Ik ben ontslagen.

Gisteren kreeg ik te horen dat Wunderkraut mij, samen met drie andere collega’s, niet langer in dienst kan houden omwille van dwingende economische redenen. En dus moet ik opstappen.

In de laatste week is het allemaal heel snel gegaan. Vorige zaterdag was er nog een familiedag in de Zoo waarbij quasi iedereen aanwezig was om 5 jaar Krimson/Wunderkraut te vieren. Toen liet men vallen dat er een aantal uitdagingen op onze weg lagen. Helaas is het deze week opeens ongelofelijk snel gegaan. Woensdag kwam het nieuws dat er vrijdag een bijzondere vergadering zou zijn om een aantal maatregelen aan te kondigen. Gisteren voormiddag werd ik dan na de andere collega’s apart genomen en kreeg ik het slechte nieuws te horen. In de namiddag werd de volledige Krew ingelicht: naast de ontslagen volgen nog een aantal maatregelen. Het is allemaal bijzonder hard aangekomen en niemand had dit gewenst of verwacht.

Persoonlijk is dit een zware teleurstelling. 24 uur later is het nog steeds voor een stuk surrealistisch. Er zal wat tijd over moeten gaan om dit te verwerken. Niet dat ik rechtstreeks een belang had, maar ik heb toch wel een stevige emotionele band met het bedrijf. Ik ben immers met 3 jaar dienst één van de oudgedienden. Met een kleine, hechte groep hebben we immers iets heel moois weten uit te bouwen.

Hoe pijnlijk en unfair ook, ik heb respect voor Jo en Roel dat ze deze beslissing durfden nemen zonder te verbloemen of ze uit te stellen.  Onze sector is bijzonder conjunctuurgevoelig.  Ook voor hen is het een bijzonder zware week geweest. Ik ben ervan overtuigd dat ze alles hebben gedaan wat menselijk mogelijk is om iedereen aan boord te houden en het bedrijf te beschermen.  Wunderkraut is een fantastisch bedrijf om deel van uit te mogen maken.

Wat betekent dit concreet voor mij?

Vanaf 1 januari begint de opzegperiode te lopen. Mijn laatste werkdag is 31 maart 2013.

Ik heb twee weken kerstvakantie. De komende weken ga ik mijn CV & portfolio opstellen, mijn netwerken aanspreken en kenbaar maken dat deze Senior Drupal developer/informatiearchitect open staat voor voorstellen.

Het moet ergens in 2004 of zo geweest zijn dat Telenet met de eerste digibox op de proppen kwam. Met zo’n doos kon je digitaal en interactief TV kijken. Vandaag is zo’n PVR of digitale video recorder gemeengoed. Het is een gemak, zo in uitgesteld relais kijken. Natuurlijk omdat je de opname  kan stopzetten en doorspoelen, maar eerder omdat je het ding zo ganse series kan opnemen zonder elke aflevering individueel te moeten programmeren.

Jaren ben ik klant geweest van Telenet.  Heel tevreden van hun service. Je ziet dat er over was nagedacht. De hele interface van Telenet Digitale TV straalt gebruiksvriendelijkheid uit. En doorheen de jaren is het ding bij elke update alleen maar beter geworden. En bij problemen zijn ze maar een telefoontje weg.

Maar toen ik naar mijn nieuwe stek verhuisde moest ik Telenet vaarwel zeggen en overstappen op Belgacom. De kabelaansluiting in het gebouw is een zogenaamd “rijgnet” en Telenet kan op die laatste 50 meter tussen kastje en televisie geen goed signaal garanderen. Ik moest dus overschakelen op VDSL en dat betekende dus Belgacom.

Als het op digitale TV aankomt, staan ze daar lichtjaren achter. De afgelopen 6 maanden is frustratie meer dan eens mijn deel geweest.

De hele interface is een draak. Primitief, lelijk en voor elke functie moet je een paar keer door verwarrende, inconsistente menu’s klikken vooraleer je gevonden hebt wat je zocht. Als de boel al niet eerst vastloopt, want dat durft ook wel eens te gebeuren.

Bij elke update lukt het hen om het doorspoelen van uitgestelde programma’s kapot te maken. Op dit moment kan ik op snelheden 2x, 16x en 64x vooruit en achteruit schuiven.  Een paar weken geleden was dat 8x, 16x en 64x.  En ooit was het zelfs 2x, 32x en 64x. Het ontgaat me nog altijd waarom het niet lukt om daar een lijn in te trekken.

