Netsensei

Much Ado About Nothing

Inferno

Het was al even geleden dat ik mij nog eens aan Dan Brown had gewaagd. Maar toen ik de trailer zag van de gelijknamige film, bedacht ik me dat ik dit boek nog niet had gelezen.

De premise: Robert Langdon bevindt zich in een staat van amnesie in Firenze.  Als lezer word je dus in medias res gegooid. De eerste hoofdstukken zijn verwarrend. Het gaat van de ene in de andere achtervolgingsscène. Maar snel wordt duidelijk dat Langdon betrokken is in een zaak waarvan een biologisch wapen de inzet is. Rode draad waar Brown het verhaal aan ophangt: Inferno van Dante Alighieri.

Om met de deur in huis te vallen: het is duidelijk dat Brown zijn succesformule van achtervolging rond een spoor van raadsels centraal plaatst en nog wat verder verfijnt. Veel diepgang zit er niet in de personages. Laat staan dat je coherente reacties op de gebeurtenissen die hen overkomen, mag verwachten. Het komt allemaal net te ongeloofwaardig over. Net zoals in de andere Langdon verhalen, kokketeert Brown met zijn kennis over de Italiaanse Renaissance. Alleen lijkt hij deze keer net te ver te gaan. Een uitgebreide tekstuele analyse van Dante’s werk halverwege, spint Brown al te hard uit en breekt de cadans. Ook het einde van het verhaal komt vroeger dan het boek eindigt. De laatste hoofdstukken zijn er eigenlijk te teveel aan.  Bovendien zijn er een aantal losse eindjes waar gewoon geen antwoord op komt.

Nu, ondanks al die minpunten is het geen slecht boek. Browns’ schrijfstijl siert in eenvoud en vlotte leesbaarheid. Het is een pageturner en ik kon het boek bij momenten toch ook maar moeilijk wegleggen. Mijn conclusie: te klasseren onder easy reading.