“Meneer, u rijdt gedurende 40 minuten waarbinnen u twee manoeuvres dient uit te voeren. Keren in een smalle straat en achteruit parkeren. U luistert verder naar mijn instructies. Mevrouw, voor u is het simpel: u zwijgt en maakt geen enkel teken. Hebt u nog vragen?”

“Ja. Is het hier naar links of rechts de parking uit?”

En  zo startte ik, ondertussen een week of twee eerder, aan mijn tweede examenpoging. Murw geslagen door de laatste dagen waarin ik op elk vrij moment intensief oefende. Ik had zelfs nog een laatste rijles genomen. En op de examendag had ik volledig vrijaf genomen. Zo weinig mogelijk aan het toeval over laten.

Nochtans, in de uurtjes voor het examen zag het er helemaal anders uit. Elke gefaalde poging om te parkeren, elke voetganger of fietser die ik miste, elke keer dat ik vergat de pinkers aan te zetten,… leek het even of ik een zenuwinzinking nabij was. “Ik ga dat niet kunnen” – “Gij gaat dat wel kunnen”. Rinse. Repeat.

Maar het examen zelf verliep quasi foutloos. Iedereen die ik voorrang verleende of liet oversteken zwaaide zelfs naar ons. Bonuspunten! Het parkeren en het keren deed ik op automatische piloot.  Waar het de eerste keer fout na fout was, betaalde alle oefening en frustratie van de voorbije maanden zichzelf terug.  Eenmaal terug op het examencentrum overhandigde de examinator mij breed lachend de papieren. Proficiat. Je slaagde zonet voor het praktijkexamen. Het zwarte beest is overwonnen. Eindelijk.

De papieren zijn ondertussen ingediend bij de gemeente. Normaal krijg ik volgende week mijn definitief elektronisch rijbewijs.