Maar de echte kicker is toch wel het automatisch annuleren van geprogrammeerde opnames. Ik heb zo net de derde aflevering van Spartacus: vengeance moeten missen. De vorige twee afleveringen werden vlekkeloos opgenomen, maar nu liep het totaal verkeerd.  En dat is echt niet de eerste keer. Frustrerend. Om kwaad van te worden. Het is bijzonder ontnuchterend om thuis te komen en te merken dat na een lange werkdag, het uurtje ontspanning dat je voorzag niet doorgaat omdat die domme zwarte doos gewoon dienst heeft geweigerd.

Moest het nu zijn dat ze goedkoper zijn dan Telenet, ik zou het begrijpen, je krijgt waarvoor je betaalt. Maar dat is dus hier helemaal niet het geval. Ik betaal quasi evenveel voor een slechtere service. En kan daar niet meteen iets aan doen.

En dus speel ik de laatste weken met het idee om voor weinig geld een Raspberry Pi te bestellen waarop ik dan RaspBMC kan installeren. Heb ik gelijk een werkend mediacenter alternatief.

O ja, beste Belgacom, zodra het enigszins praktisch mogelijk is, zeg ik mijn contract bij jullie op en word ik terug een tevreden Telenet klant.

En dan vind je jezelf ’s morgens terug samen met tientallen anderen voor de grote poort van de fabriek waar je de voorbije decennia onder door liep. Dagshift na nachtshift passeerde tussen dat prefab staal en felle TL lichten. Maar daar komt nu een einde aan. Je kreeg net via megafoon te horen dat je bedankt wordt voor bewezen diensten.

Rond je staan mannen, vrouwen, vaders, moeders, broers, zussen,… mensen die vol trots hun leven opbouwden rond het project van Ford in de schijnbare zekerheid dat ook de volgende generatie een plaats zou vinden aan of rond de band.  Het moet pijn doen dat een groep eerder anonieme toplui ergens in het buitenland op basis van harde cijfers, met een paar pennentrekken daar een einde aan maken.

Ook al heb je duizenden voorruiten geplaatst, deuren gemonteerd, motors geplaatst, carrosserieën geverfd, wat je gisteren deed, wordt vandaag niet langer als economisch relevant geacht. Mensen kopen immers geen auto’s meer. Of ze kiezen voor de goedkoopste. Hoe zou je zelf zijn. Heeft het dan nog zin om te zien hoe je werk op uitgestrekte parkings in weer en wind staat te wachten op een koper? Veel boodschap heb je daar niet aan als je straks thuis zit en niet meteen weet hoe het verder moet. Auto’s maken, dat is een stuk van jezelf, dat is je leven. Een leven dat je deelde met collega’s, vrienden, familie.

Het is misschien zelfs niet de eerste keer dat je hier door moet. Dat je jezelf opnieuw moet uitvinden na een massaal sociaal en economisch bloedbad.  Misschien is dat het cynische, dat er geen lessen lijken te worden getrokken. Dat dit eigenlijk een kroniek van een aangekondigde dood was.

En misschien is het net nu dat de hoge heren en dames in Brussel eindelijk wakker te horen worden voor de harde realiteit van een bijzonder competitieve wereld waarin de dingen sneller dan ooit veranderen en we meer dan ooit verbonden zijn met elkaar.

Vanavond willen we op TV niet horen hoe erg ze het vinden “voor de mensen”. We willen geen verwijten, recuperatie,  “wat als…” of steekvlampolitiek zien. We willen geloven dat er een positief verhaal is voor de toekomst waar iedereen een plaats in heeft. Want 5.000 mensen die zomaar bij het vuilnis worden gezet, dat is een teken dat er iets heel erg fout zit.

Wat een week!

Dinsdag richting kinesist. Ondertussen vaste prik sinds begin september. Met de schouder gaat het ondertussen stukken beter. De man laat mezelf wonderen verrichten.

Woensdag gaf ik voor de laatste keer les in Antwerpen. De voorbije vijf weken mocht ik 4 keer Drupal training geven voor de Vlaamse Ingenieurskamer. Leuk, maar vermoeiend wegens bizarre lestijden.

Donderdag had ik een complete off day na een eerste slapeloze nacht vol muizenissen en te veel gepieker. Wat een eerder onverwacht berichtje teweeg kan brengen. Het superlief pikte mij ’s avonds op aan het station.

