maar een zwarte komedie. Hoe moet ik dit omschrijven? Olivia Colman, Emma Stone en Rachel Weisz staan in een dysfunctionele driehoek tegenover elkaar op royaal niveau. Zoiets. Met 17 konijnen, breakdancing, de Yeah Yeah Yeahs en kleiduiven zonder de klei. Afin, ik doe de film eigenlijk oneer aan, want het verhaal is subtiel opgebouwd en de echte boodschap zit verborgen in de laatste scène.

Een echte zelfzorg zaterdag, quoi.

Ik kan het voorbije jaar samenvatten in 1 woord: rollercoaster. Het was een waanzinnig jaar waarin er ongelofelijk veel is gebeurd. Uit het blote geheugen:

We openden het jaar met een bezoek aan Disneyland Parijs om de 12 jaar van de 12-jarige te vieren. Ik was nog nooit in Disneyland geweest. Zou ik het opnieuw willen doen? Verrassend genoeg: jawel. Niet meteen. Misschien over een aantal jaren. Want het kind in mij heeft er zich geweldig geamuseerd.

Ik startte het werkjaar als ondervoorzitter voor de beoordelingscommissie regionale musea van de Grote Erfgoedronde. Er lagen zo’n 23 dossiers op ons te wachten. Het was een razend interessante oefening om te doen. Maar het waren ook bijzonder intense maanden van lezen, inwerken, vergaderen en plaatsbezoeken.

Ik reisde in de eerst helft van 2018 nogal wat rond. Ik bezocht in het voorjaar San Fransisco, Stanford University en LDCX. Daarna volgde Praag en ELAG. En in de zomer ging de vakantie richting Frankrijk en welverdiende rust.

Maar 2018 stond hoofdzakelijk in het teken van de Grote Verhuis naar ons eigen huis. Vanaf het voorjaar leefden we tussen de dozen. Begin juni kregen we eindelijk de sleutels overhandigd. Vanaf dan tot diep in augustus was het één rush van grote en kleine werken. Schilderen, een nieuw plafond steken, ettelijke trips naar IKEA, de verfwinkel, interieurzaken,… Er leek geen einde aan te komen. We leefden van dag tot dag en soms zelfs van uur tot uur. We hebben allebei al heel wat verhuiservaring, en dit was zonder twijfel de zwaarste verhuis die we hebben gedaan.

Het najaar bracht geen rust. Hoewel we geen renovatiewerken moeten uitvoeren, kwamen al snel allerlei kleine en grotere mankementen naar boven. De oven moest vervangen, we kregen af te rekenen met waterlekken en het sanitair mankeerde meer dan ons lief was. We hadden anderhalf jaar gewacht vooraleer we in ons huis konden trekken. De realiteit rekende af met het beeld dat zich in onze hoofden had gevormd.

Ook op allerlei andere vlakken zette 2018 ons voor een aantal serieuze uitdagingen. Het was soms even adem happen. Meer dan eens zeiden we tegen elkaar: Het is zo’n jaar. Het was zo’n jaar waarin we af en toe onze schouders moesten intrekken en ons schrap zetten. Het was zo’n jaar dat nog eens scherp zette wat belangrijk is.

2018 bracht ons ook heel veel mooie momenten. Ik werd nonkel en gelijk ook voor de derde keer peter. Ons huis is écht ons thuis geworden. We hebben al wat feestjes en etentjes georganiseerd (Tip, als je van Brugge bent!). We genieten ervan om dichter bij de stad te wonen.

En 2019? Dat hebben we nu al uitgeroepen tot het Jaar Van De Zelfzorg. Een mens weet natuurlijk niet wat er op ons pad ligt in de komende 365 dagen. Maar als het van ons mag afhangen, dan is het wat meer tijd en aandacht geven aan onze fysieke en mentale gezondheid. Wat meer bewegen, en wat minder zitten en hangen. Meer boeken lezen, en minder sociale en andere media consumeren. En vooral meer leven in het hier en in het nu.

Probeer eens Afrika te vatten in een aantal zalen in een 19de eeuws paleis. Dat betekent onvermijdelijk keuzes maken. En de ene keuze leidde tot een beter resultaat dan de andere.

Veel volk. En niet weten waar eerst te kijken. Dat vat zo’n beetje mijn eerste indruk samen toen we gisteren het Africamuseum in Tervuren bezochten. Dat vele volk, daar zit natuurlijk de kerstvakantie, het gratis ticket van De Standaard en de recente opening voor iets tussen. Dat niet weten waar eerst te kijken, dat ligt aan de presentatie en de opstelling.

Zo is de hele presentatie ingedeeld in thema’s: talen en muziek, fauna & flora, geografie, maatschappij,… maar er is nauwelijks een duidelijke rode lijn tussen de thema’s. Een harde verhaallijn hoeft niet, maar een aantal duidelijke visuele broodkruimels zijn toch een absolute must. Ze leiden je doorheen de verzameling, haar geschiedenis en haar betekenis.

