*tok tok*

Allo micro?

Is het echt bijna-net-geen zes maanden geleden sinds ik heb geblogd? Blijkbaar wel. ’t Is zelfs zo lang geleden dat ik nog eens ingelogd heb! Op het dashboard flikkerden allerlei waarschuwingen. Een update naar WordPress 3.1.3 drong zich op. En de spamqueue stak vol met geblokkeerde spamcomments. Noem het maar een dikke laag stof en spinnewebben waar ik net even komaf mee heb gemaakt.

Tjah, het zat er wat aan te komen.

Ten eerste slabakte het in de tweede helft van vorig jaar al. Ik was zo langzamerhand blogmoe geworden. De dag dat je jezelf moet dwingen om iets te schrijven, kan je er beter even mee stoppen. Dat heb ik dus dan maar gedaan. Even afstand nemen.

Ten tweede zijn er heel wat medebloggers die hun blog aan de wilgen hebben gehangen in het voorbije jaar. Just moving on with life en hun blog dus ontgroeid.  Wat ergens wel een beetje ontmoedigend werkt.  Ik heb twee weken terug mijn feedreader eens uitgekuist en de lijst dode feeds kon wel tellen.

Ten derde zijn er die andere sociale media. Velen zijn verkast naar Facebook en Twitter.  Het is nu eenmaal makkelijker om dat leuke filmpje te delen via een sociaal netwerk dan via een blog. Waar bloggen pull is (je hoopt dat je bezoekers zullen blijven hangen) kan je via facebook of twitter content actief pushen naar anderen (het komt automatisch in hun activity stream terecht)  Het laatste jaar was ik nogal actief op Facebook. Welja, heel erg actief.

No more. Gedaan. Tsusch. Ik moet bekennen dat ik sinds een week of twee gestopt ben met Facebook. Mijn account is er nog wel, maar ik heb er sinds medio mei niet meer aangelogd.

Waarom? In het begin heeft dat allemaal wel iets.  It’s a novelty. Je kan er makkelijk en snel je vrienden, oud klasgenootjes, collega’s,… mee bereiken. En omgekeerd is het ook een sleutelgat waardoor je naar het leven van anderen in je netwerk kijkt. Op het laatste vond ik het minder fijn om het leven van anderen van zo nabij te kunnen volgen.  Ik merkte dat ik iets te hard mezelf begon af te spiegelen in negatieve zin aan mijn sociaal netwerk. Tot op het punt dat een uurtje Facebook mij gewoon een rotgevoel bezorgde. Alsof mijn sociaal netwerk mij als individu voor een flink stuk definieerde. Niet goed dus. Uiteindelijk was het dit artikel van Jason Scott dat mij deed besluiten om er mee te stoppen.

But the fact that anyone would put anything of any unique nature on there, that matters to them, is beyond insanity – it’s identity suicide. It’s like you are intentionally driving down the road of life, ripping pages of your journal and photo albums, and tossing them out the window. Good luck finding anything again. Good luck knowing in six months, a year, something will even be findable. Try and communicate with anyone using their designed-by-a-second-trimester-fetus “message” system with any of the features from the last 30 years. Go back and try and negotiate it for search and topic control and usefulness. No. Not happening. Everything on Facebook is Now. Nothing, and I mean nothing on Facebook is Then. Or even last month.

Ik zou niet zo ver willen gaan als Jason. ‘Tuurlijk heeft Facebook zijn merites. Niets makkelijker om leuke filmpjes te delen of om iets te organiseren met je vrienden. Maar ik merk nu hoeveel tijd ik op Facebook investeerde zonder dat het voor mij uiteindelijk echt persoonlijke meerwaarde opleverde. Het doet goed om die tijd nu aan te wenden voor toffere dingen. De mensen die je echt nauw aan het hart liggen, daar heb je Facebook niet voor nodig om te weten hoe het in hun leven loopt.

En dus keer ik terug naar mijn blogje. ’t Is dat het aanvoelt als thuiskomen. Dit is mijn plaatsje op het web. Helemaal mijn “domein”. En dat schat ik meer naar waarde dan een profielpagina op Facebook dat bij de eerste blote tiet kan worden gewist. Het plan is om terug hier wat meer te toeven en te schrijven. Geen beloftes. Ik doe dit in de eerste plaats voor mijn plezier.

De rest, dat zien we wel.