Vandaag had ik op het werk nog eens een moment waarin ik enthousiast dacht: “Hier moet ik een screencast van maken!”. Dat zit zo. Tegenwoordig is de terminal met een Bash shell mijn digitale werkplaats. Met command line tools zoals grep, awk, sed,… verplaats of transformeer ik allerlei files en data heen en weer. Sommige dingen doe ik nu in 1 lijn aan elkaar gelaste commando’s waar ik er vroeger een stuk of wat complexe bewerkingen voor zou doen. Ik zou die ervaring best wel graag willen delen, eigenlijk feitelijk.

Het is geen nieuw idee. Ik heb namelijk een YouTube kanaal waar ik in een grijs verleden een aantal screencasts heb gepubliceerd. Weinig tijd en weinig ruimte in mijn hoofd zorgden ervoor dat ik niet veel aandacht aan het resultaat besteedde. Alleen mag ik vaststellen dat die enkele video’s het wel aardig doen, ondanks dat het nogal bijzonder specifieke en technische onderwerpen gaat. Zo haalde “Convert XML to CSV the easy way” tot op heden zo’n 27.000 views. Niet slecht!

En dus bedacht ik mij dat ik misschien wel eens wat bite-size screencasts van hooguit 5 a 10 minuten zou kunnen maken waarin ik specifieke command line kung fu demonstreer. Neem een klein maar concreet probleem, en los het op door een aantal commando’s aan elkaar te rijgen.

Ik ben natuurlijk niet de eerste die met dat idee af komt. Zo volg ik mijn veel interesse EngineerMan die iets gelijkaardigs doet. En zo zijn er nog wel tig kanalen die hetzelfde doen. Het punt is dat ik het onderwerp op mijn eigen manier wil brengen.

Tenslotte intereseert screencasting mij om een andere reden: mijn techblog. Die is eveneens zo goed als levensloos gevallen. Een goede tutorial uitschrijven kost best wel wat tijd en werk. En een beeld zegt meer dan een paar woorden. Ik denk dat een korte screencast met referentie materiaal op Github dan sneller gemaakt is en meer impact heeft.

Toch een projectje om in 2020 te verkennen …

Like Charlie is een Gentse Indie videogame studio. Pas begonnen. Hun debuut was Marie’s Room. De blurb op hun website:

Marie’s Room is a short story exploration game about an unconventional friendship between two classmates. You play as Kelsey, remembering Marie’s room as it was twenty years ago. But something’s off. What happened to Marie?

Dit spel is eigenlijk een kleine point ’n click adventure die je in een half uur uit kan spelen. De charme zit in de premise en de sterkte van het verhaal. Als Kelsey probeer je te achterhalen wat er met Marie is gebeurd door haar kamer te doorzoeken.

Zonder al teveel te willen verklappen: het verhaal gaat over vriendschap, kwetsbaarheid, verdriet en trauma. De personages zijn geen kartonnen borden of karikaturen zoals in vele andere spelletjes. Bovendien wordt er enorm ingespeeld op de verbeelding van de speler, waardoor dit nog zoveel meer diepgang krijgt.

Daarnaast is Marie’s tienerkamer een doosje dat steeds meer onthult naar mate je verder op onderzoek gaat. Het is verrassend hoe de makers met zo weinig speelruimte toch zo’n meeslepende ervaring wisten te creeeren.

Marie’s Room is zeker een aanrader.

Ondertussen zijn ze bij Like Charlie met Ghost on the Shore druk bezig aan de opvolger. Marie’s Room heeft alvast laten smaken naar meer.

Ik ben onlangs naar de bioscoop geweest. De laatste film van Sam Mendes moest ik wel op groot scherm ervaren. 1917 is dan ook een cinematografische overdondering. Als superlatief kan dat wel tellen. In het genre, oorlogsfilms, zou je denken dat we alles wel eens hebben gezien. Grootse actieshots, een muur van geluid, decors, kostuums en effecten om de gruwel, de chaos, de verwarring en het lijden toch maar nabij te brengen.

Sam Mendes is er echter in geslaagd om een nieuwe beeldtaal te ontwikkelen. Veel is er geschreven over het feit dat zijn film een continuous tracking shot is. Geen cuts, geen overgangen. Je blijft de 2 hoofdrolspelers op de hielen volgen. Alleen doet dat de film enorm te kort.

