Vanmiddag heb ik eindelijk mijn neus buiten gestoken na dagen van relatieve rust. Er moest nog een kapotte lens naar de lenzendokter worden gestuurd. En vandaag ging het alweer stukken beter dan de voorbije dagen. Los van de hoestbuien dan. Dus trok ik mijn All Stars aan om onder een lentezonnetje richting stad te wandelen.

Ergens was ik niet helemaal zeker of ik het geregeld zou krijgen: de lens had ik namelijk niet gekocht bij Photo Hall alwaar ik te rade wilde gaan. Bovendien vond ik mijn papiertje met de Nikon WorldWide Guarantee niet meteen terug. Dan maar de factuur van Geheugenkaart proberen.

Uiteindelijk bleek het allemaal zo geen probleem te zijn: de lens wordt voor reparatie opgestuurd naar Nikon. Ik ben hem wel 4 weken kwijt, maar dat heb ik er wel voor over. Zo’n lens kost op zich wel stukken van mensen en het is niet dat ik die zo meteen professioneel gebruik. Als er mij bij het ophalen geen extra kosten worden aangerekend dan zal ik een zeer gelukkige mens zijn.

Wel was duidelijk dat de inspanning wat veel van het goede was. Over een afstand die ik anders probleemloos fris en gezwind afstap deed ik nu een klein uurtje om afgepeigerd thuis te komen. Duidelijk een teken dat ik het maar beter rustig aan kan nemen.