En onderwijl belandde ik deze week ook zo’n beetje  bij de radioloog. Ik heb net teveel pijn en ambetantie van mijn rechterschouder om het van mijn kant te laten gaan. Er werden foto’s genomen en met gel en sensor mijn schouder in kaart gebracht. De radioloog zag meteen het probleem: bursitis! Ontsteking van een vliesje tussen de spieren en het bot door overbelasting. Gelukkig is er dus niets gescheurd of zo. Minder leuk is dat ik de zaak voldoende rust moet geven om zich te herstellen. Hoe lang? Dat hangt af van Moeder Natuur.

Ondertussen ga ik straks mijn vierde week in zonder sport. Als voormalig onsportieveling is het nogal bevreemdend om vast te moeten stellen dat stil zitten nogal frustrerend kan zijn. Ik moet het wel volhouden tot de pijn bij het bewegen weg is en ondertussen tijdig soigneren met een ijspak.

Hopen dus dat het niet iets is waar ik héél lang mee op de sukkel ga blijven. In september gaat hier in Brugge de nieuwe klimzaal open, heb ik begrepen, en daar wil ik maar wat gebruik van kunnen maken.

Bon. Dat wordt hier niet erger, met die schouder van mij. Maar ook niet meteen beter. Niet dat ik beperkt ben, maar opstaan met kloppende pijn is nu ook niet echt acceptabel. Morgenavond mag ik op bezoek bij de huisarts. Aan de telefoon hoorde ik haar al neuzelen over “echografie” en zo.

I dearly hope it doesn’t come to that.

Happy 100th Birthday, mr. Alan Turing!

Ik werk dus zo’n 8 uur per dag. En dan is er de was en de plas. En het sociale leven.  Maar op het einde van de dag klap ik de laptop niet zomaar toe. In den on line is het  zo’n beetje de gewoonte dat je ook na je uren nog bezig houdt met lering, lezing en probeersels. Oefening baart immers kunst. Ook ik hou er dus een paar pet projects op na.

2011 was geen zo’n fantastisch projectjes jaar. Vastgoed beheren is immers een Project op zichzelf. En dus ben ik nu bezig met een inhaalbeweging. Zo schreef ik in de eerste helft van het jaar Rum, een soortement deployment ding voor Drupal. Ondertussen ben ik bezig met de website van ons ma. Die had vorig jaar al klaar moeten zijn, maar ’t leven zorgde voor een paar verrassingen en een jaar uitstel.

Alleen, zo na de uren hetzelfde doen wat je tijdens de uren doet is nogal afmattend. Zeker als je niet meteen het gevoel hebt vooruitgang te boeken. Meer zelfs, soms durf ik al eens een week helemaal niets te doen, puur uit geen goesting om mij aan mijn bureau te zetten zonder écht plan. Tijd dus voor wat eenvoudig personal management.

• Ik deel mijn project op in taken en stories zoals we dat op het werk doen. Zo heb ik doelen om naar te werken.
• We timeboxen en alloceren per avond 1,5 uur puur development. Meer niet. De rest van de avond gaat naar  – broodnodige – ontspanning.
• We geven voorrang aan het (sociale) leven. Dus geen vaste deadlines of beloftes die ik niet voor mezelf kan waarmaken.

Benieuwd waar me die manier van werken gaat brengen.

Aangezien ik zo veel op de hort ben, heb ik al wat rugzakken in mijn leven afgesleten. De laatste jaren zeul ik mijn hebben en houden rond in een zwarte  draagtas van Kipling. Onlangs nog kreeg ik de opmerking dat die na al die tijd er nog altijd goed blijft uit zien. Het nadeel aan zo’n draagtas is dat alle gewicht op een schouder hangt. En dat het ding de neiging heeft om tegen je been te hangen op de fiets als je riem niet hard genoeg is aangespannen.

Buiten mijn twee fototassen ben ik sinds mijn verhuis redelijk rugzakloos. Vroeger kon ik er altijd wel eentje uit de grote kast bij mijn ouder lenen, maar het laatste jaar had ik slechts een versleten, blauw geval tot mijn beschikking dat ik afwisselend tsjokvol boodschappen werd gestoken, ofwel al mijn klimgerief bevatte.

’t Was dus tijd dus voor iets nieuws.

Dit weekend kocht ik mij in de Avventura dan maar een Lowe Alpine Edge 20. Het was niet echt een keuze waar veel denkwerk aan was vooraf gegaan, maar ik ben wel tevreden. Met mijn slechte schouder is het een hele verlichting om tijdelijk als boekentas voor mijn laptop, adapter en leesboek te dienen. Verder is ze voldoende ruim om in de toekomst als klimtas te gebruiken. En bovenal vind ik het een ideale tas voor een daguitstap: klein, maar toch ruim genoeg om een pull, wat boterhammen, zonnebrandcrème, zonnebril en flesje water mee te nemen.

Anyhows, voor het helemaal hier een productbespreking wordt: contentement hier ten huize!

Bugger. Sinds een week of zo zit ik met een pijntje in mijn rechterschouder. Het begon onschuldig, maar sinds ik van toprope over geschakeld ben op boulderen is het erger geworden. Het is zo’n zeurende pijn vlak boven mijn biceps telkens ik mijn arm ophef.  Mijn lichaam maakt mij duidelijk dat ik mijn rechterarm de laatste weken wat hard onder druk heb gezet.

