Netsensei

Much Ado About Nothing

Bij het vuilnis

En dan vind je jezelf ’s morgens terug samen met tientallen anderen voor de grote poort van de fabriek waar je de voorbije decennia onder door liep. Dagshift na nachtshift passeerde tussen dat prefab staal en felle TL lichten. Maar daar komt nu een einde aan. Je kreeg net via megafoon te horen dat je bedankt wordt voor bewezen diensten.

Rond je staan mannen, vrouwen, vaders, moeders, broers, zussen,… mensen die vol trots hun leven opbouwden rond het project van Ford in de schijnbare zekerheid dat ook de volgende generatie een plaats zou vinden aan of rond de band.  Het moet pijn doen dat een groep eerder anonieme toplui ergens in het buitenland op basis van harde cijfers, met een paar pennentrekken daar een einde aan maken.

Ook al heb je duizenden voorruiten geplaatst, deuren gemonteerd, motors geplaatst, carrosserieën geverfd, wat je gisteren deed, wordt vandaag niet langer als economisch relevant geacht. Mensen kopen immers geen auto’s meer. Of ze kiezen voor de goedkoopste. Hoe zou je zelf zijn. Heeft het dan nog zin om te zien hoe je werk op uitgestrekte parkings in weer en wind staat te wachten op een koper? Veel boodschap heb je daar niet aan als je straks thuis zit en niet meteen weet hoe het verder moet. Auto’s maken, dat is een stuk van jezelf, dat is je leven. Een leven dat je deelde met collega’s, vrienden, familie.

Het is misschien zelfs niet de eerste keer dat je hier door moet. Dat je jezelf opnieuw moet uitvinden na een massaal sociaal en economisch bloedbad.  Misschien is dat het cynische, dat er geen lessen lijken te worden getrokken. Dat dit eigenlijk een kroniek van een aangekondigde dood was.

En misschien is het net nu dat de hoge heren en dames in Brussel eindelijk wakker te horen worden voor de harde realiteit van een bijzonder competitieve wereld waarin de dingen sneller dan ooit veranderen en we meer dan ooit verbonden zijn met elkaar.

Vanavond willen we op TV niet horen hoe erg ze het vinden “voor de mensen”. We willen geen verwijten, recuperatie,  “wat als…” of steekvlampolitiek zien. We willen geloven dat er een positief verhaal is voor de toekomst waar iedereen een plaats in heeft. Want 5.000 mensen die zomaar bij het vuilnis worden gezet, dat is een teken dat er iets heel erg fout zit.