Naar het schijnt heb ik een bijzondere manier van wandelen waaraan ik mijlen op afstand te herkennen val. Ik kan daar moeilijk zelf over oordelen. Waar ik mij wel van bewust ben is dat ik, eenmaal op stap, een flink deel van de tijd in eigen gedachten verzonken ga. Ik durf dan mijn aandacht wel op de grond een paar meter voor mij te richten. Normale mensen schijnen recht voor zich uit te kijken.

Verdenk mij van een slecht geweten, gebrek van zelfvertrouwen of een tic, maar los van het feit dat ik zo probeer niet over mijn eigen voeten te struikelen, levert het ook wel al eens verrassingen op. Neem nu daarjuist op de hoek met de Museumstraat bij de Delhaize. Word ik opeens uit mijn gedachten getrokken wanneer ik recht in de ogen van een hond kijk. Het mormel, een labrador, kwam mij verdacht bekend voor. Bizar want ik ken geen labradoreigenaars. Toch niet direct. Dan maar even de lijn gevolgd om enkele meters verderop een bekende kop te zien worden voortgesleurd.

Het was dus Marcel Vanthilt. Tegenwoordig Eurosong vakjurylid. Hij leek mij in opperbeste doen want hij floot zelfs een deuntje. Aangezien ik Eurosong absoluut vermijd weet ik niet of het een liedje was waar hij, onwillekeurig, een voorkeur voor zou hebben. Nu, de essentie van de zaak: ik kan mij niet herinneren dat Marcel zijn hond regelmatig op TV komt. Die van Chris Dusauchoit natuurlijk wel. En dat is ook een labrador. Dus vraag ik mij af: welke bizarre gedachtenkronkel zorgde er voor dat ik bij het zien van de hond spontaan en moment van herkenning kreeg?

Het kan natuurlijk dat Marcel de hond van Chris uitliet. Maar zou Chris dan meteen ook babysitten bij Marcel? Vragen!