Natuurlijk ga ik on line op zoek naar meer informatie. En dan kom je websites tegen zoals climbinginjuries.com die u dan de stuipen aan jagen. Zoals het aanvoelt lijkt het me de “Rotator cuff strain” te zijn. Ik had me dinsdag na de laatste sessie voorgenomen om de klimactiviteit tijdelijk op te schorten. Lijkt me dus dat ik het toch tot ergens halverwege juli rustig aan moet doen met die schouder.

Zouden supermannen zoals Alex Honnold daar dan ook niet mee te maken hebben?

Late to the party. Maar WordPress “Green” 3.4 is uit. Dus ergens een gaatje vinden om de boel backstage terug up to date te brengen.

Wo-how! Zijn we al juni? Jawel, we zijn al juni! Dat het hier vooruit gaat! De laatste weken zijn we goed in ons ritme beginnen vallen.

Het schooljaar loopt ten einde, en dus ook de kookles. Op mijn rapport moet ik nog even wachten, dat wordt nog opgestuurd. Ik heb het een jaar goed kunnen volhouden en er stevig wat van opgestoken. Natuurlijk heb ik me opnieuw ingeschreven voor volgend jaar. Dan volg ik de module “Zuiders koken”. De formule verandert wel wat, in plaats van wekelijks wordt het twee-wekelijks op vrijdagavond. Een hele verademing want elke week een vier gangen menu maken en verwerken, dat is niet helemaal ongestraft gebleven, mijn gedacht.

Er is contact gemaakt met de buurvrouw waarvan me was verteld dat ze hoogbejaard was. Op 92 blijkt ze nog bijzonder kranig met haar rolator door haar appartement te schuifelen. Ik dacht op een uurtje terug buiten te staan maar uiteraard liep het riant uit toen de, inmiddels eveneens bejaarde dochter ons vervoegde, als in 2,5 uur verzonken in zo’n zware zetel. Het interieur ademde trouwens die typische vlaamsche stijl uit met van die zwart geverniste, zware houten meubels, overal gehaakte draperieën, zwart-wit en polaroid foto’s en bestofte souvenirs van verre reizen. Ik had de deur van mijn appartement nogal onbedachtzaam open laten staan. Toen ik terug kwam vond ik een wachtend lief terug. Volledig geïnstalleerd in de zetel met dekentje en Roland Garros. Trrr.

Er was het gevreesde jaarlijkse tandartsbezoek. Ik rekende er op nog een paar bezoekjes aangerekend te krijgen, maar tot mijn verbazing bleek alles in orde te zijn. Geen gaatjes! Hoezee! En dus mocht ik zo beschikken. Gelukkig want ik kan kosten aan tanden momenteel wel missen als kiespijn.

Ik dacht dat meneer Woodkid met Iron al gigantisch had gescoord en dat moeilijk kon overtreffen, maar kijk: he does it again!

Overigens ben ik momenteel bezig deel 3 van A Song of Ice and Fire van G.R.R. Martin te verslinden. En dus lijkt dit me een geweldig stukje soundtrack.

Ik ben dus verhuisd naar ze crib. En we zijn nu bijna twee maanden verder. Hoe het mij bevalt? Super! Geweldig! Maar daar schrijf ik niet over. Zoals dat gaat met vastgoed, zijn er altijd nog extra kosten. En eentje daarvan is de elektriciteit.

Toen ik de zaak overnam wist ik dat er nog een paar opmerkingen rond de elektriciteit waren. Maar zolang de huurster in het pand zat, kon ik er moeilijk een elektricien op af sturen. Toen was er februari en wuifde ik ze gedag. Toen kwamen die twee hectische maanden en moest ik kiezen: elektriciteit, of een nieuwe vloer. Tijd om beiden onder handen te nemen was er niet. Het werd de vloer want het vieze vasttapijt was de échte showstopper voor deze algerische mens.

Wie zegt “Nieuwe vloer”, zegt ook “Plinten” en dus: schilderen. Er werd hier keihard geschilderd en gevloerlegd om zo’n mooie living te krijgen. Maar daarmee was de situatie achter de stopcontacten niet meteen versteld: achter de meeste zit geen aarding! De badkamer en de keuken zijn redelijk op orde, maar ik moet niet proberen om een strijkijzer boven te halen terwijl ik aan het solderen ben met een pizza in mijn oven. Om maar iets te zeggen.  Maar is het überhaupt wel mogelijk om nieuwe kabels te leggen? Ik had al apocalyptische visioenen van hoe men mijn pas geschilderde muren te  muur ging met kilohamers en uit de gaten heelder verlepte, muffige, verstorven kabels zouden storten.

En dus kwam vanavond – eindelijk – de elektriciteitsmens over de vloer. Het verdict: een nieuwe zekeringkast steken met twee differentiëlen, uniforme zekeringen en alles conform moderne tijden en regelgevingen. En, inderdaad, nieuwe kabels waar nodig! Niet dat dat verplicht is, maar ik ga ook niet nalaten om het ineens goed te doen, als het goed kan gedaan worden. Een grondige inspectie langs de stopcontacten later blijkt dat er in de muren gladde plastic PVC buis steekt.  En dat de oude kabels lang niet zo verlept zijn zodat het perfect mogelijk is om nieuwe kabels mét aarding door te trekken! Zonder kapwerken en al! Huzzah!

Een pak van mijn hart dus. Nu is het afwachten tot de offerte. Er werd gerekend op twee mandagen werk. Benieuwd wat dat allemaal gaat mogen kosten…