Netsensei

*tok tok*

Allo micro?

Is het echt bijna-net-geen zes maanden geleden sinds ik heb geblogd? Blijkbaar wel. ’t Is zelfs zo lang geleden dat ik nog eens ingelogd heb! Op het dashboard flikkerden allerlei waarschuwingen. Een update naar WordPress 3.1.3 drong zich op. En de spamqueue stak vol met geblokkeerde spamcomments. Noem het maar een dikke laag stof en spinnewebben waar ik net even komaf mee heb gemaakt.

Tjah, het zat er wat aan te komen.

Ten eerste slabakte het in de tweede helft van vorig jaar al. Ik was zo langzamerhand blogmoe geworden. De dag dat je jezelf moet dwingen om iets te schrijven, kan je er beter even mee stoppen. Dat heb ik dus dan maar gedaan. Even afstand nemen.

Ten tweede zijn er heel wat medebloggers die hun blog aan de wilgen hebben gehangen in het voorbije jaar. Just moving on with life en hun blog dus ontgroeid.  Wat ergens wel een beetje ontmoedigend werkt.  Ik heb twee weken terug mijn feedreader eens uitgekuist en de lijst dode feeds kon wel tellen.

Ten derde zijn er die andere sociale media. Velen zijn verkast naar Facebook en Twitter.  Het is nu eenmaal makkelijker om dat leuke filmpje te delen via een sociaal netwerk dan via een blog. Waar bloggen pull is (je hoopt dat je bezoekers zullen blijven hangen) kan je via facebook of twitter content actief pushen naar anderen (het komt automatisch in hun activity stream terecht)  Het laatste jaar was ik nogal actief op Facebook. Welja, heel erg actief.

No more. Gedaan. Tsusch. Ik moet bekennen dat ik sinds een week of twee gestopt ben met Facebook. Mijn account is er nog wel, maar ik heb er sinds medio mei niet meer aangelogd.

Waarom? In het begin heeft dat allemaal wel iets.  It’s a novelty. Je kan er makkelijk en snel je vrienden, oud klasgenootjes, collega’s,… mee bereiken. En omgekeerd is het ook een sleutelgat waardoor je naar het leven van anderen in je netwerk kijkt. Op het laatste vond ik het minder fijn om het leven van anderen van zo nabij te kunnen volgen.  Ik merkte dat ik iets te hard mezelf begon af te spiegelen in negatieve zin aan mijn sociaal netwerk. Tot op het punt dat een uurtje Facebook mij gewoon een rotgevoel bezorgde. Alsof mijn sociaal netwerk mij als individu voor een flink stuk definieerde. Niet goed dus. Uiteindelijk was het dit artikel van Jason Scott dat mij deed besluiten om er mee te stoppen.

But the fact that anyone would put anything of any unique nature on there, that matters to them, is beyond insanity – it’s identity suicide. It’s like you are intentionally driving down the road of life, ripping pages of your journal and photo albums, and tossing them out the window. Good luck finding anything again. Good luck knowing in six months, a year, something will even be findable. Try and communicate with anyone using their designed-by-a-second-trimester-fetus “message” system with any of the features from the last 30 years. Go back and try and negotiate it for search and topic control and usefulness. No. Not happening. Everything on Facebook is Now. Nothing, and I mean nothing on Facebook is Then. Or even last month.

Ik zou niet zo ver willen gaan als Jason. ‘Tuurlijk heeft Facebook zijn merites. Niets makkelijker om leuke filmpjes te delen of om iets te organiseren met je vrienden. Maar ik merk nu hoeveel tijd ik op Facebook investeerde zonder dat het voor mij uiteindelijk echt persoonlijke meerwaarde opleverde. Het doet goed om die tijd nu aan te wenden voor toffere dingen. De mensen die je echt nauw aan het hart liggen, daar heb je Facebook niet voor nodig om te weten hoe het in hun leven loopt.

En dus keer ik terug naar mijn blogje. ’t Is dat het aanvoelt als thuiskomen. Dit is mijn plaatsje op het web. Helemaal mijn “domein”. En dat schat ik meer naar waarde dan een profielpagina op Facebook dat bij de eerste blote tiet kan worden gewist. Het plan is om terug hier wat meer te toeven en te schrijven. Geen beloftes. Ik doe dit in de eerste plaats voor mijn plezier.

De rest, dat zien we wel.

