En toen gooide de YouTube app op mijn iPad mij deze morgen dit filmpje voor de voeten. Bijzonder fascinerende beestjes, die tardigrades!

De laatste week was een rollercoaster. Tot er een oplossing werd gevonden moest ik de watertoevoer naar mijn appartement afsluiten. In de gang is er een kast met tellers en een paar grote draaiknoppen waarmee ik dat gemakkelijk kan controleren. En dus zat ik meteen ook zonder sanitair. Niet erg praktisch. En dus bracht ik het weekend bdoor bij mijn fantastisch lief, de rest van de werkweek bij mijn ouders.

Maandag betraden de loodgieter en de syndicus het strijdtoneel om allerlei vaststellingen te doen en papieren te regelen. Bleek dus dat er weinig kon gedaan worden verzekeringgewijs. Iets met de blokpolis en potentiële schade aan stukken die al dan niet privatief zijn. Enfin, genoeg stof om hoe dan ook nog eens met de bank te praten. De loodgieter was dan weer slechts 80% zeker dat het aan een verwarmingspijp onder het bad lag. Om het zekere voor het onzekere te nemen besloot hij zo snel mogelijk actie te ondernemen en een offerte voor een volledig nieuwe verwarmingsinstallatie in opbouw.

Woensdag was er dan een nieuwe werkmens van dezelfde loodgietersfirma. Om zeker te zijn dat het wel degelijk lekt waar we denken dat het lekt werd de warm- en koudwatertoevoer doorgesneden en van gevoelige drukmeters voorzien. En meteen bleek dat het probleem zich niet bij de verwarming stelde zoals eerst gedacht… maar bij het koud water!

Hallelujah!

De werkmens heeft dan, met behulp van mijn vader, via een gemeenschappelijke muur met het toilet waar het bad langs de andere kant tegen steunt, met wat wrikken en vechten de oude koperen buis vervangen door een duurzaam, kunstoffen exemplaar. Bij nadere inspectie zat er een duidelijk gat in een de al even duidelijk gecorrodeerde koperen buis.

Na de vervanging leek het euvel verholpen te zijn.

Zonder dat er zich allerlei doemscenario’s voltrokken zoals boren, kappen, badkamers uitkloppen en wat nog.

Nog eens hallelujah!

Ik mag dus mijn pollekens kussen dat ik er vanaf ga komen met een dure loodgietersfactuur die slechts met witte peper zal bestrooid zijn in plaats van met een aftreksel van de Naga Bhut Jolokia.

De vakantie is achter de rug. En in augustus passeerde de elektricien om de vereiste aanpassingen aan de elktriciteit in ze crib uit te voeren. Denk nieuwe zekeringkast, stopcontacten, aardingen,… Er werd een mighty fine job uitgevoerd! En na het betalen van de factuur dacht ik: eindelijk rust. De grootste ellende is achter de rug.

Niet dus.

Woensdagavond werd er aangebeld door de onderbuur. Bleek er water uit hun plafond te gieten. Neen, geen gezellige drup, een stroompje met een gezellige plas onder. In de garage en de bergplaats hieronder bladerde de verf af en stond alles vochtig.

Help!

Direct heb ik de hoofdkraan van mijn appartement afgesloten en de volgende dag de syndicus op de hoogte gebracht en een loodgieter gesommeerd zo snel mogelijk te komen.

De plaats des onheils is namelijk mijn badkamer. En na vakkundig loodgietersonderzoek blijkt het probleem een lekke verwarmingsleiding die onder mijn bad loopt, te zijn. Het bad in kwestie is zo’n kuip die ingemetst zit met zo’n afneembaar luik zodat je eventueel nog de afvoer kunt herstellen. Om dus het acute probleem te verhelpen, moet het bad er dus volledig uit geklopt worden.  Een nieuwe badkamer dus.

Was het dat maar.