Mendes speelt met een combinatie van cinematografie, premise, decors en muziek om de Eerste Wereldoorlog tot leven te brengen. Wat nog het hardst opvalt is dat Mendes gekozen heeft voor een evocatie die de Duitsers hooguit als dreigende schaduwen in beeld brengt. Daarentegen brengt Mendes voluit de nasleep van de strijd in al haar rauwheid in beeld. Als kijker krijg je slagvelden, kapotgeschoten boerderijen en verwoeste dorpen in al hun naakte detail voor de kiezen. Voor wie ooit foto’s van de verwoestingen in deze streek heeft gezien, zal de scenografie vertrouwd en daardoor confronterend aanvoelen.

De dreigende muziek van Thomas Newman jaagt de kijker niet alleen op, ze maakt keer op keer de aansluiting met de cinematografie en duwt je nog dieper in deze totaalervaring.

En om die ervaring is het Mendes duidelijk te doen. Want ook de keuze van de cast en het script reflecteert duidelijk zijn wens om de kijker zo veel mogelijk te vervreemden van de eigen realiteit. De hoofdrollen zijn jongeren die je even goed vandaag op de trein zou tegen komen. Onbekenden waarmee je even het pad kruist, flarden uit hun leven in gesprekken opvangt, en dan weer verdwijnen. Na 3 jaar oorlog beperken de overpeinzingen van de personages zich hooguit tot overleven en sakkeren over modder, het leger en het thuisfront. De kijker wordt volledig alleen gelaten om zelf te kiezen hoe de film kan worden geinterpreteerd.

In ieder geval vind ik het aantal oscarnominaties meer dan terecht. Hoewel dit geen ontspannen zaterdagavondfilm is, kan ik een cinemabezoek zeker aanraden.

Vorig jaar riep ik 2019 uit tot het Jaar van de Zelfzorg zonder al te grote voornemens of beloftes te maken. En maar goed ook, want ook nu werd het een jaar met heel wat veranderingen.

In september ben ik gestart als dataspecialist voor de Universiteitsbibliotheek Gent in vast dienstverband. Die overstap heeft het grootste deel van mijn 2019 gedomineerd. Een andere rol, andere werkomgeving, ander probleemdomein. Het was een grote sprong om te maken. Maar naar mijn gevoel was het wel de juiste zet vooruit.

Het is ook het jaar waarin Louise startte in het eerste middelbaar. Zoeken naar een school, een studiekeuze maken, een nieuw ritme, nieuwe klas, nieuwe vrienden,… Praten, luisteren, meeleven en weer wat meer loslaten. In 2019 maakten we zelf ook een groeispurt met de tiener in huis.

Ik heb heel wat gereisd in 2019. Meer dan ik aanvankelijk verwacht.

• Mei 2019, Berlijn
• Augustus 2019, Frankrijk
• September 2019, Parijs
• September 2019, San Fransisco
• December 2019, Spanje

In 2019 las ik deze boeken. Sommige vond ik beter dan andere.

• Terry Pratchett, Moving Pictures *****
• Frank Herbert, Dune ****
• Jon Gertner, The Idea Factory: Bell Labs and the Great Age of American Innovation ****
• Terry Hayes, I am Pelgrim ***
• Philip Reeve, Mortal Engines ***
• Liu Cixin, The Three-Body Problem **
• Clifford Stoll, The Cuckoo’s Egg *****
• Conn Iggulden, Genghis: Lords of the Bow ****
• Philipp Blom, Wicked Company ****

In het voorjaar van 2019 hebben we onze bureau volwaardig ingericht. Na onze verhuis diende die als opslagplaats van onuitgepakte dozen. De vorige bewonders gebruikten die ruimte als kinderkamer en dus keek mijn tijdelijke bureau uit op een reusachtige Winnie The Pooh sticker. We hebben we in april onze ruggen gerecht en de handen uit de mouwen gestoken. Dankzij die upgrade hebben we nu een volwaardige werk/hobbyruimte.

In het najaar van 2019 heb ik de MacBook ingewisseld voor een Dell XPS 13. Ik heb enkele weken Windows 10 de kans gegeven om mij te overtuigen, maar uiteindelijk ben ik overgestapt naar Fedora Linux. Eerst op mijn werklaptop, maar uiteindelijk voor alles wat personal computing is. Gaming daar gelaten, want op dat vlak spant Windows nog steeds de kroon.

Hoe zie ik 2020?

In 2020 wil ik weer meer zelf bewust omgaan met digitale technologie. Een les die ik uit 2019 mee neem is dat sociale media niet het beste in de Mens naar boven haalt. De huidige staat van de wereld en de maatschappij vraagt meer dan ooit om debat en actie. Maar ik merk dat de wijze waarop het publieke debat op sociale media wordt gevoerd, ook persoonlijk voor onrust in het hoofd zorgt. En dus hoop ik in het komende jaar mijn verhouding met sociale media anders te definieren.

