Netsensei

Much Ado About Nothing

Bandbreedte

Zal ik eens wat vertellen? Ik geloof dat het menselijke brein nog het best te vergelijken is met een computer. En een computer kan maar zoveel bewerkingen binnen een gegeven tijd uitvoeren. Dat noemen ze bandbreedte. Wel, bij een mens is het ongeveer hetzelfde.

Op elk gegeven moment zijn er een aantal dingen die om je aandacht vragen. En wat is aandacht? Niets meer dan een beetje tijd die je brein schenkt om met een probleem om te gaan. Denk maar aan een todo of een taakje of zo. De was en de plas. Brood halen. Dat soort dingen. Maar het gaat natuurlijk verder: het gaat ook over dingen die je op je werk moet doen. Een bug die je moet fixen, een demo voor een lezing die je nog moet voorbereiden, je timesheets die je hoort in te vullen,… Elke taak vraagt aandacht. Of beter: een stukje bandbreedte.

Net als een machine kan een mens niet alles tegelijk. Je bandbreedte is eindig. Het komt er op aan om zo efficient mogelijk met bandbreedte om te gaan. Het grootste deel heb je nodig om het probleem dat je op dit moment behandelt, op te kunnen lossen. Dat noemt men focus. Maar je moet ook wat bandbreedte toewijzen aan het onthouden van dingen die je nog moet doen. Elke taak die je extra moet onthouden, vraagt wat bandbreedte die je had kunnen inzetten voor iets anders.

Dat is wat Getting Things Done betekent: je bandbreedte optimaal benutten door enerzijds je geheugen te ontlasten door alles op te schrijven in lijstjes, en anderzijds al je taken zoveel mogelijk in te plannen in tijdsblokken zodat je de focus kan leggen op één taak zonder dat de rest er tussen door komt.

https://www.slideshare.net/notasausage/getting-shit-done

Nu, alle truukjes en tips ten spijt, soms wordt het heel moeilijk om jezelf georganiseerd te krijgen. Gewoon omdat je zoveel focus moet leggen op zoveel verschillende taken die allemaal prioriteit eisen. Hoe hard je ook probeert, die taken vragen te veel bandbreedte. En met taken bedoel ik ook wel: mensen die iets van je bandbreedte willen inpikken. Dat is het verraderlijke. Op zich klinkt elke extra vraag heel erg redelijk. Maar zodra je ze probeert in te passen blijkt het een veborgen taak te zijn die je schaarse bandbreedte opeist.

Waarom is dat zo verraderlijk? Wel, stress is volgens mij een duidelijk teken dat je op de limiet van je bandbreedte zit. Het systeem geraakt in overdrive en in het allerslechtste geval weerspiegelt zich dat op je gezondheid. Stress betekent immers letterlijk uit het Engels “Druk”.  Je zet je eigen systeem immers onder druk om meer te doen dan dat er eigenlijk middelen, aandacht, voor beschikbaar is.

Waarom hebben zoveel mensen last van stress? Twee oorzaken. We zijn ons vaak niet bewust hoeveel bandbreedte we zelf tot onze beschikking hebben. Tot we een paar keer onder druk hebben gestaan. Dat is een leerproces dat redelijk wat tijd inneemt. Ten tweede zijn we slechte inschatters van workload. Een onschuldige taakje kan in werkelijkheid gigantisch veel bandbreedte opslurpen. Hoeveel tijd kost het mij om x of y wekelijks of dagelijks uit te voeren? Heb ik genoeg informatie om te weten wat die nieuwe taak precies inhoudt? Hoeveel aandacht ga ik er aan moeten toekennen om dit tot een goed einde te brengen?

Los van de werklast laten we ons beoordelingsvermogen ook makkelijk leiden door andere factoren. Denk maar aan de persoon die de vraag stelt. “Wil je mij helpen met mijn huiswerk vanavond?” het wordt een andere kwestie als het mooiste meisje van de klas het vraagt bij wanneer die onuitstaanbare kerel het vraagt. Je mag dan wel ja zeggen tegen haar, misschien gaat het om zoveel werk dat je je eigen huiswerk laat liggen. Waarom? Omdat je bandbreedte hebt toegekend in functie van een factor die niet relevant is voor het bepalen van de werklast die de taak met zich meebrengt.

In die zin komt het er op neer om het gebruik van je bandbreedte te optimaliseren in samenspraak met diegenen die je nieuwe vragen stellen: in de eerste plaats door een duidelijk “Nee” te laten horen wanneer je echt op je tandvlees zit. Hoe knap, leuk, sympathiek,… of welke andere belangen je bij die persoon kan hebben. In de tweede plaats door een compromis te zoeken zodat je een minimum aan bandbreedte moet toekennen om de voorgelegde taak tot een goed einde te brengen.

Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.