Vierentwintig uur dat ik mijn newsfeeds niet in het oog had, en ondertussen lijkt de wereld nog maar een stap van een full blown recessie. Of althans, zo leek het vandaag als ik de berichtgeving mag geloven.

Volgens De Tijd leed de BEL-20 vandaag het grootste dagverlies (5,48%) sinds 19 augustus 1991 toen Gortabsjov werd afgezet door communistische hardliners. (Ik was toen net 10 jaar maar ik herinner mij nog goed de live berichtgeving in die augustusdagen. Beelden van colonnes tanks in hartje Moskou en uiteindelijk een zegevierende Jeltsin) Ondertussen is de crisis wereldwijd een feit want de Europese markten zakten zomaar eventjes 7% en ook op de aziatische beurzen heerst de malaise met de beurs van Tokio die het zwaarste verlies in twee jaar boekte. Aangezien het voor de Amerikanen vandaag Martin Luther King dag was (zotte feestdagen hebben die daar eigenlijk) werd er geen handel gedreven, maar we mogen wel verwachten dat de lashback er morgen zal komen.

Waarom slabakt de economie nu zo?

• Olieprijzen. Nog geen twee weken geleden werd er 100 dollar neergeteld voor een vat olie. De instabiliteit in het Midden-Oosten en het feit dat het steeds moeilijker is om nieuwe olievoorraden aan te boren jagen de prijs de hoogte in. De dure olie impliceert onder andere dure distributie wat wordt verrekentd in de prijs van grondstoffen en producten. Wat op zich weer leidt tot een hogere inflatie. Maar ook mobiliteit is een aanslag op de geldbuidel vandaag. Dat merken consumenten aan de pomp.
• Kredietcrisis. De laatste jaren is er in de Verenigde Staten enorm veel gespeculeerd op de vastgoedmarkt. Het kostte je toen niets om een lening tegen een aantrekkelijke maar verraderlijk variabele interestvoet af te sluiten. Vandaag kunnen heel veel leningen niet meer worden afbetaald. Daardoor komen kredietmaatschappijen en -markten zwaar in de problemen wat gevolgen heeft op de financiële markten.
• Groeivertraging. Het leven wordt duurder en de kredietcrisis zorgt ervoor dat de Amerikanen meer geneigd zijn de vinger op de knip te houden om hun leningen nog enigszins te kunnen afbetalen. Wat in oorsprong een kredietcrisis was, voelen ook andere bedrijfstakken nu keihard wat ervoor zorgt dat er minder wordt geïnvesteerd. De werkloosheid in de VS maakte trouwens een bokkesprong met 0.3% in december van vorig jaar. Een veeg teken aan de wand. Nu proberen de Fed met het verlagen van de rentetarieven en Bush met een stevig pakket belastingsmaatregelen, de economie terug op de sporen te zetten maar voor veel beurswatchers lijkt het toch a little too late.
• Wereldwijd. De Amerikaanse consument is belangrijk voor exportmarkten in – bijvoorbeeld – het Oosten. Da’s ook een reden waarom een dergelijke crisis zo snel om zich heen kan grijpen en ook hier niet zonder gevolgen zal blijven.

Hadden we het kunnen zien aankomen? Wel, beurzen zijn zo’n beetje als een kruik onder water. Zolang tot ze barst dus. Het is altijd wachten tot er een steentje wordt omver gegooid en de hele handel letterlijk keldert. In dit geval gaat het erom dat een aantal grote financiële maatschappijen zoals Morgan Stanley, de Société Génerale en anderen slechte cijfers moesten voorleggen. Op dat moment kan een crisis niet meer verborgen worden gehouden. Het eindigt met investeerders die in paniek zo snel mogelijk hun verlieslatende aandelen willen dumpen.

Mja, mij lijkt het geen slecht idee om voorzichtig uit te kijken naar koopjes…

Nooit gedacht dat ik als een halve beurswatcher zou gaan klinken, maar het zijn wel interessante tijden als je eens wil zien hoe het klokwerk van de financiële wereldje tikt.