Netsensei

Nog zo’n zeer puntje: de grafische kaart van mijn desktop pc in Brugge. Toen ik die via vriend J. aanschafte kwam daar een mooie Nvidia GTX 8800 mee. Zo’n krachtmonster waarmee je de meest waanzinnige 3D ervaringen op je scherm kan toveren. Die kaart heeft het goed en wel tot mei volgehouden.

Toen kreeg ik opeens te maken met groene en blauwe strepen door mijn scherm, spontaan herstarten,… afin, niet meteen de dingen die je wil meemaken. Kaart dus terug naar handelaar en begin juli kreeg ik een nieuw exemplaar. Krek hetzelfde model.

Medio september liep het opnieuw fout. Dezelfde symptomen staken de kop op en het ding gaf al snel de geest. Waarom? Het antwoord vond ik op het eerbiedwaardige Gathering of Tweakers forum. Blijkt dus dat Nvidia in zijn productieproces van soldeer is veranderd maar dat er nogal wat aan het procédé schort. Als je kaart iets te warm wordt door intensief gebruik, dan geven de verbindingen op het PCB gewoon op. Net alsof de motor van je auto desïntegreert tijdens het rijden. Gevolg: massaal veel Nvidia kaartjes die er de brui aan geven. Een oplossing waar een enkeling zich aan waagt is het ding in de oven steken. Naar het schijnt verstevigt het bakken de verbindingen.

Ik zag dat zo niet meteen zitten. Zo’n halfbakken kaart kan evengoed de rest van het moederbord waarop het geprikt zit, in de vernieling rijden.

En dus kocht ik een nieuwe: een ATI kaart, meer bepaald de ATI HD 4850. Goedkoop, krachtig, ideaal! Even de patiënt openschroeven en het nieuwe onderdeel een plaats geven. Al snel bleek ook de nieuwe kaart kuren te vertonen: crashes, monitor out of sync, etc. Om nog maar te zwijgen van de koeler die volledig door het lint gaat waardoor mijn pc klonk als een opstijgende helikopter!

Opnieuw op onderzoek dan maar.Blijkbaar waren er nog mensen met gelijkaardige problemen en evenveel oplossingen. Welke is nu de juiste? De eerste reactie is: driverprobleem. Dus Windows Vista maar volledig opnieuw geïnstalleerd. Dat kostte mij al een halve dag tijd.

Vista is nu niet bepaald het meest vriendelijke product en tijdens de automatische update liep het een paar keer volledig fout. Ik heb meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt en Ubuntu erop gegooid. Ik heb het wat gehad met Wintendo. Ik gebruik al het gros van de tijd OSX voor mijn werk. Waarom dan ook privé niet overschakelen? Ik denk niet dat ik Windows nog voor veel meer dan gaming ga gebruiken.

Maar ook in Ubuntu liep het fout met spontane crashes. Niet goed. Ik overwoog de zwik binnen te gooien bij de computerboer, toen ik in de vroege ochtenduren de oorzaak ontdekte: de kaart komt blijkbaar overklokt uit de fabriek en reageerde net zoals de motor van een auto die te zwaar werd opgevoerd. Hoe is dat mogelijk? Je zou verwachten dat de fabrieksinstellingen afgestemd zijn op gemiddeld gebruik. Met een beetje zoeken naar de juiste documentatie en met hulp van de Tweakers kon ik die instellingen ongedaan maken. Nu loopt het hele zaakje als een trein. Mooi!

Volgende stap: Ubuntu verder instellen naar mijn zin.

Geloof het of niet maar de ondertussen schijnbaar legendarische Fotolens waar ik al een half jaar over blog is eindelijk geleverd. Een grote kartonnen doos stond vorige week vrijdagavond op mijn bureau te wachten. Het opschroeven en het maken van de eerste testshots waren nog een spannend moment, maar alles lijkt naar behoren te werken.

Sta mij daarom toe even luid het volgende te exclameren:

Hallelujah!

