Visbokaal

Als vrijgezel gaat het leven, zoals voor iedereen, met ups en downs. Maar soms maakt een voorvalletje de dag geslaagd. Ik trok gisterenavond na het werk uit op boodschappenronde. Met het warme weer had ik een los hemd, knoopjes los en armen opgestroopt, met een t-shirt onder aan. Beeld u even de Cola Light man in, maar dan met een Ethiopische lijn, een pak bleker en een hemdje en je bent er.

In de Nationalestraat passeerde ik Julija’s Shop. Ik herinnerde me dat ik daar nog een bon moest kopen. Als ik de verhalen mag geloven is Julija’s shop zo’n beetje het Mekka voor de betere stofjes, wolletjes, garen en what not waarvan de gemiddelde creatieve vrouw zo’n beetje wild wordt. Ik toogde er redelijk decisief en onbeschaamd binnen.

De twee verkoopsters waren volop in discussie met een vrouwelijke klant, maar het gesprek viel meteen stil. Een man? Die zomaar onbezorgd binnen stapt? Hier? Het leek wel alsof ik terecht was gekomen in een visbokaal waar de vissen u met gigantisch grote vissenogen taxeren. Quasi direct toverden de drie gezichten die eerst nog verwondering registreerden, een brede glimlach terwijl blikken werden uitgewisseld.

Nadat ik duidelijk gemaakt had dat ik een cadeaubon nodig had, nam de jongste van de twee verkoopsters mij mee naar de kassa waar ze mij met pretoogjes bediende. Er werd nogal wat tijd genomen om de bon af te stempelen, in een zakje te steken, een kaartje te kiezen, het zaakje dicht te nieten en af te rekenen

Uiteindelijk stapte ik zelf de winkel terug buiten met een brede glimlach.

Vandaag moest ik nog een keer of wat aan het voorvalletje denken. Zo onbeschaamd flirten, dat is nu eens iets wat ab-so-luut niet in mijn aard ligt. Maar bij gelegenheid, op een impulsief moment, kan het wel eens verdomd leuk zijn en deugd doen. ’t Is dat we allemaal soms in een eigen visbokaal lijken te leven en met grote ogen naar de andere vissen in de andere bokalen kijken.