Nog heel even en ik heb drie decades gevuld. Jawel. Donderdag word ik er dertig. Dit weekend vierden wel al de dertig van K. en straks is het dan mijn beurt.

Als uw leeftijd begint met een drie en meer dan een cijfer telt, dan wordt het weer een stukje moeilijker om te zeggen dat je een jongere bent. Laten we zeggen dat ik het er redelijk moeilijk mee heb gehad.

Maar eigenlijk is ook dat relatief.

Onlangs werd mijn grootvader 89. Da’s een indrukwekkend getal. Da’s zo goed als drie keer dertig. Mijn grootvader loopt reeds drie keer zo lang als ik op deze planeet. Drie. Keer. En ik vond dertig worden al een kleine eeuwigheid. Niet dat ik tijd teveel heb gehad. Het gros van de eerste dertig ben je immers vooral bezig met het proberen van onder moeders’ rokken vandaan te kruipen. Maar denk je nu eens in dat je nu nog eens twee keer die tijd in-te-graal naar eigen inzicht mag gebruiken.

Geniaal!

Dan klinkt dertig opeens toch niet zo oud. ’t Is zelfs alsof ik uitkijk op een schone lei. De basisbehoeften, een diploma, een job en een woonst, zijn zo goed als gearriveerd. En ik heb dertig jaren gehad om uit te leren. Tijd dus om eindelijk te genieten van de vrijheid. Ik zal het maar het “nieuwe jong” noemen.

En dus wordt het donderdag niet het pessimistische gedoe waar ik eerder voor vreesde. Ik kijk er zelfs wat naar uit. ’t Is dat mijn verjaardagstaart alleen maar groter gaat moeten worden om al die kaarsjes op te krijgen. What’s not to like?