Blijkt dat in de jaren ’70 in veel appartementsblokken water- en andere leidingen in de betonplaten werden gegoten. De cement heeft 40 jaar de tijd gehad om de buizen aan te vreten. Na al die tijd is de koper volledig gecorrodeerd waardoor het water in het beton sijpelt. Nu zijn er, voor zover ik kan zeggen, drie opties die mij boven het hoofd hangen:

Optie één bestaat er in om enkel de badkamer en het lek aan te pakken. Gezien de situatie moet dat sowieso gebeuren. Maar gezien dat slechts symptomatisch behandelen is, kan het goed zijn dat volgend jaar er in de keuken of elders iets begeeft. Als je aan dergelijke werken begint, ben je veel beter af om het goed te doen en het volledige sanitair te vernieuwen. Dat brengt me dus bij:

Optie twee ofte het volledig uitkappen van alle leidingen in de vloeren en er nieuwe in de plaats leggen. Dat betekent dus niet alleen een nieuwe badkamer, maar ook nieuwe vloeren. In de keuken en de gang gaat het om tegels. In de slaapkamer om, gelukkig, een oude, goedkope vinyl. Maar de living, tjah, daar heb ik in het voorjaar nog een pak geld geïnvesteerd in een nieuwe kurken vloer. Gelukkig is het klikkurk, maar de uurkost van werkmensen om de vloer te verwijderen en terug te plaatsen is navenant. Als ik zou laten kappen in het beton komen er ook architecten en de hele reutemeteut bij kijken. Kortom: het einde zou zoek zijn. Daarom is er dus:

Optie drie ofte het plaatsen van leidingen in opbouw. Ik laat de oude buizen gewoon zitten waar ze zitten maar via de plinten lopen er nieuwe verwarmingsleidingen. De waterleidingen lopen al in opbouw over het plafond, dus daar is er geen probleem. Er zal nog altijd geboord en geklopt moeten worden. Maar de kosten liggen veel lager. De grote vraag is de loodgieter/aannemer dat wel als een haalbare oplossing zal zien zitten. En de grote vraag blijft of de badkamer er uit moet of niet.

Keuzes dus. Maandag komen de syndicus en de loodgieter om de zaak te bespreken. Dan weet ik meer. En dan is het ook nog een kwestie van waar de verzekering in tussen komt en waar niet. Er moet immers ook een expert langs komen om de zaak te evalueren.

In de tussentijd zit ik hier zonder stromend water. Geen toilet, geen bad, geen afwas, niet koken. Bovendien kan ik de hoofdkraan niet zomaar terug aan zetten. Zelfs niet voor een kattewasje. Tijdens het testen is er water in de elektriciteitsdraden van de onderburen gekomen met een kortsluiting tot gevolg.

Voorlopig wordt het dus deeltijds kamperen bij mijn ouders die hier op vijf minuutjes per fiets wonen. Gelukkig. En er zijn ook veel lieve vrienden die mij een hart onder de riem steken. Waar ik heel dankbaar voor ben.

De komende weken waren al hectisch, maar dat verschuift dus allemaal even naar de achtergrond tot dit opgelost is…

Zucht. Diepe, diepe zucht.

Sinds begin dit jaar verdiep ik mij in de zesdelige Song of Ice and Fire van G.R.R. Martin. De meeste kennen de reeks beter als A Game of Thrones. Maar dat is echter het eerste boek.

Ik zit momenteel ergens halverwege boek vijf. Midden in allerlei intriges, duus’d-en-één verhaallijnen en honderden karakters. Het is moeilijk om het allemaal bij te kunnen houden maar het leest gelukkig als een trein. Vlak voor onze afreis leek het er op dat ik zonder leesvoer zou vallen en dus trok ik richting FNAC om het laatste deel mee te kunnen pikken… bleek die natuurlijk keihard uitverkocht te zijn. En bestellen betekende dat een nieuw exemplaar pas in de winkel zou arriveren wanneer we reeds lang terug zijn in het land.

Bugger.

