Netsensei

Kijkt. Vandaag zag ik op Discovery Channel een volautomatische robotstofzuiger. Eigenlijk is het een platte schijf op wieltjes die doorheen uw woonruimtes sjeezt en onderweg alles schoonveegt en -zuigt. Natuurlijk intrigeert zoiets en blijkt dat het ding zomaar vrij in de handel te verkrijgen is! Al een poosje zelf!

Kijkt, dit zijn een aantal redenen waarom zo’n ding gewoon handig is:

1. Het ding maakt volledig autonoom schoon en u moet er niet (al te veel) naar omkijken

2. Uw huisdieren zijn er volledig wild van

3. Verhoogt de mobiliteit van uw peuter en houdt zijn/haar onmiddellijke omgeving proper

4. Wiimote + Roomba = Wiimba

Afin, u begrijpt wel, het ding kost 350 euro en ik kan géén redenen bedenken waarom ik het niét zo kopen. De hoge geekfactor alleen al…

Hat tip wanneer u zich op een zonovergoten strand begeeft: zonnecrème. Factor 30. Loads of it. Zeker als u van plan bent om een ganse middag in dezelfde positie te staan en u slechts langs één kant gaar bakt.

Sinds ons uitstapje zaterdagmiddag heeft mijn gezicht immers verschillende fases doorgemaakt.

• De ‘helft-van-mijn-gezicht-ziet-rood-maar-ik-voel-er-niets-van’ fase
• De ‘helft-van-mijn-gezicht-trekt-wat-tegen-en-slapen-gaat-niet-zo-goed-af’ fase
• De ‘o-my-god-please-kill-me’ fase
• De ‘oef-de-pijn-is-weg-en-het-mild-bruine-kleurtje-mag-nog-wel-even-blijven’ fase

Vanmorgen stelde ik in de spiegel vast dat ik in de ‘helft-van-mijn-gezicht-is-uitgedroogd-craquelé-en-verdraagt-een-potje-nivea-hydratie’ fase ben aanbeland.

Serieus mensen, ’t is dat ik mij vandaag niet meteen op straat moet begeven. Toch niet in volle daglicht.

Ik kreeg vandaag telefoon. Van een madam met een zwaar, mij niet geheel onbekend, Duits accent. Zou het kunnen? Jawel! Nieuws van mijn lens! Eindelijk! Dan toch! Na drie maanden radiostilte wist ze te melden dat de lens niet zou worden hersteld.

– *slik* Exscuseer? –

Neen, er zou gewoon een nieuw exemplaar worden opgestuurd! Jawel, u hebt goed gehoord. Een Nieuw Exemplaar.

Dus vraag ik bij deze graag uw permissie om eens ergerlijk luid van Hoera te roepen! Yes, there is a god, people! Nu ja, mijn schaapjes zijn nog niet op het droge. Ik moet nog altijd een grote UPS vrachtwagen zich voor mijn deur zien materialiseren waaruit, begeleid door engelenkoren en zonneschijn, een levermeneer in een kraaknet UPS uniform stapt en mij Het Pakje overhandigt.

Afin, eerst en vooral moet  ik dus het lege doosje van de vorige lens en het garantiebewijsje opsnorren en het geheel gewoon naar hen opsturen. Dan zorgen zij voor de rest.

Hm. De doos ligt in mijn boekenkast. Zo ver zijn we al. Maar waar zijn al die papiertjes die daar bij horen te zitten?

Urgh.

Of ik geen zin had om mee te gaan naar Oostende vanmiddag? Of ik geen zin had om op het strand van Oostende een dansje te doen? Of ik het niet zag zitten dat ik dat ik dat dansje samen met 9.999 anderen zou uitvoeren, opgenomen zou worden om binnenkort op de Nationale Televisie te komen?

Why not.

