Netsensei

En toen was ik in Engeland. De tocht naar Croydon was een odyssee. Eerst rond 16 uur met de trein naar Gent Dampoort waar het verzamelen blazen was met de collega’s. Valiezen in het minibusje proppen en de route uitstippelen. Collega T. bleek zich van trein gemist te hebben dus met een ommetje langs Gent Sint Pieters ging het gezappig richting Calais.

We namen de ferry naar Dover. Dat moet van jaren geleden geweest zijn dat ik nog eens op een boot heb gevaren. Het had allemaal een heel sterk schoolreisgevoel. Terwijl de zon in de zee onderging stonden we op het dek in de volle zeewind. P&O ferries is een trip naar de jaren tachtig: arcade halls op de boot, versleten toiletten, grootkeuken met bijna niet te vreten fish ’n chips en de ganse wereld die de oversteek over een van de drukste zeeroutes maakt.

Vanuit Dover was het nog eens een uurtje of twee rijden tot Croydon. We passeerden langs de befaamde London Road waar het amper een week of twee geleden onrustig was. Veel viel er niet van te merken, maar het is duidelijk wel een verpauperde buurt. Croydon zelf is ook niet bepaald wat heet modern. Veel pakistaanse, chinese en indische winkels en restaurants. En daartussen dan oerbritse drogisterijen of general practices. En veel platte commercie. Het is hier wat heet een pak “volkser” dan bij ons als ik het zo mag omschrijven.

We besloten nog een pintje te drinken in een pub, maar dat viel ook wat tegen. We hadden nauwelijks besteld of er werd aangedrongen “to please finish your drinks” omdat de zaak sloot. Sluitingsuren worden hier dus serieus genomen.

Vandaag probeer ik er een werkdag van te maken. Geen idee waar ik mijn werktent ga opslaan. Straks registreren we ons alvast voor DrupalCon op Fairfield Halls.

Als vrijgezel gaat het leven, zoals voor iedereen, met ups en downs. Maar soms maakt een voorvalletje de dag geslaagd. Ik trok gisterenavond na het werk uit op boodschappenronde. Met het warme weer had ik een los hemd, knoopjes los en armen opgestroopt, met een t-shirt onder aan. Beeld u even de Cola Light man in, maar dan met een Ethiopische lijn, een pak bleker en een hemdje en je bent er.

In de Nationalestraat passeerde ik Julija’s Shop. Ik herinnerde me dat ik daar nog een bon moest kopen. Als ik de verhalen mag geloven is Julija’s shop zo’n beetje het Mekka voor de betere stofjes, wolletjes, garen en what not waarvan de gemiddelde creatieve vrouw zo’n beetje wild wordt. Ik toogde er redelijk decisief en onbeschaamd binnen.

De twee verkoopsters waren volop in discussie met een vrouwelijke klant, maar het gesprek viel meteen stil. Een man? Die zomaar onbezorgd binnen stapt? Hier? Het leek wel alsof ik terecht was gekomen in een visbokaal waar de vissen u met gigantisch grote vissenogen taxeren. Quasi direct toverden de drie gezichten die eerst nog verwondering registreerden, een brede glimlach terwijl blikken werden uitgewisseld.

Nadat ik duidelijk gemaakt had dat ik een cadeaubon nodig had, nam de jongste van de twee verkoopsters mij mee naar de kassa waar ze mij met pretoogjes bediende. Er werd nogal wat tijd genomen om de bon af te stempelen, in een zakje te steken, een kaartje te kiezen, het zaakje dicht te nieten en af te rekenen

Uiteindelijk stapte ik zelf de winkel terug buiten met een brede glimlach.

Vandaag moest ik nog een keer of wat aan het voorvalletje denken. Zo onbeschaamd flirten, dat is nu eens iets wat ab-so-luut niet in mijn aard ligt. Maar bij gelegenheid, op een impulsief moment, kan het wel eens verdomd leuk zijn en deugd doen. ’t Is dat we allemaal soms in een eigen visbokaal lijken te leven en met grote ogen naar de andere vissen in de andere bokalen kijken.

