Het is hier 7PM lokale tijd en we zijn net aangekomen in het hotel. De klok van de computer zegt dat het nu 2AM dinsdagmorgen in België moet zijn. De reis verliep vrij voorspoedig en rustig. Delta airlines is een belevenis. De transatlantische duurde goed 11 uur. Om het uur passeerden de stewardessen met gratis drankjes. In eerste instantie had ik, tot hun grote consternatie, niet meteen iets nodig. Wat wel leuke situaties leverde. Van vliegtuigeten verwacht ik doorgaans niet veel betere kwaliteit dan wat men in grootkeukens serveert, maar dit was toch wel vrij uitgelezen. Een heerlijke ravioli, een stuk pizza, ijs, en veel meer. Minpuntje was dan weer de filmkeuze: brave familiefilms met Steve Carrell zijn nu niet bepaald zeer entertainend.

Onze poort tot de US was Atlanta. Daar moesten we door de US border patrol of BCP. Spannend moment want op voorhand moesten we een aantal formulieren invullen. Na de eerste security na aankomst werden we aan de tand gevoeld door een vrouwelijke sergeante met een nog hoger ‘don’t mess with me’ gehalte. We maakten meteen een paar foutjes: zo schuif je beter niet met twee tegelijk aan tenzij de ander familie van je is. Verder vul je de formulieren in kwestie best uitgeslapen in. Tenslotte onthoud je best wat je van plan bent om in de US of A te bezoeken. Ik was wat onder de indruk na alle sterke verhalen en dat had ze duidelijk door. Er kon een glimlach en sympatie vanaf. Tof!

In Atlanta namen we een binnenlandse vlucht naar Chicago O’Hare. Het was nogal touch en go daar. Atlanta is de grootste hub voor vliegverkeer van Delta en dat hebben we geweten. Het was ook de eerste kennismaking met de Amerikanen: ze nemen hier het vliegtuig als was het de trein. Vertragingen en overboekingen worden vlug en professioneel afgehandeld. En het volkje zelf? Wel, ze zijn van zeer uitgebreid pluimage. Na goed twee uur, tijd voor een drankje en sanitaire stop, ging het naar Chicago. Een vlucht van 2 uur die vlotjes en rustig verliep. Achter ons zat een ganse familie Indiërs, een paar rijen voor ons een stijlvolle dame en schuin voor ons een jong gezin.

We zijn hier rond 5 uur in Chicago geland. Met een bus werden we meteen door Alamo Car Rental opgepikt die ons naar de ‘car lot’ bracht waar ons reispaard stond te wachten. Twanne hield zich bezig met wat formaliteiten. Ik geraakte aan de praat met een groepje verpleegsters uit Texas die blijkbaar zeer geïntegreerd waren door onze twee zwarte hoedjes. Mission accomplished want we willen ons ook niet weg steken en mensen ontmoeten!

We mochten zelf onze auto kiezen en meteen is duidelijk geworden dat de maten hier toch wat anders worden genomen. Onder een mid size car verstaan ze hier een mini van. De onze is een bordeauxkleurige Chevrolet Uplander, een auto waar je best wel in kan wonen.

We hebben een uurtje files in richting hartje Chicago moeten tackelen. Maar de beloning was er dan ook naar: een fantastisch zicht op de skyline tijdens de rit. Ondertussen zijn we ingechecked en staat de auto veilig op stal. Straks gaan we nog een hapje eten en morgen verkennen we Chicago.