Netsensei

Much Ado About Nothing

Ziek

Het begon gisterenmiddag met een zere keel. Slikken en spreken deed pijn. Maar niets wat met een paar glazen thee en een goede nachtrust kan worden opgelost. Zo dacht ik. Tegen de avond werd het wat erger maar ik wilde mij niet laten kennen. Bovendien wilde ik samen met Koen, Kathleen, Carolien, Dries en Antoon naar The Fall gaan in de Studios.

Tijdens de film werd het allemaal wat erger en ’s avonds kroop ik dan ook koortserig, met hoofdpijn en hoestend met een dafalgan in bed. Mijn lichaam vertelde mij dat er duidelijk iets aan de knikker was. Vanmorgen leek het allemaal iets beter te gaan. En dus trok ik naar het werk.

Tussen HTML formulieren en een dweilbeurt in bleek dat werken toch geen zo’n goed plan was. Tegen de middag gooide ik de handdoek in de ring. Ik heb de rest van de dag in mijn zetel liggen crashen. Tegen de avond ben ik dan op doktersbezoek gegaan in de universitaire groepspraktijk. De zieken in de wachtzaal leken allemaal aan hetzelfde te lijden: hoesten, niezen, rochelen,… you name it. Er doet duidelijk iets bijzonder vies de ronde. Ik trof het met de dokter want die was heerlijk sarcastische. De mens moet ongetwijfeld een overdosis House hebben gehad. Zo vond hij alvast dat ‘origineel doen’ in de dokterspraktijk nérgens voor nodig was.

Het verdict: ik moet een aantal dagen platte rust houden. Antibiotica kreeg ik niet voorgeschreven maar als het niet betert, is dat de volgende stap. Volgens de dokter zou het gevoel een vaatdoek te zijn waarschijnlijk tot dik in het weekend aanhouden.