Als je dit bericht kan lezen, dan is de olie van dit blogje nagekeken. Of beter, dan is de verhuis tussen servers geslaagd.

Sinds drie jaar en een dag is dit stukje van de Intertubez gehost bij Joyent. Ik had er zo’n accelerator account. In die tijd was dat zo’n beetje het betaalbare alternatief wilde je een stapje verder gaan dan wat een gewone shared hosting aanbood. Ik kreeg er shell access, kans om te prullen met Ruby on Rails, iets wat in de verte op virtuele hosts leek en dies meer. Onlangs kreeg ik een mailtje in de bus met de melding dat Joyent die service stopzet. Iets met niet meer rendabel en ook niet langer onderhouden.

Tijd dus voor het echte werk. Sinds december lease ik reeds bij Linode een VPS. Noem het maar gerust een volwaardige server. Tegen een betaalbare prijs. Als hacker, DIY mens, what-not was dat de volgende logische stap. Ik was al lang van plan om al mijn projecten te consolideren op die machine, maar tot nu toe kwam het er nooit van. De verhuis van dit blogje is dus bij deze in een stroomversnelling gekomen.

Het kan zijn dat er links en rechts wat mankementen zijn. Laat niet na om te mailen als je een probleem ontdekt!

En toen had ik een life list. Het concept is eenvoudig: maak een lijst van dingen die je wil doen in je leven. Anything goes. Het mag uitzinnige of juist vreselijk banale dingen bevatten. Dingen die je er zo van schrapt en zaken die jaren duren om te bereiken. Het maakt niet uit. Zolang het maar een lijst is van dingen die jij zou willen doen.

Het is ook niet de bedoeling om methodisch puntje na puntje af te werken. Het zijn stuk voor stuk zaken waar je naar toe kan of misschien zelfs wil streven, maar waar dat nu niet per se moét. Het is een oefening om even je verbeelding de vrije loop te laten.

Overigens denk ik dat iedereen de Last Lecture van Randy Pausch hoort te zien. Hij is – of beter: was – een universiteitsprof bij Carnegie Mellon en werd gediagnosticeerd met terminale kanker. Een paar maand voor zijn dood gaf hij een allerlaatste lezing met als titel Achieving your Childhood Dreams. Hij geeft er een paar heel wijze levenslessen mee.

Ik had de laatste weken altijd mijn Moleskine bij. En de lijst groeide zo op de dode momenten rustig aan. Het zijn er op dit moment 35. Ik denk dat er nog wel een paar bij zullen komen. Zo’n life list is immers nooit compleet.

Reeds kweeniehoeveel keer gedeeld en gezien elders op de Intertubez, maar ook ik vind dit een heel knap filmpje. Ik krijg er alleen maar meer goesting van om te reizen en mijn kodak overal mee te nemen.

Zo een eigen stek kopen. Dat kost u dus een stuk stress met geregel en what-not. Tot nu toe viel het allemaal wel mee, maar deze week hing ik er vlotjes aan. Het begon met een paniekerig telefoontje van de bank: blijkt dat de akte niet voor 20 augustus verleden zou worden. Probleem want dat is de uiterste deadline qua voorwaarden voor de lening die men kon vasthouden. Als ik die verlies, loop ik risico tegen het einde van de rit juist meer af te betalen. Niet fijn. Nochtans was het dossier op tijd opgestart. Tot overmaat van ramp was de dossierbeheerder bij de notaris ook nog eens met vakantie tot medio deze week.

Stress! Miserie!

Drie dagen telefoneren, overleggen, nagelbijten en wachten tot de dossierbeheerder terug was.

