Reeds jaar en dag sjees ik door het land per trein. En een van de dingen die ik graag doe is mensjes observeren. Je ziet namelijk alles en iedereen op de trein. Studenten, ouders met bleirende kinderen, toeristen, voetbalsupporters,… en natuurlijk Senioren!

Het blijft soms een klasse appart. Ik herinner mij hoe kameraad TDW ze jaren geleden omschreef als de “Kamikazes van het Spoor”. Soms terecht, ik herinner me nog een voorval waar mij een wandelstok tussen de benen werd gestoken om te verhinderen dat ik eerst zou opstappen. Nu moet je weten dat de trein in kwestie in kopstation Antwerpen Centraal nog twintig minuten stil stond en dat ik en de dader in kwestie de enigen waren die wilden opstappen. Ik zweer het u, zo’n hardhouten geval, dat komt aan.

Afin, wat mij opvalt is dat senioren onderweg een soort uniforme dresscode hebben. De heren dragen een soortement vlak beige vest boven een lichtblauw of -roze hemd en een gelijk gekleurde broek met daaronder van die hagelwitte sportschoenen. De dames durven al eens manlief te kopiëren of dragen zo’n beige regenjas, met daaronder van die nylon kousen en zwarte, platte, orthopedische schoenen. Je zou haast denken dat het een bende is. Of een soortement sekte. Misschien hebben ze geheime rituelen of zo. Een geheime handdruk die enkel gekend is door vijfenzestigplussers.

Vanmorgen stapte er zo een groepje op. Een man of zes. Heel amusant om ze te zien twijfelen in welke richting de trein zou rijden (de andere richting dan waar ze vandaan kwam, duh!) en wie aan het raam zou zitten. Allen waren ze in het bleke beige gekleed. De treinrit ging de gemoedelijke discussie over onderwerpen zoals daar zijn: chronische slaapapneu, recente overlijdens, de kleinkinders,…

Ik moest een lach onderdrukken, het was zo keihard Man Bijt Hond.