Dus zakte ik samen met B. en B. deze middag naar Oostende om voor Nic Balthazar en de actie The Big Ask Again eens Bollywood stijl te dansen op U2’s Magnificient. De actie in kwestie kadert in het klimaatdenken en de wereldklimaattop (of beter: the United Nations Framework Convention on Climate Change) te Kopenhagen die in december doorgaat. Denk Kyoto maar dan nog een pak urgenter. Het is vijf voor twaalf wat ons klimaat betreft. En daar mag wel iets aan worden gedaan.

Eerlijk gezegd zal de aarde de opwarming van het klimaat wel overleven. Dat leert ons het verleden. Het probleem is dat dit ten koste gaat van dan de helft van de 6 miljard wereldbewoners. Denk extreme waternood, denk extreme watersnood, sociaal-economische onthechting op grote schaal, denk extreme ellende,… Geen toekomst waar ik echt achter kan staan.

Zelf zie ik de wereld als een groot systeem waar alles met elkaar is verbonden. Ogenschijnlijk is dat misschien niet zo, maar om een blik cola te produceren worden veel meer grondstoffen en energie gebruikt dan dat je op het eerste zicht zou vermoeden. En zo gaat het met alles wat we onontbeerlijk vinden in onze overwegend westerse levensstijl. De klimaatsverandering los je in mijn ogen vooral op met structurele oplossingen om efficiënter om te springen met onze aarde. Normen opleggen om CO² uitstoot terug te dringen is een eerste stap. Wat vooral moet gebeuren is politici wakker schudden zodat zij een kader creëeren. Een kader waarbinnen experts concrete toepassingen kunen realiseren om de manier waarop we mobiel zijn, wonen, werken en leven aan te passen.

Daarom stond ik dus op het Klein Strand. Afin, eens benieuwd naar het eindresultaat natuurlijk. Van de spot én de klimaattop that is.

Eentje om te onthouden: Au boeuf qui rit. Gisteren ben ik er een lekker stuk contrefilet gegrilled boven een haardvuur en voorzien met de heerlijkste béarnaisesaus wezen eten. De uitbaatster is trouwens Française en de zaak is net La Petite France. Aanrader!

Eergisteren gezien en goed bevonden. Tarantino doet het hem weer en levert met Inglorious Basterds een fijne stukje entertainment af. Je kan deze film nog het beste samenvatten als een fijne verzameling absurde verhaallijnen, dolkomische personages, situatiehumor, bloed – véél – bloed, wervelende actie en een wel zeer vrij interpreatie van de Tweede Wereldoorlog. Dat alles gegoten in het typische Tarantinorecept waarbij de film in stukken is verhakt, voorzien werd van een sfeervolle soundtrack die niets met het onderwerp te maken heeft en de vierde muur tussen personages en publiek die meer dan eens sneuvelt.

De keuze van de acteurs was zonder meer stuk geslaagd. Mij zal vooral kolonel Hans Landa nog lang bijblijven. Hij komt absoluut niet over als de stereotiepe SS’er. De man valt zo op door zijn schijnbare empathie voor zijn slachtoffers. Hij is extreem beleefd, zeer geciviliseerd en zeer geïnteresseerd in het welbevinden van de ander. Met een glimlach drijft hij je in de hoek om dan genadeloos toe te slaan. Meer dan eens al hij je met verstomming slaan. Werkelijk the nazi you love to hate. Natuurlijk speelt ook Brad Pitt mee als Lt. Aldo Raine. Aldo moet in niets onderdoen voor de wreedheid en bruutheid van Landa al is hij iets minder beschaafd en een stuk voortvarender. En dan is er nog Mélanie Laurent die Shosanna Dreyfus speelt. Een ménage-à-trois is altijd interessanter dan slechts  twee protagonisten. Meer ga ik er niet over vertellen.

