Dezer dagen zit ik terug in Brussel bij Een Klant. Het voorbije jaar was dat wel meermaals zo. Over de middag eet ik mee in het restaurant. Goedkope groot keuken die al bij al geen slechte, zij het een beperkt gamma aan, schotels serveert.

Dezer dagen moeten we de dames en heren in het wit missen. De kantine is namelijk gesloten wegens verbouwingswerken. Drats. En dus is het uitwijken naar andere opties. In de administratieve wijk rond Brussel Noord is dat niet zo evident als het snel moet gaan. Vandaag ging ik met twee tijdelijke collega’s richting Subway.

Ah, de Subway, die verguisde keten waarvan de laatste jaren de vestingen als onkruid paddestoelen uit de grond schieten. Ik had ze leren kennen toen ik met kameraad T. door de States en Canada cruisde. Vettige broodjes zoals ze enkel aan de overkant van de plas weten te smeren.

Hier is het niet anders.

Ik nam zo’n Italian BMT ding. Een bruin broodje – boordevol verzadigde vetten en calorieën op zich zelf – vol met vettige schijfjes salami. Groentjes? ‘Tuurlijk! Paprika, komkommer, tomaat, sla en daar tussen nog eens een paar plakken vettige cheddar. O ja, laten we de lek vettige cocktailsaus niet vergeten. En dat voor zes (!) euro. Afin, ’t mag duidelijk zijn dat het niet echt mijn ding is.

Nu. Ben ik tegen Subway? Goh. ’t Is van dezelfde orde als McDonalds. Je weet wat je er koopt. Mocht ik kinderen hebben, ik zal ze er zeker niet op trakteren.

Ik zou natuurlijk ook zelf gezonde boterhammetjes kunnen meenemen. Alleen, dat ligt op dit moment een beetje moeilijk met het pendelen tussen Antwerpen, Brugge en alles daartussen. Nu, dat zou binnenkort gedaan moeten zijn. Dan neem ik gewoon sandwichen deluxe mee naar het werk.

Smakelijk!