Je ne regrette rien
Wat ik vandaag geleerd heb: Edith Piaf blijft mijn heldin.
Much Ado About Nothing
Wat ik vandaag geleerd heb: Edith Piaf blijft mijn heldin.
O, we zijn alweer zondag. ’t Mag gisteren een fijne eerste helft van het weekend heten. Vroeg opstaan om klimmateriaal te kopen bij Avventura. Met dank aan kameraad N overigens; door wat namedropping kreeg ik een first rate service. Duizend schoentjes gepast en zo. Volledige uitleg over mijn nieuwe klimgordel. En een een leuke korting gekregen.
Daarna met kameraad T. een regenstop gemaakt langs Bean around the World. Een capuccino besteld. Bij het inchecken of Foursquare ontdekt dat je bij de vijfde check-in korting krijgt op je bestelling. En meteen ook No Frills CPU op mijn Hero geïnstalleerd om het ding te overclocken. Ik heb de indruk dat de extra flops ervoor zorgen dat de interface net iets beter reageert.
’s Middags bij kameraad B. de slaapkamermuren een laag witte verf gegeven. Ik had beloofd om te helpen. Kliederen met verf, dat vind ik al eens leuk om te doen. En de kans is redelijk groot dat ik in de nabije toekomst mij nog serieus met verf ga mogen uitleven. Een goede oefening dus.
We bestelden ’s avonds bij Golden Harvest een Peking Eend menu. ’t Is dat het mij nog altijd doet denken aan een aflevering van In Search of Perfection waarin chef Heston Blumenthal op zoek gaat naar dé methode om de perfecte Peking Eend klaar te maken. Hij gaat zelfs zo ver om met handpompje de eend op te blazen om het vel van het vlees te scheiden. Fantastische televisie is dat. O, en ik had bij de loempia’s een welhaast Proustiaanse ervaring dat ze mij deden terug denken aan de geluiden en smaken van Singapore.
Dat muurklimmen, daar heb ik de microbe goed voor te pakken. Mijn schoentjes gaan nu wel al even mee, maar dinsdag moest ik toch opnieuw vaststellen dat ze niet ideaal zijn. En dus besloot ik maar van mijn hart een steen te maken en mijn spaarvarken nog eens te slachtofferen.
Vanmorgen troonde ik binnen bij Avventura in Brugge en kocht ik:
Met de hoeveelheid gear nu in mijn bezit, moet ik toch wel in staat zijn om zelf uit de voeten te kunnen. Volgende stap is mij inschrijven voor een klimcursus. Aangezien ik voorlopig andere prioriteiten heb, is dat niet voor meteen, maar hoe dan ook wel voor de nabije toekomst.
En wij ons maar zorgen maken over EHEC! Trrr…
De dag dat ik de deur van den unief achter mij toe smeet, dat was september 2004. Ik had nog herexamens maar ik mocht gelijk al aan ’t Stad beginnen. Geen vakantie om nog eens een verre reis te maken, geen overgang van rustig solliciteren. Neen. Direct het diepe eind van het zwembad in. En dan nog wel meteen aan de andere kant van het land.
Dat doet wat met een pas afgestudeerde 23 jarige.
Sindsdien heb ik zo’n beetje Vlaanderen afgedweild op zoek naar mijn plaats in de wereld. Ik heb harde keuzes moeten maken, en als ik het niet deed, dan zorgde het leven wel voor een duw in deze of gene richting. Ik heb gezien hoe de meeste van mijn naaste vrienden hun eigen weg zijn gegaan, elkaar vonden, ergens neerstreken en op eigen benen zijn gaan staan. Maar zelf liet ik het allemaal wat op zijn beloop.
We zijn bijna zeven jaar verder en ik leef nog altijd het leven van een kotstudent. En dat steekt ferm tegen. Ik huur dan wel iets in Antwerpen, een flink deel van mijn leven ligt nog altijd in Brugge. Altijd al geweest. Twee halve levens le/ijden, dat brengt praktische problemen mee, maar ’t weegt ook mentaal. Probeer je maar eens te binden aan de plaats waar je leeft. Ik kan u vertellen dat dat maar heel moeilijk gaat. De laatste 18 maanden zijn daar bijzonder hard in geweest.
Hoog tijd dus om te durven zeggen: hier ben ik, hier blijf ik.
Daar ben ik dus sinds een maand of twee werk van aan het maken. Er zijn grootse plannen en de toekomst ziet er momenteel heel spannend uit. Voorlopig ligt nog niks vast, maar met een beetje geluk gaat dat binnenkort veranderen.
Als bevoorrechte lezer, gaat u daar nog in geuren en kleuren van mogen mee genieten.
Oh kijkt! Roland Emmerich does it again.
Ik heb gelijk de indruk dat grote delen van Englands’ geschiedenis stevig gerecupereerd worden dezer dagen. Er zijn series zoals – gemakshalve – The Tudors en Pillars of the Earth die het bijzonder goed doen. Hollywood is altijd al tuk geweest op Elisabeth. We hebben nog maar net de Kings’ Speech een beetje verteerd. En nu staat er een prent rond Shakespeare klaar. ’t Is alvast niet dat ze de Bard deze keer interpreteren in een rolletje als romantische sukkeltje, maar het centrum van een onvervalste samenzwering. ’t Ziet er allemaal bombastisch uit; er wordt hier duidelijk gemikt op een stevige box office.
’t Is dat Radiohead hier wel heel goed tot zijn recht komt.
« Vorige blogposts Pagina 47 van 245 pagina's Volgende blogposts »