Na wat gedraal voor de boekenplanken besloot ik dan maar de eerste twee Discworld novelles mee te nemen. Terry Pratchett is een bijzonder bekende auteur en was pas J.K. Rowling die erin slaagde om zijn hegemonie over de bestsellerlijsten te doorbreken met Harry Potter. Discworld is een serie van semi-losse verhalen in een – zoveelste – fantasiewereld. Maar Pratchett is een geweldig meeslepend schrijver die virtuoos speelt met taal en humor. Hij pikt geweldig veel dingen uit de echte wereld op en geeft ze vertekend weer in de wereld van Discworld.

De Discworld is trouwens een platte schijf, ongeveer 16.000 km breed die meedrijft op de ruggen van 4 olifanten die op hun beurt steunen op de rug van een gigantische schildpad genaamd A’Tuin. Die laatste sjokt doorheen het heelal terwijl de zon rond de schijf heen draait. De wereld zit bovendien tjokvol magie waardoor de gemiddelde toerist er voornamelijk trollen, tovenaars, helden en nog zoveel meer fraais aantreft.

Yup. Er is ook een poging gedaan tot een TV adaptie. Naar het schijnt is het niet eenvoudig om de Discworld wereld op een goede manier te verfilmen.

En toen vertrokken we eindelijk naar Marrako. De reis was al even geleden geboekt bij Sunjets, dus we keken er enorm naar uit. Marrakech, Baby! We hadden gehoopt op een week rust, relax, ons voetjes onder de tafel kunnen schuiven zonder afwas te moeten doen en een stevige dosis cultuur. En we kregen waar voor ons geld.

We hadden het geluk dat we in een beter hotel net buiten de stad logeerden. Geen drukte en op tien minuutjes van het centrum en de luchthaven. Ideaal. Bleek dat de foto’s op de website en de magazines voor één keer ook de werkelijkheid weerspiegelden. We keken onze ogen uit toen we incheckten in een somptueuze lobby en onze valiezen door een echte bellboy werden weggebracht. De echte klapper was onze kamer. Ik had gelezen dat die een goeie vijftig vierkante meter groot zou zijn. En dat was niet gelogen. Met het terras erbij moet die ongeveer zo groot zijn geweest als mijn appartement. Met een luxueuze aparte badkamer met bad én douche en een gargantisch dubbel bed. En natuurlijk ook airco. Hét wapen tegen de extreme hitte.

Over die Afrikaanse hitte kunnen we nu een woordje meespreken. Toen we toekwamen was het eerder aan de frisse kant: rond de 38 graden. Maar op dag drie kwam de woestijnwind over het beschermende Atlasgebergte en leek het alsof de hele streek onder een gigantische haardroger werd gezet terwijl het kwik zoetjes naar de 45 en meer steeg. Zelfs ’s avonds valt er niet aan te komen. Rond tien uur is het daar nog dik 35 graden. Zweten dus. En ook wel veel, heel veel flessenwater drinken. Maar met de juiste zorg is de hitte best wel dragelijk.

Marroko is natuurlijk tajines! Véél tajines. En geroosterd vlees. Het hotel herbergde twee uitgelezen restaurants waar we ’s avonds terecht konden voor de traditionele schotels. Twee keer schoven we aan bij een all-you-can-eat-but-you-probably-won’t buffet. Heerlijk! Zoals dat gaat waren onze buiken uiteraard niet gewend aan de overdaad aan fruit, de exotische kruiden en olieën. In de tweede helft van de week moesten we dus ons systeem ontzien en het Marrokaanse lekkers aan ons wat voorbij gaan.

