Netsensei

De foto werd geschoten door één van de stafmedewerkers. Ze boden zelf aan om in de oldtimer plaats te nemen.

Steak in het Hard Rock Café Detroit. Da’s wel een belevenis. Ik kreeg gisterenavond een groot lap vlees met lookboter en bijhorende brocolli en patatjes met kaas op mijn bord. En lekker dat dat was! Terwijl we nog aan het nagenieten waren van het dessert, sorbet, nam er een bandje plaats en moest de rockmuziek plaats maken voor country. Hoog tijd om te vertrekken. We bezochtten nog een tweetal lokale cafés en hadden een paar leuke gesprekken met de locals.

Stereotypen over de oude en de nieuwe wereld werden bevestigd, maar er zijn ook verrassende dingen naar boven gekomen. Amerikanen zijn absoluut openhartig en joviaal, maar de mensen die wij ontmoetten zijn ook wel enorm zelfbewust. Ze beseffen dat de wereld rond hen draait maar het is geen rol die hen altijd even graag aanstaat of waarvan ze de impact goed kunnen inschatten. Ze staan ervan versteld hoe wij in Europa met argusogen naar Amerika kijken en ten dele beseffen ze ook wel dat de TV en de media hier maar een heel beperkt venster op de wereld tonen. Amerikaanse televisie is trouwens een aparte blogpost waard.

Vandaag ging het terug naar The Henry Ford om het museum te bezoeken. Beeld je zo’n beetje de expohallen te Gent in maar dan tot de nok gevuld met vliegtuigen, auto’s, bussen, treinen, stoommachines en nog veel, veel, veel meer. We zagen er de allereerste Ford, de auto waarin JFK werd vermoord, de bus waarin Rosa Parks een revolutie in de burgerrechten ontketende, de ghostbusters cadillac, de batmobiel en zelfs de Mayer Wiener worstenmobiel! Er was een expo over de jeugd in de twintigste eeuw: er stonden slaapkamers van teenagers doorheen de decennia naast mekaar. En er was ook een expo rond kostuums en fashion in sci-fi films. Te bezichtigen: star trek en star wars pakjes, waaronder hét Dart Vader pak, de ghostbuster, battlestar galactica kostuums en nog veel meer.

Afin, het was een beetje rondlopen als een kind in een speelgoedwinkel. Wat opviel was dat je overal op, onder, over, achter kon lopen. En je er probleemloos foto’s kon maken. Waar we natuurlijk dankbaar gebruik van maakten. The Henry Ford is trouwens een replica van liberty hall in Philadelphia en dat levert niets minder dan kitsch, kitsch en nog eens kitsch op. En temidden dat alles: de typische Amerikaanse toerist in witte sneakers en sokken, korte broekjes, bierbuik en petjes.

We sloten de dag af met een film in het lokale IMAX theater. Morgen vertrekken we redelijk vroeg naar de volgende stop: Niagara Falls. We ruilen dan ook de States meteen in voor Canada. Detroit laat een blijvende indruk na: een authentieke, geleefde stad met een stevig verleden en met uitdagingen voor de toekomst. We zullen de Motown wel missen.

Detroit, da’s een industriële woestenij. De streek is hier groot geworden dankzij de automobiel sector maar de slabakkende economie heeft de regio getekend. En Detroit is dan ook vooral vergane glorie. Het heeft zijn charme want het centrum staat vol pre-1929 wolkenkrabbers die niet tegen de vlakte zijn gegaan. Dat geeft de stad een uitgesproken art déco/art nouveau karakter. En de oude typische Amerikaanse neonreclames, diners, deli’s,… zijn er in overvloed in de motor city. De skyline wordt gedomineerd door de moderne glazen cylinders van General Motors. En tussen dat alles slingert er zich een soort verhoogde metrolijn. Of beter: monorail! De befaamde people mover.

Een grotere tegenstelling met Chicago bestaat er eigenlijk niet. Hartje Detroit is zeker niet zo bruisend of groot en je bent er zo doorgestapt. Weinig volk op straat en veel winkels staan eigenlijk leeg. Op straat merk je redelijk wat daklozen en mensen die duidelijk ellende hebben gekend. Ook al worden de straten hier onberispelijk proper gehouden, de stad doet toch ‘vuil’ aan. Ook het hotel waar we zitten heeft duidelijk een zekere leeftijd. Inclusief antieke, rammelende lift. Je waant je zo in een film noir. Na het ontbijt, pancakes met maple syrup – een aanslag qua calorieën – zijn we dan ook meteen in de reisgids gedoken om de bredere regio te ontdekken.