De opstelling in elke zaal? Information overload. Het museum heeft de oude, antieke tentoonstellingskasten gerenoveerd, en verder aangevuld met nieuwe – open – ensceneringen. Diezelfde kasten zijn enorm aanwezig waardoor je de indruk krijgt dat alles volgestouwd staat. Bovendien is het een hele uitdaging om de verlichting in dergelijke kasten in functie van de tentoongestelde objecten goed af te stemmen. Dat lukt de ene keer al beter dan de andere.

Op een evenwichtige en toegankelijke manier publieksteksten presenteren is een kunst. An sich bracht het museum het er zeker niet slecht van af, maar overdaad schaadt. Wil je alles grondig lezen, dan ben je snel enkele uren zoet. En op een drukke dag is het enorm mogelijk om voldoende de aandacht op te brengen. Al was het maar omdat de enorme balzalen geweldig weergalmen.

Het museum trekt de kaart van de nieuwe media. Grote touchscreens bieden audio, video, interactieve kaarten en infographics, quizzen,… Helaas is het in sommige zalen veel te veel waardoor de aandacht volledig wordt afgeleid van de objecten. En dat is een jammere zaak. Bovendien wordt de digitale content in vier talen aangeboden, maar is niet alles vertaald. De bezoeker krijgt een mengelmoes van Frans, Engels en Nederlands voor geschoteld. Opvallend is dat sommige schermen rechtstreeks pagina’s uit Wikipedia voor schotelen. Los van de serieuze inhoudelijke bedenkingen die ik bij die keuze heb, werkte dat technisch niet altijd even goed. Ik zag toch enkele keren Chrome’s “There is no internet connection” dinosaurus.

En dan is er de inhoud zelf. Er is veel gezegd en geschreven over ons koloniale verleden. Het museum neemt de vlucht vooruit en confronteert zichzelf en de bezoeker bij het binnenkomen met twee zalen waarin hard wordt afgerekend met de historische wantoestanden en de beeldvorming. Alleen trekt het museum de lijn niet helemaal door tot het heden in de paleiszalen. Zo is er een stevig luik over de ertswinning in Congo en het belang daarvan. De kostprijs die mens en natuur betalen worden weliswaar terloops vermeld, maar de aandacht gaat toch hoofdzakelijk uit naar de mineralen die naar boven werden en worden gehaald. Zo houdt het museum zich alsnog veilig op de vlakte zonder echt een standpunt in te nemen.

In de ondergrondse toegang van het museum passeer je een grote prauw en het opschrift “Alles gaat voorbij, behalve het verleden.” In veel opzichten is dat waar. Ik vertrok met een gemengd gevoel: Dit was een schoongemaakte les aardrijkskunde. En dat is het natuurlijk ook als je er even snel doorheen stapt. Maar dat is slechts het halve verhaal. Een museum hoort de bezoeker te doen reflecteren, en een museum dat zo hard vecht met haar eigen verleden en haar collectie slaagt daar indirect alsnog in. In de eerste zaal – het kolonialisme – hangen pancartes die duidelijk maakt dat een object hun waarden ontlenen uit de context waarin ze is ontstaan en gebruikt, en dat de objecten in dit museum uit hun context zijn gerukt. Maar ook dat is niet het volledige verhaal. Context stopt niet bij opname in een collectie. Het verhaal van een object stopt niet zodra in het een kast terecht komt. Het Africamuseum is net vernieuwd, en probeert zichzelf opnieuw te definiëren. Met een beladen verleden stopt die oefening niet bij een grote heropening. De vraag is hoe relevant en actueel haar presentatie zal blijven in de komende jaren en decennia.

In november lanceerden we op het werk Arthub Flanders. Sinds 2015 heb ik gestaag, en met de hulp van vele anderen, aan deze zoekmachine gebouwd. Je kan netjes zoeken in de gegevens van de kunst- en erfgoedcollecties van de Vlaamse musea voor visuele kunsten. Meer zelfs, die gegevens zijn vrij bruikbaar als Open Data. Momenteel ontsluit de catalogus een kleine 16.000 werken.

De catalogus zelf is gebouwd met Project Blacklight, een Ruby on Rails toepassing ontwikkeld door Stanford University Libraries. Onder de motorkap gaat een hele architectuur schuil van API’s en ETL pipelines. We jongleren tussen een aantal formaten en datamodellen. Catmandu, gebouwd door de Universiteitsbibliotheek Gent, is ons werkpaard. Tenslotte bouwden we met Symfony ook een tussenlaag waar we data persistent in bewaren. Dat is de Datahub.

Bijna vier jaar hard werken aan een project, daar leer je ongelofelijk veel uit. Meer nog dan over technologie, leer je vooral jezelf kennen. Succes is niet alleen doorzetten tot het je iets oplevert, succes definieert zich ook door hoe je de dingen uitvoert. Positivisme, vergevingsgezindheid, relativering, empathie, sympathie, geduld,… tegenover jezelf en anderen zijn zo enorm belangrijk. Maar ook vasthoudendheid en onverzetbaar jezelf verdedigen op het juiste moment, zijn broodnodig. Als kapitein moet je je schip ten allen tijde op koers houden. Anders geraak je nergens.