Netsensei

Much Ado About Nothing

Rock Werchter ep. 1

Vier dagen zon, muziek en lekker chillen doet een overspannen mens toch goed. En [tag]Rock Werchter[/tag] mag dan wel een massabedoening zijn waar sommigen zich dood aan ergeren, ik trek mij daar nu eens geen ene reet van aan. En dus trok ik samen met kameraad Bram richting het Vlaams-Brabantse Hageland om daar een extra lang weekend de jaarlijkse hoogmis waarmee de zomervakantie wordt ingezet, bij te wonen.

Omdat er zoveel te zien en te vertellen was en om het een béétje overzichtelijk (en jullie aan het lijntje) te houden, ga ik mijn verslag verdelen over meerdere entries.

Rock Werchter in een aantal kernbegrippen: [tag]zon[/tag], [tag]heet[/tag], callipo, water, muziek, verbrand, luxecamping, uitrusten, aikinoedels, véél volk en [tag]topamusement[/tag].

Laat ik maar beginnen met de muziek. Dat was immers de eerste reden om naar ginder te trekken. Dit zijn de groepen die mij zo’n beetje zijn bijgebleven:

  • Matisyahu
    Een sympathieke orthodoxe jood met lange baard die op het podium stond te rappen en te beatboxen op reggaetonen. Ideaal gezien de hete omstandigheden.
    • Tool
      Connais-pas. ’t Is te zeggen: ik ken ze van naam. Ik had al muziekjes van hen tegengekomen op de gedeelde schijf van mijn broer, maar dat was het dan ook. Het was wat ik er zelf van verwachtte: veel lawaai en ’t stond mij niet echt aan. Les couleurs et les goûts, dus. Gelukkig was de zanger slangenmens een geboren entertainer en de geschifte visuele effecten op de grote schermen waren vrij indrukwekkend.

    • Manu Chao
      Brazil, brazil.

    • [tag]Red Hot Chili Peppers[/tag]
      Sterk! Deze mensen had ik al een jaar of vier geleden gezien te Werchter. Toen konden ze me niet bekoren. Deze keer deden ze dat duidelijk wel. Een goeie set afgewerkt én tijd nemen voor interactie met het publiek ondanks dat ze de boot naar Engeland nog moesten halen rond halféén. Iets wat ik de vorige keer wat miste.

    • [tag]Black Eyed Peas[/tag]
      Deze vind ik best wel sympathiek. Ze rappen niet over hoe gangsta zijn en zo maar brengen eerlijke – weliswaar wat kleffe – thema’s zoals naastenliefde en eerlijkheid. Hun show zat vol energie en was lekker luchtig om de eerste avond mee af te sluiten. Maar om ze per sé nog eens te zien? Nah!

    • A Brand
      Om eens te proberen. Versche Gitaarrock uit Antwerpen door vijf gasten in leren jekkers in de Marquee. Best wel te pruimen maar moet volgens mij wel nog wat rijpen om écht door te breken.

    • Live
      Lieten weten dat ze eigenlijk ook nog bestaan. Scoorden een vijftal jaar geleden maar doen dat dit jaar duidelijk niet met hun nieuwe nummers uit Songs from Black Mountain. Hun optreden bleef niet echt hangen. Om eerlijk te zijn herinner er ik mij nauwelijks iets van hun optreden.

    • Anouk
      Zij toonde de jongens van Live hoe het wél moet. Deze keer niet zwanger en dus ging ze voluit. Het publiek luste er wel pap van. Voor mij was dit de opener van de avond.

    • [tag]Muse[/tag]
      Relevatie maal twee. Ook hier ken ik ze via de gedeelde schijf op het thuisnetwerk. Hun optreden overdonderde. Hun emorock paste niet echt in het warme, bloedhete weer maar het smaakte wel naar meer. In december komen ze naar het Sportpaleis… Har!