Net buiten Detroit vind je Dearborn. En dat is de thuisbasis van Ford. Meer zelfs, het is waar Henry Ford leefde, werkte en zijn befaamde Ford Company heeft opgestart. Eigenlijk is dit een gigantisch complex van research centra, campussen, fabrieken en meer. Vandaag hebben we The Rouge bezocht: dé Ford fabriek waar tegenwoordig de Ford F-150 truck wordt geproduceerd. Vroeger was dit een industrieel complex waar letterlijk alle onderdelen door Ford uit ruwe grondstoffen werden geproduceerd om een auto te kunnen maken. We kregen een uitgebreide tour en mochten ook in de fabriekshal waar het kloppend hart van Ford leeft: de lopende band. We hebben onze ogen uiteraard uitgekeken. Morgen trekken we terug naar ‘The Henry Ford’ om het bijhorende museum met onder andere de bus van Rosa Parks, de limo waarin JFK werd vermoord en meer historische parafenalia te bezichtigen.

De avond gaan we nu hier door brengen in het Hard Rock Café. We hopen nog een steak te kunnen meepikken.

Ondertussen zijn we hier vanavond gearriveerd in Detroit. We hebben een goede 400+ kilometer achter de kiezen. Al bij al verliep de rit vrij rustig. Wat opvalt is dat Amerikanen zeer gedisciplineerd, haast mak, rijden. Anderzijds is er ook een zekere vrijheid die tot chaos leidt. Of wat dacht je ervan dat rechts inhalen geen probleem is? Of de overdreven hoffelijkheid door niet te willen invoegen?

De Amerikaanse highway is een attractie op zichzelf. Al was het maar voor de grappige borden langs de kant. Zo kwamen onderweg opschriften tegen zoals ‘Women’s Surgery, less is more.’ en ‘Prison area. Don’t pick up hitchhikers’. Verder reden we ook voorbij plaatsen met namen zoals Parma, Toledo, Paw Paw, Springfield en Watervliet! Jawel, naar Watervliet nabij Eeklo!

Tijdens de rit verloren we bovendien een uur omdat we nu in een nieuwe tijdszone zitten. We kwamen rond iets voor negenen aan in de gietende regen. Het weer viel vandaag dan ook wat tegen. De hotelkamer is ook iets minder luxueus als in Chicago maar daarom niet minder geriefelijk en gezellig. Sleutelwoorden: wollig tapijt, wollig tapijt, wollig tapijt. We blijven hier een drietal nachten. Dus twee volle dagen om Detroit te bezoeken.

O ja, om een paar vragen te beantwoorden:

Mountain Dew smaakt naar een opgewaardeerde 7Up met nog meer caffëine en suiker. Wall Mart winkels zijn werkelijk groot. Je kan ze nog het best vergelijken met de Makro. De gemiddelde Amerikaan is bijzonder vriendelijk maar ook bijzonder wereldvreemd. En ja, ze hebben hier Belgisch bier. We dronken gisteren elk Stella in een Iers restaurant in Chicago. De bierkaart bevatte naast de inbevbieren ook een aantal ‘Belguim’ (sic!) bieren. Navraag bij de ober leerde dat er effectief in Michigan een brouwerij was die het ‘Belguim’ label brouwt. De TV spotjes zijn inderdaad zo extreem: gericht op dichten van kredietschulden, pillerij, bescherming van je kind en zo veel meer onheil.

Zo. En nu kijken we nog wat verder naar het debat tussen McCain en Obama. Want de verkiezingskoorts leeft hier toch wel als je de vele pins, petjes en andere merchandising in het straatbeeld ziet.

Chicago, dat is natuurlijk Threadless, de on line eigenzinnige t-shirt shop. Of beter, de on line community rond t-shirts, fashion en design. Threadless is een internetbedrijfje met Google’esque allures dat met een heel eigen businessmodel. Iedereen kan zijn eigen t-shirt design insturen. De designs die als beste door de community worden beoordeeld, worden gedrukt en verkocht via de on line shop. En dat heeft zo zijn succes: dagelijks verscheept Threadless zo’n 1500 stuks via UPS.

Threadless heeft ook een shop in Chicago en daar trokken wij vandaag naartoe. Helaas was het aanbod daar wat aan de kleine kant, maar geen nood: we kregen het adres van hun hoofdkwartier/warehouse waar we rechtstreeks terecht konden. Threadless zit in een een pakhuis: je stapt binnen in een grote overdekte ruimte waar de stock wordt bewaard, de receptie en de open kantoren zich bevinden. En dat alles overgoten met een sausje van design, hipheid, jukeboxen, ping pong tafels, vintage tafels en stoelen en meer. We mochten plaatsnemen aan een paar opgestelde macs en via hun website onze keuze maken en betalen. Daarna moesten we ons bestelnummer afgeven aan de receptie. Nog geen vijf minuten later stonden we terug buiten met twee zakken vol t-shirts. Heerlijk! Het resultaat van mijn oogst vind je hieronder.