Ah. Juist. Raketten. Niks zo cool om zo’n vuurpijl de lucht in te zien gaan…

(Via Aardling)

https://vimeo.com/4366695

De laatste weken waren op zijn zachtst interessant te noemen. Wikileaks zette zo’n beetje het internet op zijn kop. En ook ik ben op het werk en aan de toog al een paar keer de discussie aangegaan.  Tjah, het laat immers niet echt onberoerd.  Maar wat denk ik er nu eigenlijk van?

Wel, vanmorgen was er een bijzonder interessant debat in de Zevende Dag. Er werden daar zeer interessante gedachten gewisseld door o.a. ambassadeur Howard Gutman en minster BuZa Steven Van Ackere. Ik zit op dezelfde lijn als hen: het concept wikileaks is op zich geen slecht idee, maar wat er op straat ligt, daar kan je nogal wat bedenkingen bij maken.

In de eerste plaats schaadt dit diplomatieke betrekkingen. Vertrouwen en openheid müss sein, maar ook vertrouwelijkheid. Diplomaten horen nu eenmaal in alle discretie hun eerlijke mening te kunnen delen tegenover de entiteiten die ze vertegenwoordigen.  Hoe zijn we immers zelf? Of nu onszelf, onze werkgever, een vereniging,… vertegenwoordigen, afhankelijk van de belangen laten we naar andere niet het achterste van onze tong zien. Tenzij in alle vertrouwen. Zo gaat het ook op supranationaal niveau. Dergelijke interne keuken zomaar als een “leak” naar buiten brengen en dan beweren dat regeringen de “waarheid” toedekken, lijkt me op zijn minst een foutief beeld te scheppen van hoe diplomatie echt werkt.

Erger is dat in die documenten dingen staan die hoe dan ook de aandacht van dissidenten en terroristen kunnen trekken. Personen die opeens aan dossiers kunnen worden gekoppeld, doelwitten die tot voorheen niet echt op waarde werden geschat,… Maar ook klokkeluiders die bepaalde praktijken in alle discretie aankaarten en daarvoor de nodige bescherming kregen. Als het niet direct is, dan wel onrechtstreeks zijn mensenlevens in gevaar gebracht. Potentiële informanten durven interessante tips nu immers niet meer te delen uit angst dat de verslagen worden gelekt. Wat zeker is, dan is het wel dat wikileaks het leven van intelligentiediensten opeens een stuk moeilijker heeft gemaakt.

Verdient Wikileaks al die kritiek? Wat het had moeten doen was de documenten grondig screenen door grondig samen te werken met mediaspecialisten. Zomaar 300.000 documenten ongefilterd op straat gooien is vragen om bepaalde informatie volledig uit context te trekken of ze volledig verdraaid kunnen worden. Denk maar aan de filmpjes van de operatoren die gronddoelwitten in Irak uitschakelen en daarbij hun ongezouten commentaar geven. Is het gedrag van de betrokken militairen schandalig? Ja en zonder meer goed te praten. Valt ze te begrijpen? Even zeker.  Wij bekijken de filmpjes geschokt vanuit onze luie zetel als weldenkende burgers. Militairen leven, denken en werken vanuit een andere context: die van de oorlog. Het is  heel makkelijk om te zeggen dat inviduele soldaten zelf kunnen weigeren. Ik denk dat dat heel moeilijk is in een militaire context van pikordes en hierarchieën waar plicht voor alles gaat.

Het gevoel dat Julian Assange mij geeft is dat hij als een moderne Robin Hood te werk is gegaan. Dat spreekt enorm aan bij bepaalde doelgroepen in deze onzekere tijden. Denk maar aan jongeren, dissidenten, hackers,… Groepen die een zekere vorm van – al dan niet gezond – wantrouwen hebben tegenover overheden. Een WikiLeaks is zo’n beetje de katalysator om hen in overdrive te laten gaan. Wikileaks en Assange zijn voor hen nu symbolen waarvan individuen niet noodzakelijk goed weten waarvoor ze staan. Denk maar aan het legertje hackers van het losse Anonymous verbond dat nu een cyberoorlog voert tegenover bedrijven zoals Mastercard of Paypal. Zij doen dat vanuit de gedachte dat ze goed doen door bedrijven aan te pakken die samenwerken met een, naar hun gevoel, vijandige overheid. In werkelijkheid richten ze in de eerste plaats economische schade aan: handelaars die juist op PayPal of Mastercard betrouwen voor hun inkomen komen onbedoeld in de vuurlijn te liggen. Lijkt me dat dat niet de bedoeling van Assange kon geweest zijn.