Vrijdag. Op het werk een presentatie met resultaten van een intern project geven. Spannend. Heel interessante materie om rond te werken. Het is niet echt een project waar je helemaal tot de eindmeet kan kijken. Je weet wel waar we naartoe moeten, maar om dat in een concrete, efficiënte planning te duikelen en rekening te houden met zoveel mogelijk onbekenden, dat is een uitdaging.

Vrijdagavond kookles. Ook dit jaar kook ik weer. Ik heb gekozen voor de module zuiders koken en gaat eens in de twee weken door dan elke week. Het lagere tempo geeft wat meer ademruimte. Ik kan daar wel van genieten om zo in goed gezelschap te koken en nieuwe dingen te leren.

Zaterdag: verjaardagsfeestje van de schoonzus van het lief.

Zondag doopfeest van mijn eerste petekind! Ik ben daar vaneigens ongelofelijk blij mee. Geweldig familiefeest bij P. & J. en een mooie doopceremonie. Heerlijke handgemaakte taart van P. en L. en koffie toe. ’s Avonds van Diest terug westwaarts.

Vandaag: ik hang in de touwen. De voorbije dagen was ik mijn stem al kwijt en sliep ik niet echt fantastisch. Na de uitputtingsslag van voorbije week heeft het virus dan toch een overwinning thuis gehaald. Vanmorgen suf, mottig, fluimend en krochtend opgestaan. Meteen op doktersbezoek geweest. Ik hoor een dag of drie platte rust houden en een batterij medicatie wacht mij op de keukentafel. Urgh.

Dus, we gingen onze burgerplicht vervullen. Zij in Oostkamp, ik in Brugge. Zij met potlood en papier, ik digitaal. Vanouds ben ik gewend om mijn stem in te kleuren, maar deze keer mocht ik voor het eerst virtueel de kandidaten die mijn voorkeur wegdroegen, aan te vinken.

Eerst ging het richting gemeentelijke sporthal in Oostkamp. Een man stond aan de ingang nog joviaal handjes te schudden, ik wilde hem ei zo na negeren maar bleek dat dat “not done” was aangezien het om de burgemeester ging. Terwijl zij in het rijtje aanschoof, nam ik plaats op één van de wachtstoelen in het midden van de zaal. Zo’n kiesverrichting is hét moment om mensjes te kijken. In het volgende kwartier zag ik van oud tot jong passeren en alles daar tussen. Heel wat mensen hadden zich voor de gelegenheid opgedoft. Zien en gezien worden. Heel wat jonge gezinnen waren met buggy en een roedel kinderen de hort op. Je zag er dreinerige scholiertjes die zoet werden gehouden met Angry Birds op de iPhone. Ook de oude dame in bontjas, vingers vol juwelen, waardig op haar wandelstok steunend, alsof ze uit een andere eeuw kwam gestapt, aanschuiven om haar stem uit te brengen.

Op dik vijftien minuutjes stonden we terug buiten. Toen moest ik nog stemmen in mijn eigen gemeente. De kiesbureau’s zijn ingericht in mijn oude school. Was ik niet bij haar gebleven, dan had ik aan 15 trampolines voldoende om het voetbalveld vanuit mijn slaapkamerraam over te steken tot aan het stemhokje.

Had ik verwacht om er even snel vanaf te zijn, dan viel dat toch wel tegen. Er waren computerproblemen in stembureau 45 dus dat gaf een lange wachtrij. Een dik half uur aanschuiven vooraleer ik het bureau binnen kon. Dan was er gedoe met de chipkaarten en de paspooorten en na nog 5 minuten plompt verloren naast de voorzitter te wachten kreeg ik een hokje toe gewezen. Blijkbaar hangt er boven elk hokje een alarm. Twee hokjes verder moet er iets fout zijn gegaan want onder een hels lawaai haastte één van de bijzitters zich om daar assistentie leveren. Bij mij verliep het allemaal vlotjes, maar het tactiele element van het bolletje kleuren dat was er niet bij. Op het kasticketje dat uit het toestel rolde, kon ik wel opmaken dat mijn stem geregistreerd was, maar helemaal overtuigen deed het toch niet. Bovendien was het de bijzitter die het biljet scande bij de urne. Het gaf anders wel een groter gevoel van controle om zo zelf je biljet in de bus te kunnen dumpen.

In ieder geval, we hebben gedaan wat we moesten doen. Nu is het terug aan de politici om er iets van te maken.

