Netsensei

Zo nu en dan bestel ik al eens iets van Amazon. Meestal muziek. Het is goedkoper in ’t buitenland dan in de FNAC en het aanbod is meestal ook een stuk ruimer. En aldus ontving ik in twee aparte omslaggen:

• U2 – Rattle and Hum (DVD)
• U2 – 360 at the Rose Bowl (DVD)
• The Wombats – This Modern Glitch (CD)

Ik ga ze binnenkort nog eens stuk voor stuk quoteren.

Dankzij de jarenlange indoctrinatie van ex-collega F. ben ook ik een sucker geworden voor U2. Nochtans, in de documentaire Keep on running: 50 years of Island Records liet één van de platenbobo’s vallen dat het succes van U2 toch enigszins bevreemdend is aangezien het helemaal geen zo’n fantastische muzikanten zijn. Wie met een kritisch oor luistert weet dat daar een grond van waarheid in zit. Het mooie aan muziek is dat je niet noodzakelijk constant kritisch moet luisteren. U2 is misschien niet bepaald vernieuwend, complex of uitdagend, het blijft wel een band waar ik met veel plezier naar kan blijven luisteren.

Vandaag gehoord:

Je leven is als een huis met verschillende kamers. Het is nooit goed om te veel aandacht aan enkele kamers te besteden en andere nooit te verkennen.

Ik heb de laatste jaren mij wat te hard beperkt tot enkele kamers van mijn leven. Dat zie ik sinds enkele maanden in. Geen nood, ik neem sinds kort de tijd om het hele huis te verkennen. Dat levert soms verrassende conclusies op, maar het doet vooral deugd om dat eindelijk te doen.

Omkatten.

Omkatten is de illegale activiteit waarbij een gestolen motorvoertuig een andere identiteit wordt gegeven. [1] De term is ook een informele benaming voor het van een nieuwe lay-out voorzien van een weblog.

Uit: wikipedia

Ondertussen gaat de layout van dit blogje ook weer mee sinds eind 2007. Als ik mij niet vergis. Het is i. die de kat de bel aanbindt. Ik speel al langer met de gedachte dat er hier wel eens wat beweging mag komen op het visuele front. Maar ik stel dat dus uit wegens andere, interessantere of dringende projecten. Ge-kent-dat-wel.

En dan is er nog de never-change-a-winning-strategy formule. ’t Werkt wonderwel. Dus meteen ga ik het nog niet afschrijven. Bevestiging op de regel is Koen C. die mij lange tijd geleden vroeg of hij mijn theme mocht gebruiken en aanpassen voor zijn site. Dat zag ik wel zitten. Hij heeft er, naar mijn mening, mooie dingen mee gedaan. ’t Is maar dat je voor jezelf de ergste klant bent: nooit tevreden, altijd op zoek naar perfectie. Wat niet echt productief is.

Misschien dat ik het zaakje beter renoveren in plaats van genadeloos te buldozeren. Zou ik daar ook een renovatiepremie voor kunnen krijgen?

• Omnes Viae: Itinerarium Romanum
  A route planner with all main roads and cities of the Roman Empire. Based on an ancient Roman map of which a copy survived that is now known as the ‘Tabula Peutingeriana’. (gezien bij Michel V.)
• CASSINI MISSION on Vimeo
  I truly enjoy outer space. It’s absolutely amazing that we now have the ability to send instruments out into the void of the universe to observe all sorts of interesting things. Asteroids! Moons! Planets! Dark matter!
• Nurse reveals the top 5 regrets people make on their deathbed
  Many did not realise until the end that happiness is a choice. They had stayed stuck in old patterns and habits. The so-called ‘comfort’ of familiarity overflowed into their emotions, as well as their physical lives. Fear of change had them pretending to others, and to their selves, that they were content. When deep within, they longed to laugh properly and have sillyness in their life again. When you are on your deathbed, what others think of you is a long way from your mind. How wonderful to be able to let go and smile again,long before you are dying. 