‘Tuurlijk hoort openheid tegenover het brede publiek. Maar lijkt me dat Wikileaks zijn doel eerder voorbij geschoten is. In die zin heb ik er ook wel wat moeite mee dat andere entiteiten zonder meer mirrors opzetten van Wikileaks. Ik hoop dat ze zich goed bewust zijn van de gevolgen die hun keuze kan hebben op langere termijn.

Davy suggested to create an installation profile for my little sideproject. And so I did. I’ve put it on Github with a readme. First time I did an, albeit simple, installation profile. Quite educational.

Since Drupal has become part of my day-to-day life, I’m going to start blogging about it here. I’ve been thinking to create a separate development/project/code blog on colada.be, but I’d like to take the time to set things up properly over there. So, for now, let’s start here and see where I’ll end up.

So, what cool things can you do with Drupal besides building websites? Well, to manage my work on the Pandion project, I really needed some sort of case or issue tracker. Nothing fancy, just something were I can manage stuff – ideas, features, bugs, forget-ye-nots,… – without losing track. There are already some great tools out there. Standalone issue trackers like Mantis or Trac and on line services like Unfuddle are of great assistance for the intrepid developer or project team. Then again, those come with a lot of features which I, as a sole developer, don’t really need.

Enter: Drupal!

Drupal.org actually hosts most of the projects – modules and themes – within the Drupal ecosystem. It provides a CVS code repository, packaging and, notably, an issue tracker per project. Take the Views module for intance. This is one of the largest projects within the Drupal community and without the issue tracker, it would be hard to coordinate the efforts. The best part is this: the tools to create such an environment are also open source! They’re Drupal modules that are actually very easy to set up. And so it took me about an hour to set up my own issue tracker  with Drupal.

So, how did I do it?

1. Download and install Drupal 6. (Not 7! Not yet at least ;-))

2. Download and install these modules: Views, Comment Upload, Project, Token, Pathauto and Project Issue

3. Go to ‘admin/build/modules’ in your Drupal installation and enable these modules: Pathauto, Project and Project Issue Tracking. You’ll notice that there’s actually a whole range of submodules. The project module does also include i.e. Apache Solr support, packaging and much more which I didn’t need.

4. Next go to ‘admin/build/path/pathauto’ and under the ‘Node paths’ fieldset enter ‘project/[title-raw]’ (without quotes) in the ‘Pattern for all project paths’ textfield.

5. Now go to ‘admin/settings/site-information’ and set the default front page to ‘project/issues’ (no quotes!)

6. Finally, go to ‘node/add/project-project’ and create your first project.

Congratulations, You’re set to track issues with you’re private issue tracker system! On the front page, click on ‘Create a new issue’ to start tracking. If you have multiple projects, Drupal will ask you to which project you want to add the issue. With the default configuration, you can add issues for components like ‘Code’, ‘Documentation’, ‘Miscellaneous’ and ‘User Interface’. You can give priorities to issues, assign them to particular Drupal users (if you work in a small team) and give issues a whole range of statuses.

And this is how my own project tracker looks like. Just what I needed, completely free and without cruft I don’t need.

Ah, jeugdherinneringen. Dingen die ik als klein ventje meemaakte en die top de dag van vandaag nog altijd diepe indruk hebben nagelaten. Tron is er zo eentje. Ik weet niet meer hoe oud ik moet zijn geweest. Een jaar of 6? Geen idee. Maar ergens tijdens een kerstvakantie werd Tron op TV uitgezonden.

Die befaamde lightcycle scène. Die bliepgeluidjes. Die abstracte kostuums. De beroemde scène waarin Flynn in het spelletje wordt ‘gedigitaliseerd’.  Heerlijk. Ik ging volledig op in de wereld van Tron. Niet dat ik nu ook weer zo van die pakjes wilde zoals de Tronguy, maar ergens vermoed ik dat mijn fascinatie met computers daar misschien wel zijn kiem zal hebben gehad.

Ik heb uiteindelijk Tron welgeteld éénmaal in mijn leven gezien. Tijdens mijn tienerjaren heb ik nog eens een paar pogingen gewaagd, op zoek bij de betere videoverhuurzaken maar de film leek nergens deel uit te maken van het gamma. Jammer. Zelfs tegenwoordig, met de Intertubes gevuld met minder legaal spul heb ik uiteindelijk nooit de behoefte gevoeld op zoek te gaan naar dat stukje jeugdsentiment.

En dus ben ik razend benieuwd naar wat Tron Legacy gaat brengen. Niet dat ik nu meteen bij de première al in de bioscoop wil zitten. Maar het is wel een gebeuren waar ik reikhalzend naar uit kijk. Alleen, tjah, hoge verwachtingen, daar kan men moeilijk aan tippen.

