Ondertussen ben ik zo’n tien weken post-op. Twee maanden en een beetje. Waar sta ik nu zo ongeveer?

• Sinds twee weken rijd ik terug met de fiets. Ik leg dagelijks de 7 kilometer heen en terug naar het station af. Voor mijn operatie eindigde dat altijd met drukkende pijn vlak onder mijn sleutelbeen. Die is nu volledig verdwenen.
• Ik kan terug alle dagdagelijkse bewegingen – van autorijden tot computeren –  uitvoeren zonder pijn. Dat was voorheen ook niet het geval.
• Mijn arm blokkeert niet meer als ik die boven mijn hoofd gestrekt laat zakken. Mijn ROM is momenteel bijna 100%.

Allemaal goede dingen, maar een schouder is een complex geheel van drie gewrichten. Er is nog een hele weg te gaan naar de finish:

• Actief zware lasten torsen – een flightcase in het jeugdhuis, de zware rolluik van onze slaapkamer,… – daar moet ik voorlopig nog voor passen.
• Mijn schouder naar binnen of naar buiten plooien (denk: portefeuille in de achterzak steken) doet nog altijd pijn.  Die vermindert wel week na week, maar ik mag rekenen dat daar nog een lange weg te gaan is.
• ’s Morgens sta ik op met een spieren die wat tijd moeten krijgen om los te komen.

Medicatie neem ik niet. Als mijn schouder zeurt, dan is het gewoon kwestie van een andere houding te vinden. De kinesist zie ik nog steeds drie keer per week.  Ondertussen zitten we volop in de actieve oefeningen: met lichte gewichten en zo werken. Thuis werk ik dagelijks enkele sets af met mijn Theraband. Oefening en tijd geven om rustig aan kracht te winnen zijn de sleutel.

Was het een goede zaak om mij te laten opereren? Absoluut. Ik ben vandaag beter af in vergelijking met enkele maanden terug. Nu de zomer in om de rest van de weg af te leggen.