    • [tag]The Who[/tag]
      Voor de ouwe zakken. Letterlijk dan, want tegen die tijd stonden wij redelijk vooraan in het publiek (iets wat wij altijd betrachten). Opeens voelden wij ons een pak jonger want de gemiddelde leeftijd is er doorgaans 16-18 jaar. The Who lokte de enthousiaste 40-50-60 plusser. Eigenlijk is het een voorrecht om deze groep te zien aangezien ze nog op Woodstock hebben gestaan en tegenwoordig nauwelijks nog optreden. ’t Is te zeggen: ze brengen later op het jaar nog een cd uit maar dat is het zowat. Negentien nummers op anderhalfuur tijd en een ontketende Pete Townsend. Aloha!

    • [tag]Kaiser Chiefs[/tag]
      Beste. Optreden. Punt. Vorig jaar waren ze op Pukkelpop maar toen kon frontman Wilson zich wegens een gebroken poot niet echt laten gaan. Deze keer nam ie revanche en ging volledig uit de bol. Dat ze tien minuten vroeger stopten zal wel gelegen hebben aan de fles waar hij regelmatig een flinke teug van nam.

    • [tag]Franz Ferdinand[/tag]
      Een strakke, mooi afgewerkte set waarin ze het beste uit hun oeuvre brachten. De leden onder leiding van Alexander Kapranos stonden afgeborsteld in rode shirt, zwarte broek en botten op het podium. Bovendien waren ze lekker droog zo vlak na het vernemen van de uitschakeling van Engeland op het WK: “This song is for all the Brits out there: Walk Away.” Geniaal!

    • [tag]Placebo[/tag]
      Net zoals Muse: een openbaring. Feestje!

    • [tag]dEUS[/tag]
      Om het met een kop uit het Nieuwsblad te zeggen: dEUS = god! En Tom Barman en de zijnen gaven dé performance van het ganse festival. Memorabel!

    • Nailpin
      Letterlijk: pukkelrock. En veel herhaling. Enkel de samples uit de Muppetshow voor en na het optreden waren iet of wat grappig.

    • Eels
      Drie muzikanten met vliegtuighelmen en werkmanspakken aan. En dan was er nog die ‘security-man’ mascotte die stoer deed met halters en slagroom spoot in de monden op de eerste rij. Ze begonnen redelijk rommelig maar ze herpakten zich na twee nummers en konden mij doen vergeten dat ik stond te bakken in de middagzon.

    • [tag]Starsailor[/tag]
      Weer een optreden waar ik enthousiast over ben. Niet wildenthousiast. Daarvoor was het iets te poppy en te weinig beklijvend. Maar ze brachten wel dromerige rocksongs die je zo deden wegdrijven. En natuurlijk Four to the Floor. Eentje om te onthouden.

    • [tag]Hooverphonic[/tag]
      Of hoe Geike Aernaert nog maar eens bewijst dé beste – én enige toonvaste – zangeres van Vlaanderen te zijn. Strakke set met een mooie grafische uitwerking op de grote schermen. In elk aspect zag je duidelijk de hand van Alex Callier. Alleen jammer dat het publiek zo tam bleef. Onbegrijpelijk.

    • [tag]Depeche Mode[/tag]
      Weer iets voor de iets oudere festivalganger. Elektropop op een festival? 20 jaar geleden werd Dave Gahan bijna gelynched. Nu werd hij op handen gedragen. Niet dat het muziek is die mij érg aanspreekt, maar ik vond het wel luisterbaar. Een waardige afsluiter voor Rock Werchter.

Hoorde ik op een afstandje en vond ik absolute doorspoelbaar (desnoods met een geut ontstopper): Danko Jones, Deftones en Sean Paul.

Mijn algemene indruk: de affiche oogde dit jaar iets minder indrukwekkend dan de vorige keren dat ik er mocht zijn. Qua smaak voor iedereen wat wils, maar er waren nauwelijks artiesten die ik tot mijn favorieten mag rekenen. Anderzijds was het zoals altijd weer de moeite om op [tag]muzikale exploratie[/tag] te gaan en mijn horizonten weer wat verder te verleggen. Ik heb mijn lijstje met mogelijk aan te schaffen muziekjes klaarliggen wel kunnen aanvullen. Wat dat betreft was deze editie zeker geen teleurstelling.