Bezoek ze even on line en bestel een leuke t-shirt! Een ware aanrader.

We stonden met het zonnetje en de wekkerradio vanmorgen op. Twanne had die ingesteld op een publiek station waarop we met het lokale nieuws werden vergast. Ik heb, we sinds we gisteren arriveerden, het Simcity gevoel en luisteren/kijken naar nieuwsflashes helpt er zeker niet aan.

De eerste halte was een Starbucks voor een koffieontbijt. Overigens is de straat observeren vanuit het raam op zich al een belevenis. Zo blijken de wijkagenten hier te patrouilleren op Segways wat een grappig tafereel opleverde.

Tweede halte was de Sears tower. Voor 12 dollar kregen we er een film te zien en mochten we met een lift naar het Skydeck op de hoogste verdieping om van het uitzicht te genieten. De Sears tower was tot voor de Petronas torens zo’n beetje het hoogste gebouw ter wereld. En we hadden geluk want het weer was vandaag quasi helder waardoor we zo’n 50 mijl ver konden zien.

Daarna trokken we naar hetMillennium park. Een stuk groen in hartje Chicago dat in 2004 werd opgericht. Een van de blikvangers is de Sky Gate van Kapoor in de volkmond ook wel the bean genoemd: een gigantische glanzende metalen boon die leuke optische effecten toont. Andere blikvangers zijn Frank Gehry’s concerthal en de Crown fountain waar op twee grote glazen torens gezichten van Chicagoans worden geprojecteerd. Indrukwekkend allemaal! We hebben er even een korte rustpauze ingelast om van de natuur te genieten: we zagen pakken eekhoorns en de laatste momenten van de indian summer zorgden ervoor dat de bomen een mooi hersterig kleurtje aangemeten kregen. Heerlijk!

’s Middags volgden we een toer die in onze Lonely Planet gids stond. We vertrokken vanaf het Chicago Picasso beeld op Daley plaza en bracht ons langs allerlei plekjes met public art en architectuur zoals het Kluscynski building, Chicago Theatre en Old Marshal Fields’ Clock. Eindigen deden we in Union Station alwaar we in de bijzonder indrukwekkende wachtzaal even uitrustten met een fles(je) Mountain Dew. Daar bevond zich ook de befaamde trap waar Brian DePalma de beruchte ‘kinderkoets-van-de-trap’ scene uit de Untouchables heeft gefilmd. Tegenwoordig passeren er vooral veel pendelaars.

Chicago’s hart is trouwens een drukte van bedoening en een heksenketel qua verkeer. Het viel op dat Amerikanen best wel hoffelijk zijn in het verkeer. Een stuk meer zelfs dan europeanen. Bij een stop-teken wordt er ook effectief op de rem gestaan. Het centrum van Chicago is eigenlijk omgord door een soort verhoogd spoor boven de straat waar de trams/metro rijden. Je rijdt dus met de metro boven straatniveau. Die gordel wordt, de Loop genoemd, werkt zeer efficiënt en produceert een hels lawaai en extra drukte.

Natuurlijk hebben we ook wat winkels bezocht. Zo stopten we in een seven/eleven voor flessen Mountain Dew, Dr Pepper, Hershey chocolade en meer. Allemaal bijzonder ongezond uiteraard. We zijn ook een comicwinkel binnengestapt waar Marvel Comics koning is. En tenslotten stapten we ook een fotowinkel binnen. Of beter: een paradijs voor de fotograaf. Als je ooit in Chicago bent stap je best in Camera Center op South Wabash Ave. Een winkel vol camera’s, cameratoebehoren, lenzen, tassen, zakken, fotopapier, chemicaliën, boeken, documentatie, magazines, tweedehands spul en nog veel meer. We informeerden even en alles ging aan weggeefprijzen. Of wat dacht je van een Nikon 18-200 DX VR voor 600 dollar? Ze hadden ook een Pentax Spotmatic in de contoir liggen. Het ding kostte 220 dollar maar de verkoper vertelde ons dat het toestel dan ook volledig is opgekalfaterd. Ze nemen er hun reputatie en klanten zeer serieus.

Uiteindelijk hebben we vandaag maar het topje van de ijsberg gezien. Chicago is een heel veelzijdige stad met nog tal van musea, gallerijen en veel meer. Er is nog zoveel te zien hier. Chicago is dus absoluut een aanrader om nog eens terug te keren. Zeer snel zal je je hier niet vervelen.