Jawel, I have them: slechte gewoontes. ’t Is natuurlijk wat een mens onder “slecht” verstaat. Neem nu het ontbijt. Dat wordt bestempeld als zowat de belangrijkste maaltijd van de dag. En dus probeer ik daar aan te houden. Proberen, want ondanks het verhuizen moet ik nog heel regelmatig sporen. Dat betekent ’s morgens vroeg op staan en mij haasten om de trein te halen. Dus komt het erop aan om snel een kommetje ontbijtgranen binnen te werken.

Dan zit ik al snel een uur of meer op de trein om toe te komen op het bureau in het besef dat ik pas tegen 1 uur ’s middags (of later) weer een bord zal zien. Wat doe ik dan? In het station van aankomst nog eens boterkoeken bij de Panos kopen. Een croissant en eentje met chocolade (vanmorgen was het een dubbele) En die dan onderweg binnen proppen om de middag te kunnen halen.

Slechte gewoonte? Ik zou een stuk fruit of een yoghurtje kunnen meenemen tegen het hongertje. Ach, tot nog toe blijft het allemaal niet aan mijn lijf plakken. ’t Is dat ik het liever anders zie maar in mijn huidige leventje op dit moment niet echt te vermijden valt.

• YouTube – Simple life Manhattan: a 90-square-foot microstudio?‏
  By choosing a studio that measures just 12 feet by 7 feet, Felice Cohen can afford to live in Manhattan’s Upper West Side where apartments rent for an average of $3,600 per month. She pays just over $700 for her 90-square-foot microstudio. After a bit of adjustment she now loves living smaller, simpler and cozier.

Een warme zaterdagmiddag, da’s zo’n beetje de aanloop naar een zaterdagavond op een terrasje. Ik was mij donderdag- en vrijdagmiddag redelijk stierlijk aan het vervelen en ik wilde daar nu net geen vervolg aan breien. En dus trok ik richting stad.

Eerste halte: Fnac.

Tegenwoordig reis ik nogal wat af met de trein. Ik zou kunnen die tijd kunnen gebruiken om te computeren, maar eerlijk gezegd kan ik het moeilijk opbrengen om na lange uren aan bureau’s ook nog eens op de trein mijn laptop open te slaan. Zelfs al is het maar om een film te bekijken. Jaren geleden, toen ik naar Antwerpen pendelde, had ik altijd een boek in mijn tas. Ik heb zo redelijk wat afgelezen. Met de laatste woelige jaren was lezen niet meteen iets waar ik toe leek te komen: tegenwoordig hou ik mij ledig met het luisteren naar de iPod maar ook dat kan niet altijd beklijven. Hoog tijd voor leesvoer en het oppikken van wat eigenlijk een fijne gewoonte. Het is John leCarré geworden met Spion aan de Muur. Boeken die over spionnen, geheime operaties en what-not gaan: dat lees ik al eens graag. Vroeger heb ik nog ettelijke werken van Tom Clancy verslonden. En er zijn nog zo tal van boeken die ik zou willen lezen. Dingen zoals Cryptonomicon van Neal Stephenson. Moet ik dus drrringend iets aan doen.

Verder kocht ik mij ook meteen de drie laatste episodes uit de Largo Winch reeks. Jawel, ik ben fan van Largo. Veel humor, avontuur, geld, schone vrouwen, idealisme, kapitalisme,… en natuurlijk een heel fijn, goed uitgewerkt plot. Vergeet de flauwe afkooksels op TV en we zullen maar zwijgen over de film. Largo Winch moet je in stripvorm lezen.

Volgende stop: Bean around the world.

Ah, koffiehuizen. Ik geniet al eens van een fijn gezette koffie. Tot het najaar had je in Brugge onder andere de Koek en Zopie. Daar durfde ik al eens op zaterdagmorgen zwarte bonen nuttigen bij een krant. Maar aangezien de uitbater meer brood zag in het rondtoeren met een tot koffieshop omgebouwde caravan, is het zoeken naar een nieuwe koffiestek. Las ik een tijd terug bij Dominiek een rant over Bean around the World en hun twitterpraktijken. Ik besloot mijn vooroordelen op zij te zetten en even te proberen.

