Dat ik tegenwoordig nogal weinig blog is een klein understatement. Als ik vertel dat ik het lichtelijk drukjes heb, dan is dat een nog groter understatement. Niet dat ik niets heb om over te bloggen. Integendeel! Het komt er gewoon niet van. Ik ben al blij als ik ’s avonds laat mijn laptop kan toeklappen en even adem kan halen.

Twee dingen kan ik u vertellen over het zelfstandigenleven.

Ten eerste is het een bijzonder confronterende kwestie. Een mens wordt keihard met de neus gedrukt op zijn sterktes en zijn zwaktes. Ik mag wel stellen dat ik mezelf in de afgelopen maanden van kanten heb leren kennen. Kwestie is om daar nu iets mee aan te vangen. Richting vinden. Wat is nu mijn potentieel? Wat kan ik daarmee doen? En wat wil ik eigenlijk doen? Ik heb wel een paar ideeën. Een aantal dingen heb ik uit mijn lijstje moeten schrappen. Zin voor realiteit is een belangrijke eigenschap als je het wil maken. En natuurlijk lering trekken uit de ervaringen.

Ten tweede is tijd een extreem kostbaar goed. Het is ongelofelijk hoeveel overhead ons leven belast. En dan heb ik niet over de was en de plas maar over dingen die een mens moet doen zonder dat het (meteen) iets (lijkt) op te breng(t/en). Voor mij is dat afstand. En de tijd die ik steek in het overbruggen van die afstand. Ik geloof niet dat ik in de afgelopen drie weken veel langer dan 24 uur ergens ter plaatse ben gebleven. Touch and go. Ik kan u vertellen dat er niets vermoeiender is. Om nog maar te zwijgen van de organisatie die het met zich meebrengt. Zowel professioneel als privé.

Als zelfstandige vertelt mij niemand wat er moet gebeuren. Ik heb immers zelf het roer in handen. En dat is geen gemakkelijke zaak als je navigeert doorheen onbekende wateren. Ik kijk in die zin wel uit naar een initiatief zoals Fewebplus om anderen te ontmoeten.

En ondertussen probeer ik een goede, veilige koers aan te houden.