“Kom binnen. Zet u!”, zei mijn tandarts wijzend naar de grote tandartsstoel. Ik mocht plaatsnemen terwijl hij door de deur naar een assistente riep om nog een product met een onuitspreekbare naam te brengen.

Tjah, vandaag de eerste afspraak van drie. Op het einde hoop ik een mooie kroon te hebben op één van mijn ruïnes van wat ooit een kies was. Het laatste jaar zat er een moeilijk poetsbaar, irritant zwart gat. Nu heb ik alvast een voorlopige kroon gekregen. Over een paar weken volgt de definitieve.

Op zich ben ik niet bang van tandartsen of de pijn. Ik heb al ontelbare tandheelkundige ingrepen onderhanden. Tot en met botweg trekken van tanden toe. Met bruut geweld. De eerste 10 minuten zijn de ambetantste. Daarna geraak ik het geboor, geklop, gekoter, geblaas, gespoel en gezuig in mijn mond gewend. Alleen de verdoving die nadien blijft doorwerken. Een zegen als je weet wat je nog te wachten staat, een ramp als je voordien niet gegeten hebt en nog een uurtje of twee op je honger moet blijven zitten.

Ach, het is voor het groter goed: een gaaf gebit voor de komende jaren. De bijtertjes goed verzorgen, daar draait het hem om!