Vanavond had ik een lang verwacht, zeer gevreesd rendez-vous met mijn tandarts. Het eerste omdat ik de harde ervaring mij heeft geleerd dat het minste wat je kan doen je tanden regelmatig poetsen, is. Het laatste juist omwille van die harde ervaring.

Nu is de praktijk van mijn tandarts, of beter: de groepspraktijk, sinds kort verhuisd van de Kasteelpleinstraat naar de Brialmontlei. Een stap verder van mijn deur maar, geen nood, nog altijd goed bereikbaar en vindbaar. Dat dacht ik toch toen ik van ver het plannetje bestudeerde. Het draaide erop uit dat ik vijf minuten voor mijn afspraak het laatste stuk van de weg niet meer wist. Vanop de vekeerde hoek van het stadspark stond ik dus te gsm’en naar collega W. naar weginstructies. Misschien toch die GPS aanschaffen?

De groepspraktijk zelf is nog succesvoller dan vorig jaar. In de nieuwe, grote wachtruimte zaten toch enkele mama’s en papa’s met de kroost. Vanuit een ooghoek zag ik dat de agenda redelijk uitpuilde van de afspraken. Typisch aan tandartspraktijken zijn de doorgaans smetteloze witte muren en de superheldere ruimtes. En da’s bij mijn tandarts niet anders. Ik werd al snel meegetroond naar de tandartsruimte met de grote tandartsstoel. Snel maar methodisch onderzocht de arts mijn gebit. Ik had even een paar bange momenten en toen viel het verdict: een gaaf gebit dat sinds de grote opbouw van vorig jaar zeer goed verzorgd bleek. Hoera voor mij! Ik denk niet dat ik het ooit al beter heb gehoord.

Toeval of niet, maar ik ben nu wel vrij sterk in mijn overtuiging gesteund dat het cold turkey stoppen met frisdranken (op een occasioneel glas Ice Tea na) absoluut de goeie beslissing was. Uiteindelijk is dat de grootste verandering in mijn leefpatroon dit jaar.

Minder goed nieuws, is dat ik nog altijd een kroon moet laten zetten op een kies. Kost: 700 euro. Uit eigen zak te betalen. Maar dat wist ik al sinds verleden jaar. Ik had die bittere pil wat uitgesteld maar nu ga ik ze eindelijk doorslikken. Morgen bel ik om drie afspraken voor de komende weken te maken.

Tjah, tandartsen… ’t is dat ik anders nauwelijks uitstaans heb met gewone dokters. Gelukkig maar.