Wie het artikel in de Humo van een paar weken geleden gelezen heeft, weet wat hem of haar te wachten staat. Uiteindelijk is Inglorious Basterds vooral een stijloefening. Er zijn een aantal scènes – zoals de beruchte kelderscène – waarbij de spanningsboog tot in het extreme wordt gedreven. De ganse film is in feite gedraaid in functie van die scènes waar alle energie in samenkomt.

Misschien een waarschuwend woordje. Wie Tarantino kent zal zeker genieten. Anderen raad ik aan om eerst Pulp Fiction of Reservoir Dogs te kijken. Met Inglorious Basterds wordt de typische Tarantino manier van werken immers een stuk verder verfijnd. Met wat achtergrondkennis over de man zijn werk wordt het dubbel zo hard genieten.

In ieder geval een aanrader!

Oef, oef, oef en nog eens oef. Ook den dezen slaakt een diepe zucht van opluchting.

Deze week stond er in het geschreven dagblad een artikel over de laatste hippe ecologisch verantwoorde gadgets. Zoals daar zijn: de iPod-met-zwengel bijvoorbeeld. Mijn aandacht werd getrokken door de doucheklok. Een waterdichte stopwatch met zuignappen. Je  stelt in hoe lang je wil douchen en dan plak je dat ding tegen de muur. Niet geheel onverwacht maant  het klokje u onder hels kabaal aan om uit de douche te stappen als de tijd op is.

Ecologisch zeer verantwoord maar wel vrij primitief vond ik.

Zelf doe ik dat al een eeuwigheid met mijn iPod. Niet dat die van zuignappen voorzien is of waterdicht is. Ik leg die met het volume wijdopen op de vensterbank. Ik heb een kleine doucheplaylist met een twee of een drietal songs. Stopt de muziek, dan is het tijd om de waterkraan toe te draaien.

Zo sta ik ’s morgens bijvoorbeeld onder de douche met The Dandy Warhols – Goodmorning. Als ik het eens wat langer wil rekken dan neem ik een iets langer nummer. Telegraph Road van de Dire Straits. Goed voor 14 minuten en 14 seconden plensplezier.

Het ware natuurlijk nog leuker indien je de twee zou combineren: een waterdichte klok annex MP3 speler met zuignappen. Of als je in bad zit: een exemplaar met een groter scherm voor video. TV kijken op je koelkast? Dan ook in bad! Al is dat dan weer misschien iets minder ecologisch verantwoord…

Mijn beste buddy B. heeft zich met zijn madam verloofd! Tijdens hun vakantiereis nog wel! Super! Sommige dingen staan gewoon in de sterren geschreven en ik zal wel niet de enige zijn die niet zo heel erg verbaasd was dat het er aan zat te komen.

Zo’n verloving, altijd leuk om even te remnisceren. Als ik het goed heb moet we elkaar al kennen van 1994. Toen we alle twee in het college school liepen. Ik geloof dat we mekaar nogal letterlijk als koorknapen tegen het lijf zijn gelopen. Als tieners (en later) waren we nogal onafscheidelijke (nou ja) boezemvrienden. Al was het maar dat we op een paar straten van mekaar woonden en het zo makkelijk was om bij mekaar binnen te lopen en dus het spreekwoordelijke lief en leed te delen.

Tegenwoordig zien we elkaar wat minder. Als theatertechnicus heeft hij zijn werk gevolgd en woont hij nu met zijn toekomstige in La Flandre Orientale Profonde. Mijn ambulante leven maakt het er ook niet eenvoudiger op. Maar dat neemt niet weg dat het altijd leuk weerzien is.

In ieder geval, reden genoeg dus om eens stevig uit de bol te gaan! ‘Cuz My best buddy is gettin’ hitched!

“I got laid off… and I started my own company”

Crisistijden zijn momenten waarin je je leven ook een totaal andere wending kan geven. Waarom niet het heft in eigen handen nemen en zelf iets beginnen? Toegegeven, het blijft hard werken. Maar als je kansen krijgt om iets te doen wat je graag doet, neem die dan met beide handen aan.