In ieder geval komt op 7 december de Tron Legacy Soundtrack uit. Volledig gemaakt door de heren van Daft Punk. Een betere keuze zou ik niet hebben kunnen maken. Als je een beetje zoekt, dan vind je in de cloud wel al een volledige streaming versie van de soundtrack. Ik kan u zeggen: ze stelt niet teleur. Ik vond de soundtrack van Inception al bijzonder zwaar de moeite, maar wat Daft Punk doet, dat gaat toch nog een stuk verder. Puur genieten.

“The Grid. A digital frontier. I tried to picture clusters of information as they move through the computer. What did they  look like? Chips? Motorcycles? Were the circuits like freeways? I kept dreaming of a world I’d never see. And then. One day. I got in!”

Herinnert u zich nog hoe ik fulmineerde tegen de gepercipieerde traagheid van Firefox enigste maanden terug? Wel, sinds een tijdje ben ik overgeschakeld op Firefox 4. Is die al uit? Neen, maar je kan die in avant-première al uitproberen via de beta’s. Ondertussen zitten we al aan beta 7.  Is de browser dan stabiel genoeg? Het wisselt wat. Toen ik in stapte in het betaprogramma was beta 3 nog maar net uit. In een rotvaart hebben ze een paar nieuwe versies de deur uitgestoempt en ondanks een paar ergernissen gaat het wel in de goede richting. Om nog maar te zwijgen van de interface, die ondanks verschillen tussen beta’s, redelijk stevige hawtness beloofd.

Maar daar wilde ik eigenlijk niet over bloggen.

Grouped tabs dus. Zat ik net in mijn zetel met een tiental tabs open met allerlei documentatie voor mijn werk aan dit project. Straks sluit ik het boeltje en neem ik mijn laptop morgen mee naar kantoor. Daar werk ik weer aan andere projecten waar ik al snel een tiental tabjes voor open heb staan.  Het is dus jammer om de ‘staat’ van mijn huidige browserspace verloren te laten gaan. Ik heb geen zin om alle documentatie opnieuw te moeten zoeken. Bookmarken dan maar? Can do. Maar dan ontploft mijn bookmarkbar.

Gelukkig zit er in Firefox 4 een nieuwe feature: grouped tabs. Je kan groepjes van tabs maken en dan switchen tussen die groepen.  Ik ben mijn openstaande tabs dus niet kwijt: ze worden op de achtergrond bewaard en morgenavond kan ik ze terug opnieuw oproepen terwijl ik mijn tabjes van de kantoorprojecten kan verstoppen in andere groepjes.

Check it out!

Handy!

O ja, ik ben ondertussen ook zo’n beetje verhuisd. Hoe ik het nu stel in het verre Antwerpen? Wel, het is weer wat wennen, maar ik moet zeggen dat ik mijn nieuwe woonst dik ok vind.

Ik kook trouwens tegenwoordig op een gasvuurtje. Vroeger moest ik daar niet echt van weten. Gevaarlijk, vuur, enzovoorts. Maar onbekend is onbemind en na één keer koken op een gasvuurtje zie je mij toch niet snel meer terugkeren naar vitrokeramiek of inductie. Hoe goed dat ook moge werken. Het heeft ook wel iets om zo boven een sissend gasvuur te staan kokerellen.

Verder neem ik tegenwoordig de tram naar het werk. Die zet mij quasi voor de deur van de dagtaak af. Ideaal. Lijn 8 maakt trouwens ook nog eens een sightseeing tour door het centrum. Van de Groenplaats over de Leien via de Lange Leemstraat naar Berchem.  Omdat ik flexibele uren heb, zoals dat heet, verandert het publiek danig als ik een half uurtje vroeger of later vertrek. Van scholieren tot bejaarden. Ik zie het allemaal. En de trip duurt net niet lang genoeg om vervelend te worden.

Tenslotte woon ik nu in een rustig zijstraatje van de Nationale. Dus afgelopen met het drukke autoverkeer. En op een paar passen van where-it’s-happening. Midden in het modehart van Antwerpen. Al was het maar dat ik aan mezelf verplicht ben om eens binnen te lopen in het MoMu.

Afin, ik ben in ieder geval heel erg tevreden terug te zijn.

Gezocht: een verkooppunt van Ilford 35mm film in Antwerpen. Ik heb weer zin om met de Spotmatic op stap te gaan.