Zingen in naam voor het klimaat brengt géén zoden aan de dijk!  Dat vertelt ons Gert Goeminne, doctor in de natuurkunde en verbonden aan het centrum voor Duurzame Ontwikkeling. Hij heeft ergens wel een punt. Het klinkt namelijk mooi: als we hard genoeg samen zingen in een park om onze zaak te bepleiten, dan kunnen we misschien weer wat meer mensen bewust maken om groener te leven.

Niet dat ik tegen bewustmaking ben. Laat staan tegen acties om de klimaatproblematiek in de verf te zetten. Maar er is nu eenmaal een punt waarop je iedereen die enigszins openstaat voor de groene gedachte bereikt hebt. En vanaf dan begin je voornamelijk voor eigen kerk te preken.

De Dacia Duster Vlaming van Gert Goeminne zou de schouders ophalen en eens binnensmonds vloeken wanneer hij in het verkeer naar zo’n massaal bijgewoonde zangstonde in de binnenstad vast staat. Als hij al zou weten waarom het zo vreselijk druk is op een zondagmidag.

Voor de Dacia Duster Vlaming is het klimaat dan ook ook geen echte prioriteit.

Je kan daar allerlei modellen voor bedenken. Waarom vind de ene het klimaat nu belangrijker dan de andere? Een psycholoog of een socioloog zou kijken naar allerlei factoren zoals mentaliteit, persoonlijkheid,… maar ook je plaats in de maatschappij zoals je beroep, je vrienden, je hobby’s,… Zelfs je opvoeding speelt een rol. Net zoals andere normen en waarden neem je ook een bepaalde houding aan tegenover milieu en ons ecosysteem.

Normen en waarden zijn geen individuele kwestie, maar worden ook deels bepaalt door de maatschappij. Je stemt je eigen gedrag nu eenmaal af op wat sociaal aanvaard is. En veel wordt dezer dagen mee bepaald door de massamedia. Het is een kunst om op de juiste knoppen te drukken om grote groepen consumenten een product te laten kopen. En die wordt bijzonder geraffineerd uitgeoefend door marketeers allerhande. Dat we niet altijd kiezen voor wat goed is voor ons, heeft veel te maken met onze driften en hoe die in het voordeel van het grote geld worden uitgebuit.

Neem nu Nutella. Wie kan er iets op tegen hebben om ’s morgens kinderen een boterham of twee met choco te geven als ontbijt? In combinatie met een glas melk? Gezond en al! Ik heb er mij alvast nooit vragen bij gesteld maar dat is toch wat de reclame ons verteld. Maar is dat ook wel zo? Blijkt dat dat nogal tegenslaat. In de VS heeft Ferrero zijn reclame moeten aanpassen én een stevige boete betalen omdat dat die al té misleidend was wat betreft de voedingswaarde.

Dezelfde vraag kan je stellen over de auto advertising in elk reclameblok op onze commerciële zenders. Ik kan geen cijfers geven, maar op een avond tijd krijg wel een stuk of wat filmpjes van Fiat, Open, Renault of BMW voor geschoteld met blinkende auto’s die in wijdse landschappen rijden. Of door de stad sjeezen met een coolheidsgehalte dat het niet schoon is. Je bent jong, rijk, vrij en het leven lacht je toe als je met model X of Y rijdt!

Veel heeft te maken met mentaliteit. Slechte gewoontes leer je nu eenmaal niet zomaar af. Snel even naar de bakker met de auto. We wonen liever in een rustige buurt om dan naar de binnenstad, amper 3 kilometer verder, te rijden met onze auto.

Terwijl de dagelijkse realiteit doffe file ellende op onze wegen is. Of weekendongevallen. Of zure lucht vol uitlaatgassen, fijne stofdeeltjes en allerlei ongezonde prut waarvoor in het buitenland letterlijk “schone lucht” kopen. Of onveilige, onaangepaste wegen waar koning auto het voorrecht heeft. Of ruimte dat moet wijken voor betonnen parkeerplaats. Of…

En dan vraag ik mij af: misschien moeten we die autoreclame op televisie aan banden te leggen. Of, beter nog, de alternatieven anders en beter promoten. En dan niet alleen op televisie, maar ook op school. Vroeg genoeg beginnen jongeren bewust te maken dat een auto ook een keerzijde heeft.  Het zijn ideeën die de autolobby absoluut niet graag zou willen horen. Hoe zou je zelf zijn.

Sinds Henry Ford ze betaalbaar heeft gemaakt, wil iedereen er eentje. Het is niet voor niets de Heilige Koe hier in het Westen.  Die zweer je niet zomaar af. Dat kost tijd. Veel tijd.

Tijd die er jammer genoeg niet echt meer is.