Hij stond al lang op mijn lijstje: Neil Gaiman. Auteur van Good Omens, American Gods, Coraline en nog zoveel meer. En dus zoefde ik in de laatste weken door Stardust.

Het verhaal begint in het Engelse dorpje Wall waar de tijd is blijven stilstaan en de mensen nogal ouderwets, quasi-Amish leven.  De naam van het dorpje is niet toevallig want het ligt vlak naast een Muur.  Aan de andere kant van de Muur ligt Faerie. Maar daar komen de mensen van Wall nooit. Tenzij eens in de negen jaar. Dan zakken de mensen van Faerie af naar de weiden vlak naast de Muur om er hun tenten op te slaan en er een jaarmarkt te houden. Door een gat in de Muur komen druppelen de inwoners van Wall dan de markt binnen om goederen, specerijen en Wonderlijke Dingen uit Faerie te kopen. Hoofdrol is voor de jonge Tristran Thorn. Op een avond ziet hij samen met Victoria Forrester een ster vallen in Faerie. Hij belooft met Victoria te zullen trouwen als hij er in slaagt om de ster uit Faerie terug naar Wall te brengen. En zo begint het avontuurlijke sprookje.

Ik lees overwegend Engelstalige boeken, dus Stardust las ik ook in het Engels. En het eerste wat opvalt is Gaimans’ schrijfstijl. Het had even goed de gebroeders Grimm kunnen zijn die dit verhaal hadden neergepend: lange, zwierige zinnen die mild archaïsch aandoen. Het kost even wat moeite om door te bijten, maar het went snel en dan wordt het zelfs aangenaam om te lezen.  Het boek neemt wel een vrij lange aanloop. Het duurt even vooraleer de eigenlijk verhaallijn echt start, maar daarna pikt het tempo wel op.

De hoofdrolspelers zijn geen vlakke figuren maar zie je wel meegroeien in het verhaal. Vooral bij Tristran is er een mooie evolutie. Bij andere personages valt dat dan weer tegen. De Ster vond ik toch wat vlak blijven. En sommige nevenpersonages verdwijnen even snel weer zodra hun rol is uitgespeeld. Toen ik het boek eindigde had ik zo wat het gevoel op mijn honger te blijven zitten. De verhaallijn rond Stormhold had zo toch iets mooier afgewerkt mogen zijn.

Maar dat zijn allemaal nitpicks want het boek leest verder als een trein. Het is een reis door Faerie waar Tristran even goed bewust als onbewust gevaren trotseert en in knotsgekke situaties belandt. Gaiman maakt mooi gebruik van de premise rond Faerie om het verhaal in de meest onverwachte wendingen in te sturen zonder dat de draad verloren geraakt. En dat is een echte kunst.

Ook al is Stardust een sprookje, het is er toch vooral eentje voor jongeren en volwassenen omdat het in feite een verborgen coming-of-age roman is. Tristran treedt als onbezonnen jongeling Faerie binnen en leert er doorheen alle avonturen zichzelf, zijn afkomst en wat hij wil van het leven kennen. Faerie is dus even goed een allegorie voor de eerste stappen, makkelijke en moeilijke keuzes en verleidingen van het echte leven waarmee je als jongere wordt geconfronteerd om je identiteit te scheppen.

Conclusie? Aanrader voor jongere en oudere jongere! Misschien niet voor iedereen, maar dat merk je wel vrij snel zodra je begint te lezen. In ieder geval, ik ga zeker ook eens de filmadaptie moeten bekijken. Ondertussen steekt de volgende Gaiman al klaar in mijn Kindle: American Gods. Benieuwd!