Straks gaan we nog een hapje gaan eten in downtown Chicago. Morgen gaat het met een paar tussenstops richting Detroit.

Het is hier 7PM lokale tijd en we zijn net aangekomen in het hotel. De klok van de computer zegt dat het nu 2AM dinsdagmorgen in België moet zijn. De reis verliep vrij voorspoedig en rustig. Delta airlines is een belevenis. De transatlantische duurde goed 11 uur. Om het uur passeerden de stewardessen met gratis drankjes. In eerste instantie had ik, tot hun grote consternatie, niet meteen iets nodig. Wat wel leuke situaties leverde. Van vliegtuigeten verwacht ik doorgaans niet veel betere kwaliteit dan wat men in grootkeukens serveert, maar dit was toch wel vrij uitgelezen. Een heerlijke ravioli, een stuk pizza, ijs, en veel meer. Minpuntje was dan weer de filmkeuze: brave familiefilms met Steve Carrell zijn nu niet bepaald zeer entertainend.

Onze poort tot de US was Atlanta. Daar moesten we door de US border patrol of BCP. Spannend moment want op voorhand moesten we een aantal formulieren invullen. Na de eerste security na aankomst werden we aan de tand gevoeld door een vrouwelijke sergeante met een nog hoger ‘don’t mess with me’ gehalte. We maakten meteen een paar foutjes: zo schuif je beter niet met twee tegelijk aan tenzij de ander familie van je is. Verder vul je de formulieren in kwestie best uitgeslapen in. Tenslotte onthoud je best wat je van plan bent om in de US of A te bezoeken. Ik was wat onder de indruk na alle sterke verhalen en dat had ze duidelijk door. Er kon een glimlach en sympatie vanaf. Tof!

In Atlanta namen we een binnenlandse vlucht naar Chicago O’Hare. Het was nogal touch en go daar. Atlanta is de grootste hub voor vliegverkeer van Delta en dat hebben we geweten. Het was ook de eerste kennismaking met de Amerikanen: ze nemen hier het vliegtuig als was het de trein. Vertragingen en overboekingen worden vlug en professioneel afgehandeld. En het volkje zelf? Wel, ze zijn van zeer uitgebreid pluimage. Na goed twee uur, tijd voor een drankje en sanitaire stop, ging het naar Chicago. Een vlucht van 2 uur die vlotjes en rustig verliep. Achter ons zat een ganse familie Indiërs, een paar rijen voor ons een stijlvolle dame en schuin voor ons een jong gezin.

We zijn hier rond 5 uur in Chicago geland. Met een bus werden we meteen door Alamo Car Rental opgepikt die ons naar de ‘car lot’ bracht waar ons reispaard stond te wachten. Twanne hield zich bezig met wat formaliteiten. Ik geraakte aan de praat met een groepje verpleegsters uit Texas die blijkbaar zeer geïntegreerd waren door onze twee zwarte hoedjes. Mission accomplished want we willen ons ook niet weg steken en mensen ontmoeten!

We mochten zelf onze auto kiezen en meteen is duidelijk geworden dat de maten hier toch wat anders worden genomen. Onder een mid size car verstaan ze hier een mini van. De onze is een bordeauxkleurige Chevrolet Uplander, een auto waar je best wel in kan wonen.

We hebben een uurtje files in richting hartje Chicago moeten tackelen. Maar de beloning was er dan ook naar: een fantastisch zicht op de skyline tijdens de rit. Ondertussen zijn we ingechecked en staat de auto veilig op stal. Straks gaan we nog een hapje eten en morgen verkennen we Chicago.

Zo. We zijn ondertussen in de internationale zone in Zaventem. De check-in bij Delta Airlines liep vrij vlot. Toen we in de rij stonden werden we meteen aan ondervraging onderworpen. Hadden we wapens bij? Verboden producten? De security had duidelijk een hoog ‘you don’t mess with us’ gehalte.

Straks gaan we door alle security controles heen vooraleer we naar de gate gaan. Een spannend moment dus. En daarna: 9 uur op het vliegtuig richting Altanta. En daarna een binnenlandse vlucht richting Chicago alwaar we om 16u45 lokale tijd op O’Hare Intl. zullen arriveren.

• The Most Interesting Part Of The Presidential Debate: THE AUDIENCE! –
• WARP RECORDS –
• Is There Anything You Wish CSS Could Do? 15 Designer/Developers Sound Off – CSS-Tricks –
• THE BRIDGE ::: The Movie –
• Flickr: The Searcher’s Photostream –
• Flickr: Panda – puking panda!
• Big Red Angry Text –
• Pipe Scrubber – Please! Help the internet!