Het is bijna zover. Volgende week start ik bij het Brugse Duo als Drupal developer. Een nieuwe spannende uitdaging dus. En eentje die wel héél dicht bij huis is.

Ik blijf dus bij Drupal. En web development, natuurlijk. Omdat ik dat altijd al graag gedaan heb. Omdat er nog spannende tijden binnen het wereldje zitten aan te komen. Omdat het leuk is om als vakman iets te bouwen. Omdat het voldoening geeft om een interessant project voor een tevreden klant tot een goed einde te brengen. Omdat ik met een heel wat interessante mensen in aanraking kom.

De voorbije weken waren, wel, hectisch. Eind maart hoorde ik sowieso te vertrekken bij Wunderkraut, dus veel tijd om bij de pakken te blijven zitten was er niet. Ik heb een heel weg afgelegd. Tot in Parijs toe! En ik heb een aantal dingen geleerd.

Ik ben vrij snel op zoek gegaan. Ik had het “geluk” dat mijn ontslag vlak voor mijn verlof viel. Dat gaf me tijd om wat afstand te nemen, tot rust te komen, maar ook om links en rechts afspraken te maken en mensen aan te spreken. Pas na de vakanties kwam de feedback terug. Ook toen heb ik tijd genomen om alles rustig af te wegen en een keuze te maken. Jezelf tijd gunnen is dus belangrijk!

Ik heb niet echt in de Vacature en de Jobat gekeken maar mijn netwerk aangesproken. Via Facebook, Twitter, LinkedIn, mijn blog,… liet ik, in alle eerlijkheid, weten wat er was gebeurd. Ik probeerde open te communiceren en de opportuniteit te creëren. Het spannende was het afwachten op wat er op me zou afkomen.

Ik moest immers voor mezelf uitmaken waar ik nu naartoe wil. En dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. Wanneer je dag in, dag uit met iets bezig bent, dan verlies je deels het perspectief. Onze industrie is ook zo snel veranderd in de laatste jaren. Blijven bijleren en experimenteren zijn echt wel belangrijk. Leren keuzes maken en loslaten eveneens. De insteek waarmee ik mijn zoektocht begon is niet dezelfde als diegene waarmee ik mijn contract tekende. Solliciteren is ook een plots veranderingsproces door introspectie. En ja, jezelf opnieuw uitvinden is best wel confronterend.

In de laatste weken heb ik dan ook met veel, heel veel, mensen gepraat. Ik ben heel erkentelijk voor al die luisterende oren, adviezen en eerlijke meningen. Daar heb ik veel aan gehad. Ik denk dat dat een belangrijke is voor elke sollicitant: een gesprek zonder concreet resultaat kan ook bijzonder leerrijk zijn. Zie ze dan ook niet als een mislukking. Wat je niet hebt, kan je immers ook niet verliezen.

En ik heb natuurlijk ook regelmatig stoom moeten aflaten. Ook al was het zwaar om dragen, juist nu ben ik blijven klimmen, op stap blijen gaan met vrienden, blijven koken,… De onzekerheid is er natuurlijk, en bij momenten woog ze écht zwaar door. Er zijn slapeloze piekernachten geweest. Maar door mezelf het recht op ontspanning en een normaal leven te blijven gunnen, bleef het allemaal goed om dragen.

Tenslotte heb ik ook veel aan mijn lief gehad. Ik ben sinds mijn ontslag bij haar beginnen logeren en op een paar nachten en middagen na, niet meer terug gekeerd naar mijn appartement. ’s Avonds zat ik dus niet alleen thuis voor mijn TV. Zeker niet in die eerste weken. Als je je ontslag krijgt is je familie de beste opvang die een mens zich maar kan inbeelden. Het neveneffect is dat ik ondertussen twee planken in haar kleerkast heb ingepalmd. Tjah.

Er is natuurlijk een glaasje champagne gedronken op mijn nieuw begin. En dat is super. De komende weken zullen alleszins heel spannend worden. Ik ben heel benieuwd naar wat komen gaat.