Dat geldt trouwens voor personal computing tout court. Zo wil ik in het komende jaar reflecteren over mijn eigen digitale identiteit. In 2015 schreef Hossein Derakhshan een blogpost: The Web We Have to Save. Sindsdien is er een beweging die ingaat tegen grote corporaties die het onafhankelijke Web bedreigen en ons als individuen en gemeenschap via digitale platformen proberen koloniseren. En dat stemt tot nadenken over een aantal van mijn eigen digitale gewoontes en hoe die in het laatste decennium zijn gegroeid.

In de voorbije jaren nam ik de zorgen van op mijn werk te vaak mentaal mee naar huis. Ik deed mezelf daar geen cadeau mee. In 2019 ben ik daar resoluut paal en perk aan beginnen stellen. Zo vond ik het ge-wel-dig om in de week van 21 juli – 50 jaar na Apollo 11 – de Saturnus V raket van Lego ’s avonds in mekaar te puzzelen met een livestream van Walter Conkrite op de achtergrond. In 2020 wil ik tijd spenderen in hobbies en activiteiten die ik gewoon zelf leuk vind om te doen. Zonder meer of verdere doelstelling. In tijden van doorgeslagen nutsdenken is tijd triviaal besteden misschien nog wel de grootste vorm van activisme.

Een klein decennium maak ik gebruik van Github om mijn eigen digitale projecten een parkeren. En om deel te nemen aan andere open source initiatieven.

Alles wat je doet op Github, doe je en plein public. Zo is het platform immers in eerste instantie ontworpen: als een plaats waar code open wordt gebouwd en gedeeld. Dat betekent dat iedereen inkijk heeft in andermans digitale werkplaats. Wat niet altijd ideaal is. Ten eerste kent het gros van de digitale projecten een eindig leven. En dus verzamelde ik in al die jaren heel wat oude of in onbruik geraakte bagage. Ten tweede is er code die ik wel veilig wil stellen, maar daarom niet noodzakelijk met de buitenwereld wil delen. De code van dit blogje is een voorbeeld.

Het eerste probleem, daar heb ik net werk van gemaakt. Ik heb een pak oude projecten de status “archived” gegeven. Zo geef ik aan dat ik die projecten niet meer onderhoud. Ik bewaar ze voornamelijk uit nostalgie: werk dat ik ooit heb gepresteerd in andere tijden. Een aantal projecten heb ik volledig verwijderd. Het gaat om code die in mijn ogen buiten het strikt utilitaire echt geen waarde heeft. Verouderde configuratie voor een ontwikkelomgeving bijvoorbeeld.

Sinds begin dit jaar biedt Github ook gratis private projecten aan. Voorheen zat dat in hun betalend aanbod. Tot nu toe maakte ik uit noodzaak gebruik van Bitbucket voor een aantal private projecten. Dat hoeft dus niet langer. Het plan is om gaandeweg alles te consolideren op Github.

De hele oefening zorgt voor ruimte in mijn hoofd. Het verleden loslaten is plaats maken voor nieuwe, toekomstige projecten.

Met de nieuwe job zien mijn werkdagen er tegenwoordig zo uit:

• 7:10 Opstaan – Badkamer – Ontbijt
• 7:40 Bus
• 7:58 Trein
• 8:25 Tram
• 8:35 Aankomst op de Campus Boekentoren
• 12:00 Middag pauze. Ofwel een broodje / soepje van de kantine. Ofwel een warme lunch ergens in de vele eetgelegenheden.
• 17:00 Richting Sint-Pieters. Al dan niet te voet.
• 17:40 Trein
• 18:25 Thuis – Avondeten – Huishouden
• 20:00 Ontspanning
• 23:00 Dodo

Dat is een verschil met vroeger. Toen ging ik geregeld de baan op. Antwerpen, Brugge, Leuven, Brussel,… Zo’n verplaatsing breekt meteen de week. Er waren dagen dat ik vroeg thuis was, om een dag later pas tegen halfacht aan de keukentafel te verschijnen. En de ene middag stond ik in de rij voor een broodje in slagerij Finesse, bij Carlos en Geraldine, in Gent. En de andere middag was het aanschuiven voor een snelle panini van de eettent in de ondergrondse onder Brussel-Centraal.

Een vast ritme, dat geeft verrassend veel rust in het hoofd.

Zwarte Britse humor! Bill Bailey! Boeken! Black books is fijne, heerlijke comedy. En de volledige serie staat zomaar eventjes op YouTube te grabbel. Aanrader!

Now ‘xcuse me, I need the Little Book of Calm!

Eind augustus moest ik afscheid nemen van de Macbook Pro die mijn trouwe compagnon de route was in de voorbij 5 jaar. Die was immers van mijn vorige werkgever. De Universiteit gaf me de keuze: ofwel een Macbook, ofwel een Dell XPS.

