Alle verwoede pogingen van kinesist Bart ten spijt, bleef ik maar last hebben van een nukkige schouder. Af en toe zeurende pijn bij het opstaan. Het gevoel het samenspel der spieren niet soepel loopt. Op en af stoppen, weken rusten, opnieuw proberen klimmen, weer merken dat er iets niet pluis is.

Een tijdje terug mocht ik, na een bezoek bij de huisarts, langs de dienst radiologie lopen. Een echografie bracht geen goed nieuws. Ik sukkel nog altijd met ontstoken slijmbeurzen en daarboven zit er een scheur in de rotator cuff pezen. Een ontstekig kan je met veel rust en oefening wel wegwerken. Een scheur niet. Pezen genezen immers niet uit zichzelf.

Wat ik heb is een typische, gevreesde klimmersblessure. Zoiets krijg je door overbelasting. De ene is er gevoeliger voor de andere. Leeftijd, levensstijl,… het speelt allemaal mee. Ik denk dat ik mijn blessure bij mijn korte passage in Gent heb opgelopen en daarna nooit helemaal is geheeld. Bovendien ben ik van zekeringtoestel gewisseld. Vroeger gebruikte ik een grigri, tegenwoordig een reverso. Die laatste vraagt meer kracht bij het zekeren. Zo’n verval gebeurt sluipend. Ik voelde niet dat er iets ernstig mis was, dus ik bleef doorgaan.

Op het internet lees je dat heel wat klimmers zich moeten laten opereren en maanden revalideren om terug te kunnen klimmen.  De meesten keren terug. Maar je moet er wel wat voor over hebben. Momenteel ben ik, buiten af en toe wat zeurende pijn, niet gehandicapt in mijn dagdagelijks leven. Ik mag alleen geen zware lasten dragen. Denk meubels of pakken bloempotaarde. Het is dat ik niet weet wat de gevolgen op lange termijn zijn. En ik ga mezelf moeten afvragen of ik terug wil kunnen klimmen.

Over een paar weken mag ik op bezoek bij een schouderspecialist. Ik ben benieuwd wat die mij gaat vertellen.