Mijn stem heb ik nog. Hoewel het vanmorgen reveil om 7u30 was, lagen we pas gisterenavond om 1 uur onder de wol. En Muse? Wel, Dominiek had over de ganse lijn gelijk: goddelijk gewoonweg.

Matthew Bellamy is duidelijk een godenkind. Het sportpaleis was tot de nok gevuld en explodeerde haast toen hij en de zijnen opkwamen. Van dan af ging het twee uur keihard door zonder veel rust te nemen. Ik had ze deze zomer op Werchter bezig gezien, maar dit concert was van een heel andere, betere klasse. De setlist was een goede mengeling van oud en nieuw waarbij ze hun laatste album, black holes and revelations, quasi volledig hebben gebracht. Maar ook klassiekers, zoals Bliss en Muscle Museum, waarmee ze bij het grote publiek bekend werden schoven ze naar voren. Bellamy toonde zich zeer energiek en, zoals Domi al reeds schreef, koesterde en pijnigde zijn gitaar zoals geen ander. Hij wist perfect die energie over te brengen op het publiek, met alle gevolgen.

Vandaag is het inderdaad nog wat doormijmeren over gisterenavond en beseffen dat dit één van de betere optredens was die ik heb mogen zien.

In het voorprogramma kregen we Razorlight te zien. Die mannen van ‘America’. Ik moet zeggen dat ze wel een degelijke performance brachten. Frontman Borell ging zowaar uit de kleren en dat had hij éigenlijk niet moeten doen (ieuw, ieck. Neen, jij bent niét Anthony Kliedis!) Nu ja, uiteindelijk zijn ze wel te genieten, maar is hun muziek nu ook weer niet zó speciaal te noemen. Kortom, best entertainend en een stuk beter dan die gordijnboekaniers.