Ik heb de Dell XPS gekozen. En daarmee werk ik niet langer actief, op dagelijkse basis, op het Apple platform sinds… 2005.

Waarom maak ik de overstap?

• De touchbar die de bovenste toetsenrij vervangt. Geen functie toetsen, en geen escape-toets. Voor mij is het ontbreken van fysieke toetsen een absolute dealbreaker.
• Het toetsenbord. Apple heeft in de laatste jaren teveel steken laten vallen in haar nieuwe ontwerpen. Luid, pijnlijk om lang op te werken, fragiel,…
• Quo Vadis, OSX? Het is niet dat het zo’n slecht systeem is. Verre van. Maar de tijd dat het een lean en innovatief toonbeeld was, dat is toch ook weer even geleden. Om nog maar te zwijgen van de App Store. En de laatste upgrade – Catalina – schijnt allerlei kinderziektes te vertonen.
• Perceptie. Apple is niet langer The Good Guy. Het is één van die technologie reuzen die nogal wat moreel bedenkelijke keuzes maakt in haar bedrijfsvoering.

En dus werk ik sinds begin september op een Dell XPS 13. Ik beklaag me de keuze helemaal niet. Deftig toestel. Krachtige hardware. Doet wat het moet doen.

In de eerste weken probeerde ik te programmeren in de voor-geïnstalleerde Windows 10. Maar dat bleek al snel een no-go te zijn. Programma’s waar ik gewend ben mee te werken, wel, die werken niet zo vlot op Windows 10. Of ze bestaan gewoon niet voor Windows 10. En dus ben ik al snel overgestapt naar Fedora 30.

Jawel, ik gebruik nu Linux als desktopsysteem. Vroeger was dat een oefening in zelf-flaggelatie. Tegenwoordig voelt de gebruikservaring heel volwassen aan. Zowat alles werkt zoals het moet, en in een omgeving die visueel er aantrekkelijk uit ziet. Oké, het is niet het gelekte design van OSX, maar het zijn ook niet meer de clunky vensters en icoontjes van nauwelijks een decennium geleden.

Dat het al meer dan een maand geleden is dat ik een nieuw professioneel hoofdstuk mocht aansnijden! Begin september startte ik als Medewerker Data Operations voor de Universiteitsbibliotheek Gent.

De Boekentoren, dus.

Dit is een zuiver technische rol. Ik mag dagelijks duiken in technische uitdagingen wat betreft het verzamelen, beheren en delen van data in de meest uiteenlopende vormen en soorten. Digitale archivering, modellering, ontsluiting, uitwisseling,… you name it.

Dat betekent ook dat ik een hoofdstuk afsluit. Sinds februari 2015 was ik Data Conservator voor Vlaamse Kunstcollectie vzw. Die rol had een gelijkaardige invulling, maar dan binnen het museale domein. Het grote verschil? Schaal. De universiteit is een organisatie met uitdagingen en oplossingen van een heel andere ordegrootte en complexiteit.

In tegenstelling tot mijn vorige job is dit een zuivere engineering job. Misschien lijkt dat een vreemde keuze. Een groeipad in een loopbaan gaat veelal uit van de veronderstelling dat je start in een louter operationele of uitvoerende rol waaruit je gaandeweg, en welhaast onvermijdelijk, naar management door groeit. De harde waarheid is dat het om fundamenteel verschillende rollen gaat die specifieke kennis, skills en ervaring eisen. Een transitie van het ene in het andere hoort dan ook een weloverworgen beslissing te zijn. Charity Majors van honeycomb.io schreef in januari over die keuze een blogpost getiteld Engineering Management: The Pendulum or The Ladder. Dat was een tekst die bij mij wel wat bellen deed rinkelen en mij aan het nadenken zette.

Persoonlijke overwegingen daar gelaten, wilde het toeval dat de positie in de bibliotheek halfweg het voorjaar open werd verklaard. Het was soms nagelbijten tijdens het selectieproces. Ik kreeg begin juli uiteindelijk de definitieve bevestiging.

Ondertussen zijn we enkele weken ver in dit nieuwe hoofdstuk. Ik heb – vrij letterlijk zelfs – een vliegende start genomen. De komende weken en maanden brengen alvast heel wat interessante, nieuwe uitdagingen.

Mijn laatste update dateert alweer van maart. Dat 6 maanden zo voorbij kunnen vliegen zonder updates! En dat er ook weer zo ongelofelijk hard veel gebeurd is in die 6 maanden.

We gaan hier nog eens wat schrijven. Niet onmiddellijk, maar binnenkort.