Hoe lossen we dit op? Bleek dat het probleem de dienst stedebouw van de stad is. Daar zijn ze allemaal met verlof en liggen de aanvragen dus stof te vangen. Voor een appartement stelt dat niet veel voor: de ambtenaar in kwestie heeft maar op een paar knoppen te duwen om het nodige uit de printer te laten rollen. I know the drill als ex-medewerker aan ’t Stad.

Gelukkig mag ik mijn pollekes kussen dat ik zo’n goeie bank heb. Die mensen hebben hemel en aarde bewogen om de deadline door “Brussel” met een week te verlengen. Dat zou voor de dossierbeheerder voldoende zijn om het nodige te regelen.

Nog even en ik mag, zonder verder belet, op 26 augustus de papieren tekenen. Dan ben ik dus ook, hum, grootgrondbezitter. Afin, ’t is de komende dertig jaar eigendom van de bank, maar laat mij even in de waan.

Gisteren werd er stevig gevierd. Taart op het werk. En ’s avonds bij de ouders lekkere biefstuk friet met een glaasje sjampieter.

Vandaag ben ik zelf niet helemaal in de haak. Ik bespaar u de details maar vanavond kruip ik gewoon vroeg in bed.

Ik ging ervan uit dat het iets te maken had met de twee of drie pintjes die ik gisterenavond nog had verzet tijdens Klinkende Kroegen. Maar blijkt nu net dat mijn broers ook allemaal geveld zijn door dezelfde mysterieuze bacille.

Iets zegt mij dat die biefstuk de schuldige is.

Ugh.

Dertig! Dat moet gevierd worden! Gevierd worden zal het!

DrupalCon komt eraan! Nog een kleine 10 dagen en we trekken naar de overkant van het kanaal.

Nu mag je eens raden waar dat allemaal door gaat.
Juist.
In Croydon, Londen.
Waar het lijkt alsof de Blitz nog eens dunnetjes wordt over gedaan.

Voorlopig gaat het allemaal wel door. We krijgen zelfs extra beveiliging als ik het zo wat volg. ’t Stemt me wel droevig want Londen zag ik nu toch niet als een plaats waar dergelijk extreem geweld zo even losbarst.

Anarchy in the UK, tjah…

Nog heel even en ik heb drie decades gevuld. Jawel. Donderdag word ik er dertig. Dit weekend vierden wel al de dertig van K. en straks is het dan mijn beurt.

Als uw leeftijd begint met een drie en meer dan een cijfer telt, dan wordt het weer een stukje moeilijker om te zeggen dat je een jongere bent. Laten we zeggen dat ik het er redelijk moeilijk mee heb gehad.

Maar eigenlijk is ook dat relatief.

Onlangs werd mijn grootvader 89. Da’s een indrukwekkend getal. Da’s zo goed als drie keer dertig. Mijn grootvader loopt reeds drie keer zo lang als ik op deze planeet. Drie. Keer. En ik vond dertig worden al een kleine eeuwigheid. Niet dat ik tijd teveel heb gehad. Het gros van de eerste dertig ben je immers vooral bezig met het proberen van onder moeders’ rokken vandaan te kruipen. Maar denk je nu eens in dat je nu nog eens twee keer die tijd in-te-graal naar eigen inzicht mag gebruiken.

Geniaal!

Dan klinkt dertig opeens toch niet zo oud. ’t Is zelfs alsof ik uitkijk op een schone lei. De basisbehoeften, een diploma, een job en een woonst, zijn zo goed als gearriveerd. En ik heb dertig jaren gehad om uit te leren. Tijd dus om eindelijk te genieten van de vrijheid. Ik zal het maar het “nieuwe jong” noemen.

En dus wordt het donderdag niet het pessimistische gedoe waar ik eerder voor vreesde. Ik kijk er zelfs wat naar uit. ’t Is dat mijn verjaardagstaart alleen maar groter gaat moeten worden om al die kaarsjes op te krijgen. What’s not to like?