En dan is er natuurlijk Marrakech zelf. De rode stad met zijn medina, souks, El Koutoubia moskee, madrassa’s, cafeetjes, winkeltjes en zoveel meer. Het is echt een stad van tegenstellingen. Moderne, peperdure hotels schouderen naast luxewinkels van Louis Vuitton, Armani,… terwijl de medina, of oude stad, een kluwen is van kleine overdekte straatjes waar de mensen nog leven zoals honderd jaar geleden. Overal winkeltjes waar druk handwerk wordt geleverd door bakkers, schilders, ververs, leerlooiers, smeden, slagers, vissers,… Op een gidsbeurt doorheen traditioneel Marrakech werden we zelfs meegetroond naar een gemeenschappelijke broodoven waar alle families in een hele wijk hun broden kwamen bakken. En natuurlijk is er overal de eeuwige drukte die een arabisch handelsknooppunt met zich meebrengt. De souks en de marché Berber lopen vol met handelaars met uitpuilende stalletjes vol specerijen, textiel, houtsnijwerk, schoenen en de meest uiteenlopende prullaria die ze aan de vreemdelingen proberen te verpatsen. We hebben meer dan eens moeten afdingen, een traditie, om iets te kunnen kopen. Je gaat dan wel met een goed gevoel naar huis, je weet toch dat jouw zogenaamde beste prijs nog altijd bedriegtdenboel is geweest. Maar dat doet niets af aan de charme van het hele ritueel te midden een decor van duizelingwekkende geuren, geluiden en kleuren

We wilden ook wel iets van het land zien en via de excursies die Sunjets organiseerde konden we met een carvaan jeeps de woestijn in naar Ait Ben Hadou en Ouarzazate, twee onoogelijke dropjes die als decor dienst mochten doen in tal van Hollywood blockbusters. De plaatselijke bevolking zou gek geweest zijn als ze niet op de komst van hollywoodsterren zouden kapitaliseren. We trokken doorheen datzelfde Atlas en terug en we bezochten prachtige locaties op een avontuurlijke trip via haarspeldbochten. Het was letterlijk racen tegen de tijd om voor het donker terug uit de bergen te zijn want, alhoewel er geen verlichting is, blijft het verkeer er wel zeer gevaarlijk rijden. We zijn zelfs in het midden van de woestijn geflitst geweest door twee ijverige dienders van de wet die onze plaatselijke chauffeur gelijk op de bon slingerden. Een gewaarschuwde man of vrouw… lapt ginder de zaak aan zijn laars en negeert een dikke tien minuten later gelijk weer de snelheidsborden aangezien de volgende politiecontrole mijlen uit de buurt is.

Na dik een week ging het zondag terug richting thuis. De vlucht verliep vrij rustig en we waren blij verrast dat het weer hier tijdens onze afwezigheid toch wat gekanteld is naar typisch warm maar regenachtig zomerweer

Was het een geslaagde reis? Het was een meer dan geslaagde reis!

Ah juist. Het gaat al een stuk beter, dank je wel. Af en toe is er nog eens wat pijn en de schouder voelt niet nog niet 100% aan, maar het ergste leed lijkt me geleden. Al ben ik nog altijd niet terug aan de klimmuur. Tot daar. Voor de zekerheid ben ik deze week op bezoek geweest bij de orthopedist. Een mens kan immers maar zeker zijn.

Geen gruwelverhalen van spuiten en onderzoeken en pillen. Verre van.

Blijkt dus dat ik inderdaad met een ontsteking zit en de juiste reactie had om tijdig te stoppen. Zoals ik nu merk geneest dat inderdaad langzaam aan met voldoende rust. Ik mag zelfs terug voorzichtig beginnen klimmen! (juij!!) Maar ik moet dat wel met de nodige dosis gezond verstand doen. Mijn schouderspieren hoor ik gerichter te trainen en te verstevigen met oefeningen zodat de boel minder snel geblokkeerd geraakt. Ik heb een paar beurten kine voorgeschreven gekregen omdat die aan te leren. En in de toekomst moet ik ook echt uitkijken tijdens het klimmen zelf, juiste klimtechniek hanteren, liefst onder begeleiding klimmen (lees: met zijn tweetjes) en bij voorkeur met een goeie opwarming vooraf. Logisch, dat wel, maar wel iets wat ik allemaal ga moeten leren.

In ieder geval, de orthopedist vertelde me dat de rek merkbaar uit een mens begint te gaan vanaf zijn 30. Voor veel amateursportlui is dat het moment om te stoppen. Maar klimmen is naar zijn mening geen zo’n blessuregevoelige sport en als ik goed naar mijn lichaam luister mag ik nog heel lang de klimgordel blijven aantrekken.

