Van veel koken kwam er niet in huis. Vanavond zijn we naar Hostel gaan kijken. Eentje in het genre Tarantino. Althans, zo wordt ie verkocht want Eli Roth, de regisseur, is fan en volgeling van. Over de film kan kort zijn: een horrorfilm zoals er tien in een dozijn zijn. Een paar aandoenlijk, naiëve jongelingen, een paar moordzuchtige maniaken en een hoop afgehakte ledematen en véél bloed. Meer moet dat niet zijn.

Doorgaans ben ik géén fan van het horrorgenre, maar films met maniakale moordenaars kan ik wel pruimen. Waarom? Omdat die films uiteindelijk zo surreëel worden dat ze in het belachelijke vervallen. Zo zat de ganse zaal te bulderlachen met een gek die niet goed kon kiezen tussen een pistool, een kettingzaag en nog wat ander speelgoed.

O ja, ik wil niet véél weggeven, maar slachtoffers van dienst zijn drie Amerikanen die op zoek zijn naar vrouwelijk schoon. Bij momenten waande ik mij dan ook eerder in een slechte pornofilm dan in een horrorfilm.

Uiteindelijk is de film in zijn geheel vooral voorspelbaar en zonder véél verhaal. Om nog maar te zwijgen van het fluteinde. Ideaal als je van bloed en lijken houdt, niet ideaal als je graag ook nog een beetje inhoud wilt.

Kortom, in te mijden film.