Bon, we zijn dus terug fotografisch helemaal compleet. Nu nog die backlog verwerken die zich de afgelopen maanden links en rechts heeft opgebouwd…

Kids, it’s that time again!

Kameraad B. heeft voor ons tickets gescoord voor het tweede optreden van U2 in België! Ik mag wel stellen dat tickets kopen voor zo’n evenement een beetje zoals spelen op de lotto is. In afwachting heb ik via verguisde iTunes een digitaal – remastered – exemplaar van The Joshua Tree aangeschaft.

Geniet u even mee van deze live versie van One Tree Hill.

Dat ik tegenwoordig nogal weinig blog is een klein understatement. Als ik vertel dat ik het lichtelijk drukjes heb, dan is dat een nog groter understatement. Niet dat ik niets heb om over te bloggen. Integendeel! Het komt er gewoon niet van. Ik ben al blij als ik ’s avonds laat mijn laptop kan toeklappen en even adem kan halen.

Twee dingen kan ik u vertellen over het zelfstandigenleven.

Ten eerste is het een bijzonder confronterende kwestie. Een mens wordt keihard met de neus gedrukt op zijn sterktes en zijn zwaktes. Ik mag wel stellen dat ik mezelf in de afgelopen maanden van kanten heb leren kennen. Kwestie is om daar nu iets mee aan te vangen. Richting vinden. Wat is nu mijn potentieel? Wat kan ik daarmee doen? En wat wil ik eigenlijk doen? Ik heb wel een paar ideeën. Een aantal dingen heb ik uit mijn lijstje moeten schrappen. Zin voor realiteit is een belangrijke eigenschap als je het wil maken. En natuurlijk lering trekken uit de ervaringen.

Ten tweede is tijd een extreem kostbaar goed. Het is ongelofelijk hoeveel overhead ons leven belast. En dan heb ik niet over de was en de plas maar over dingen die een mens moet doen zonder dat het (meteen) iets (lijkt) op te breng(t/en). Voor mij is dat afstand. En de tijd die ik steek in het overbruggen van die afstand. Ik geloof niet dat ik in de afgelopen drie weken veel langer dan 24 uur ergens ter plaatse ben gebleven. Touch and go. Ik kan u vertellen dat er niets vermoeiender is. Om nog maar te zwijgen van de organisatie die het met zich meebrengt. Zowel professioneel als privé.

Als zelfstandige vertelt mij niemand wat er moet gebeuren. Ik heb immers zelf het roer in handen. En dat is geen gemakkelijke zaak als je navigeert doorheen onbekende wateren. Ik kijk in die zin wel uit naar een initiatief zoals Fewebplus om anderen te ontmoeten.

En ondertussen probeer ik een goede, veilige koers aan te houden.

Tori Amos was geweldig! Maar dat wist u al wel. Iets uitgebreider verslag volgt. Ik wil vooral Peter, Michel en Sandra bedanken voor de fijne lift huiswaarts!

Ze blijven toch wel top, die Muppets!

We zouden dus zondag naar Tori Amos gaan kijken en luisteren in het Sportpaleis. De tickets hadden we al een paar weken geleden besteld. Allemaal perfect verlopen. We keken er echt naar uit. Jammer genoeg blijkt de NMBS weer eens stevig spelbreker te zijn.

De – overigens vernieuwde – NMBS website leerde leert ons dat de laatste trein richting Gent/Oostende om 23u06 in Antwerpen-Centraal vertrekt. Wie al wat concerten in Deurne heeft meegepikt weet dat je al snel een dikke 30 minuten mag rekenen tussen het moment dat je de zaal wil verlaten en het moment dat in het station arriveert. Dat betekent dus ten laatste om 22u30 vertrekken. Tori zou dan nog maar met veel moeite de helft van haar set hebben gespeeld. En we zullen toch het voorprogramma gezien hebben.