Juij! Met het gereis in het vooruitzicht pik ik de extra weken rust nog even mee. Eind augustus, begin september laat ik mij niet meer tegen houden om een teen in het water, erm, voet tegen de muur te plaatsen. Dat mag dan ook wel na twee maanden rust.

Er wordt gereisd in de komende weken. Veel gereisd. Vanaf zondag bevindt ik mij met mijn lief tussen de wuivende palmbomen, de Souks, minaretten in Marrakesh.  De reis hebben we in het voorjaar geboekt bij Sunjets. We dachten het eerst in in Europa te houden, maar de planning liet ons niet toe te boeken buiten het hoogseizoen. Bleek dat Marokko dan net een stukje goedkoper is dan een eenvoudige gîte in Frankrijk. Hoe dan ook, ’t is iets waar we al een paar maanden samen naar uitkijken.

Ik ben vooral benieuwd naar het befaamde Jemaa-El-Fnaa plein, de tuinen van Menara, genieten van het lekkers in Café Arabe en zoveel meer. Na Amerika en Azië is Afrika het vierde continent waar ik voet neer zet. Ik weet dat Marokko een rijke geschiedenis en cultuur heeft. We hebben wat reisgidsen aangeschaft maar het meeste leeswerk zal wel ergens onderweg gebeuren.

’t Is een eeuwigheid geleden dat ik nog eens echt een dolce-far-niente vakantie had geboekt.  2011 is er ook vakantiegewijs zo’n beetje tussen uit gevallen. Twee jaar geleden vloog ik van DrupalCon in Kopenhagen rechtstreeks door naar Zwitersland. Ik bleef een nacht in Zürich om daarna per trein mijn ouders te vervoegen die reeds in de hoge Alpen verbleven. Heerlijke reis was dat. Ook 2009 en 2008 vielen er dan weer uit wegens een dik jaar-en-een-half job hoppen.

En daarna? Wel, daarna is er een weekje DrupalCon in Munchen. We trekken er per DrupalBus naar toe, ik kom per trein terug naar huis. Benieuwd wat ik daar allemaal ga bij leren!

Via kameraad A. Nice find!

En toen zwichtte ik. Voor le iPad. Ik zou ding welhaast een iPet kunnen noemen als ik zie hoe mensen het fanatiek overal mee naartoe sleuren. Het ding komt via via uit de Apple Store op Fifth Avenue. Een tablet leek me al lang er wel iets. Zo lig ik vaak ’s avonds voor pampus in de zetel en dan vind ik een laptop een bijzonder onpraktisch ding om. Bovendien zijn tablets echt wel gemeen goed geworden. Dus waarom ook niet?

En dus liet ik mij over halen.

Mijn eerste indruk: een gemak jong! Zo intuitief! Ik heb waarschijnlijk nog de helft niet ontdekt van wat het ding allemaal kan, maar het zit wel heel erg gebruiksvriendelijk in mekaar. Vooral dat scherm: zo helder en klaar om tekst op te lezen. Jongens, dat is nogal eens een plezier.

Ik heb me gelijk de app van de Standaard in de Kiosk gedownload en ik kon meteen grote delen uit de weekend editie lezen. Wat een gemak want één van de dingen die ik mis sinds ik alleen woon is een gazet. En op het einde van de week/maand pakken oud papier buiten zetten, dat is het toch niet.

En ik heb er meteen ook Spotify opgezwierd voor de muziekjes. Heerlijk om zo de afwas te doen met een muziekje op de achtergrond the-day-after een geslaagd feestje.

Nu, hoe geweldig de app store ook is, ik ben nog een beetje zoekende naar de beste, de leukste en de nutigste apps. Dus vraag ik me af of jullie, lieve lezers en lezeressen met een iPet, mij geen wegwijs zouden willen maken naar de absolute must-haves.

Jaja, brave new times it is!