Ach, presentaties geven. Niets zo slecht voor de zenuwen. Je vindt jezelf dan opeens voor een groep starende mensen en hoe goed je de materie onder de knie hebt, toch merk je dat je over je woorden struikelt. Het liefst van al zou je dan in een klein hoekje willen kruipen.

Ondertussen heb ik er al wat ervaring mee. Spreken in het openbaar voor een vol auditorium bijvoorbeeld. Of voor een groep van 20 buitenlandse, gerenommeerde experts die al jarenlang met de materie bezig zijn. Niet eenvoudig! Ik heb éénmaal een blackout gehad voor een volle zaal. Het enige wat ik toen kon doen was even zwijgen, hard nadenken en vooral niet paniekeren.

Tegenwoordig heb ik er wel wat meer vertrouwen in. Het ergste is de eerste minuut, daarna gaat het vlotjes en voor ik het zelf besef zit ik door mijn tijd en heb ik nog zoveel te zeggen. Dan vind ik het bijna spijtig dat het al gedaan is. En eigenlijk bekruipt mij dan het gevoel dat ik het best wel leuk vind om vooraan mijn ding te doen.

Nu ja, begin november moet ik zo proberen een volle dag te vullen voor 25 man. Gelukkig moet ik niet de volle 8 uur ex cathedra geven, ik ga ze ook zelf wat aan het werk zetten en aan het woord laten. Enfin ja, ’t zal weer een geheel eigen ervaring worden.