Vette streep dus door de rekening en niet echt van deze tijd. Blijkt dat Helga Stevens begin dit jaar een schriftelijke vraag lanceerde in de senaat. Het antwoord van toenmalig bevoegde minister liegt er niet om:

Momenteel heeft de NMBS geen plannen om het laatavondverkeer met treinen van de gewone dienst tussen de grote stedelijke centra uit te breiden. Het aantal instappende reizigers op de laatste treinen van de dag is immers zeer klein en de kosten van het inleggen van bijkomende treinen ’s avonds liggen vele malen hoger dan de opbrengsten. Er is wel een licht verschil tussen weekdagen en zaterdagen en zondagen.

Begrijpelijk. Het heeft weinig zin om een permanente dienst in te leggen waar nauwelijks volk gebruik van maakt. Tenzij voor het occasionele optreden. Aan de andere kant is het wel een flinke beperking als je niet over een auto beschikt.De meeste grote acts hooguit in het Sportpaleis komen spelen. Zo speelt Muse er begin november. Kameraad B. beschikt wél over een auto en dus kunnen we de hele set meemaken tot het einde. Lijkt me dus dat locaties zoals het Sportpaleis en Vorst een grotere impact hebben dan louter de regio Antwerpen of Brussel. De (zelf)promotie van grote optredens reikt op zich zelfs al over de landsgrenzen (Nederland, Frankrijk) heen. Via internet zijn de tickets immers overal vrij te bestellen.

Ik vind het dus nogal frappant dat men tickets in gans Vlaanderen verkoopt terwijl de locatie zelf halverwege het optreden enkel nog regionaal goed bereikbaar blijft. De praktische informatie die men geeft bij de ticketverkoop ivm bereikbaarheid gaat bovendien niet veel verder dan het aanbod van De Lijn. Wat mij niet erg hoopvol stemt over de wens van de organisatie om een betere ontsluiting te verkrijgen.

Je zou organisatoren immers kunnen vragen om hun optredens vroeger te laten beginnen in het weekend. Om 19u ipv 20u zodat ze een uur vroeger kunnen stoppen en iedereen thuis geraakt. Maar ik denk niet dat dat een optie is wegens ‘te vroeg’ voor het grote publiek. Een andere optie zou zijn om als organisator per evenement contact op te nemen met de NMBS, tot een overeenkomst te komen en dat zo te promoten. Als er meer vraag is, is de kans ook groter dat er makkelijker extra treinen worden ingezet. Toch zeker voor de echt grote, uitverkochte optredens.

In ieder geval zitten we nu met een acuut probleem. Wie dus ook richting Gent of Brugge gaat na Tori: we zoeken nog een carpool! Alvast bedankt!

Reden te meer om mij dus extra in te spannen op mijn rijles morgenochtend!

Ondertussen is het alweer een jaar geleden dat Mark Hoekstra overleed. De naam zegt niet veel maar Mark was een prototype geek met onuitputbare ideeën zoals de iNoPod en hacked IKEA meubels. Ik kende hem niet, maar volgde zijn blog wel. Wat gaat de tijd toch snel!

Ik zal wel niet de enige zijn die zo het gevoel heeft dat er tegenwoordig lustig wordt bezwangerd en bevallen. Onvoorstelbaar hoeveel koppels pas een kleine hebben gekocht of er eentje op komst hebben.Vandaag hoorde ik dat P. en J. sinds vrijdag een fikse dochter hebben en dat E. sinds eind augustus tante is van een fijne jongen. A. en V. zitten dan weer in de finale bouwfase voor de oplevering van hun eerste spruit.

Het beperkt zich niet tot mijn eigen naasten want mijn feedreader puilt zo’n beetje uit met foto’s van way too schattige, kwijlende pasgeborenen in kruippakjes allerhande, schrijfsels over babyshowers, geboortekaartjes, de eindeloze nachtelijke  huilbuien en de blijde aankondigingen dat er nog méér op komst zijn.

En dan zwijg ik nog over het straatbeeld: het lijkt wel alsof de bolle buiken flink de boel aan het overnemen zijn. Op het perron, in winkels, op het werk, op de fiets,…

Ach, al dat babygeluk, een mens kan maar delen in het geluk van een ander! Proficiat dus!