De zaak ligt aan het Genthof. Vanop de terrasjes op het Jan Van Eyckplein merk je niet dat er nog een koffiezaak is. Beetje jammer. De zaak wordt uitgebaat door een sympathieke Amerikaanse met de ambitie een fijne plek voor koffieminnend Brugge te worden. Wat ze zeker niet zijn is de zoveelste tourist trap: voor heel schappelijke prijzen krijg je er lekkere koffie (ik kocht voor 2.50 EUR een stevige kop capuccino), een fijne babbel (ik bleef er uiteindelijk net geen 2 uur plakken) en kan je er allerhande americana vinden (Mountain Dew! Tyfoon! Red Vines!) Het interieur in een klein Brugse huisje is, wel, klein maar gezellig met tafels en zetels verdeeld over twee verdiepingen. De uitbaatster zou graag meer met haar zaak willen doen en onder andere ook open mic avonden en what-not organiseren. Waarom niet? Een nieuwe plaats waar je je creatief ei kwijt kan, dat kan ik alleen maar toejuichen. Het zal me benieuwen of ze grond zal vinden in Brugge. Maar de Twitter gevoeligheden wil ik wel met de mantel der liefde bedekken als je daarvoor in ruil een nieuwe fijne, eerlijke stek krijgt.

Tegenwoordig doe ik wekelijks aan sport. Met van beweging doen en al. Sport is anders niet iets wat meteen in mijn aard ligt. Sinds ik de collegepoort twaalf jaar geleden achter mij dicht gooide, is bewegen op frequente basis niet iets wat hoog op de prioriteitenlijst stond. Maar ik ben er een tweetal maanden geleden toch mee begonnen. Huisbaas J. stelde toen voor om wekelijks te gaan muurklimmen. Nu, ik had in het verleden wel al een keer of wat aan een muur gehangen. En toen ik klein was zat ik meestal wel ergens in de bomen in de achtertuin van mijn ouders. Klimmen vind ik dus wel leuk… en sindsdien hang ik dus quasi wekelijks aan de muren van klimzaal Wallstreet in Antwerpen.

Muurklimmen is eigenlijk een uitdagende sport. Je hebt een muur met gekleurde knoppen. Een kleur staat voor een route naar boven en je hebt er in allerlei moeilijkheidsgraden. Het komt er op neer om in je hoofd uit te stippelen hoe je een route wil aanpakken. Sommige stukken zijn een kwestie van pure kracht, op andere komt het erop aan een subtiele balans van zwaartepunt, evenwicht en zwaartekracht te vinden. Het geeft heel veel voldoening om zo steeds moeilijkere routes te overwinnen.

Verder is het ook pure krachttraining. Na een eerste keer een uurtje klimmen waren mijn benen, armen en handen oncontroleerbare rubberen dingen aan mijn lijf waar ik geen blijf mee wist. Nu kan ik een tweetal uurtjes relatief gedoseerd klimmen volhouden. Kwestie van oefening op techniek (benenwerk!) en training. Ik merk ook dat er meer kracht in mijn lijf zit dan twee maanden terug. Toen kon ik met moeite een tiental keer pompen. Nu haal ik vrij makkelijk 30 pushups. *trots*

Om te kunnen klimmen heb je wel wat materiaal nodig: klimschoenen en een gordel. Ik heb geïnvesteerd in goedkope schoentjes (even de kat uit de boom te kijken) en een gordel huur ik in de zaal. Maar ondertussen ben ik er wel uit om dit wat serieuzer te nemen en een beginnerscursus te volgen. Investeren in iets degelijker materiaal is een must.

Nu, veel muurklimmers zijn ook rotsklimmers. Dat laatste is naar het schijnt een andere discipline dan het eerste. Ik heb dan ook niet meteen de ambitie om bergen met steile rotswanden en kliffen te beklimmen. Maar een uitdagend stuk muur in een veilige zaal? Anytime!

Vanmorgen las ik op Twitter dat Sarah eergisterennacht is verongelukt. Ik volgde haar in de verte via Twitter en haar blog. Ze was een getalenteerd en ongelofelijk creatief designer. En verder iemand die duidelijk van het leven hield.

Een paar maanden geleden maakte ze dit filmpje voor een schoolopdracht.

Het ga je goed!