Netsensei

Jack White? Hell no! Crash Kings met Mountain Man!

Ah. Thank god it’s saturday. Een drukke week vol verplaatsingen was het. Achtereenvolgens ging het richting Brussel – Brussel – Gent – Antwerpen – Gent om uiteindelijk terug in Brugge te verzeilen. Kilometers gevreten en al.

Ik heb trouwens in ’t Frans opleiding gegeven deze week. Ik spreek niet vaak Frans. Da’s eerder door een gebrek aan gelegenheid dan iets anders. Er werd mij al van kleinsaf ingehammerd hoe belangrijk het wel niet is om andere talen te kennen. Toch niet het minst Frans. En dus werd ik op taalkampen allerhande gestuurd. Aangezien mijn vader dan nog eens perfect tweetalig is, ken we regelmatig naar de franstalige TV. Club Dorothée? I did it. Oh! En het onovertroffen C’est pas sorcier! Geniale TV à la Het Klokhuis op de Nederlandse buis. Of Il était une fois… Jawel, jawel! En dan zou ik bijna de vakantiejob in Brussel vergeten waar ik nog eens een maand lang in de taal van Molière moest converseren vooraleer de hogere studie aan te vangen.

Het is dus met enige meewarrigheid dat ik de taalvrees bij de gemiddelde vlaming bekijk. Engels? geen probleem. Frans? Ho, maar! Dat kennen we helemaal niet. Logisch ook. Als je een taal niet oefent, dan leer je het ook niet. Of verleer je ze. Meer zelfs, waar vroeger nog regelmatig berichten van gene zijde van de taalgrens ons bereiken, dan hoor je vandaag nauwelijks wat er bij de buren gebeurt, tenzij het gekokstoof van hun politici. Welke Vlaming stemt er immers nog regelmatig af op de RTBF?

Tjah, onbekend is onbemind.

En de opleiding? Die verliep vlotjes en ik vertrok bij een tevreden klant.

Ewel, ’t zit er weer op, Rock Werchter Tweeduusdelf. Weliswaar heb ik maar een vierde meegemaakt, maar ik heb niet het gevoel dat ik iets gemist heb van de sfeer op de weide. Het weer zat goed, het programma zat goed en de sfeer zat goed.

Zondagmorgen ben ik een uurtje later dan gepland aangezet. Blame the cocktails. Een wat uitgelopen verjaardagsfeestje was de eerste aanslag op mijn lijf. Maar dat mocht de pret niet onderdrukken. Aftrappen deden we met The Vaccines. Londense indypop met snedig gitaarwerk van de bovenste plank. Vooralsnog onbekend maar hun “Post break-up sex” deed de Marquee een eerste keer ontploffen. Het tempo zat er goed in. De présence, daar zullen ze nog wat op moeten oefenen. Eentje om in het oog te houden.

Met de zon in het zenit werd het ook dit jaar weer bakken. De hete, opzwepende sound van Kasabian is dan ook de geknipte verwelkoming aan de hellepoort. Tom Meighan en zijn getrouwen zullen ook op zondag niet rusten om onschuldige zieltjes te ontzien. “Bring your daughter to the slaughter!” liet weinig aan de twijfel over. Ze mogen in Engeland en de States op gelijke hoogte staan met Kings of Leon, braaf zijn ze allerminst. Een felgesmaakt optreden van de bovenste plank.

Tijd voor een rustpauze? Welnee, Brandon Flowers was voor mij het hoogtepunt van deze editie. The Killers mogen dan wel even uitblazen, maar met Mr. Brightside, Jenny was a friend of mine en Read my mind haalden we fijne herinneringen op aan die vorige passage enkele jaren geleden. Deze set was doorspekt met stevige rock die doet denken aan de sixties. Even groeide het gemis aan vetkuiven, maar dat werd al snel weer weggespoeld door de energie die zich vooraan ontplooide. Flowers is en blijft charmeur eersteklas. De bakvisjes op de eerste rij vielen bij bosjes in katzwijm.

Met Nick Cave en Grinderman op de achtergrond probeerden we even te chillen. We faalden schroomlijk. Cave is en blijft een veelzijdig artiest die niet bang is om terug te keren naar de basics. Met grinderman leek hij net de god Vulcanus die in zijn smidse staal smeed. De gitaar is zijn aambeeld, zijn de hand hamer en snoeiharde akkoorden zetten als gensters de wei in vuur en vlam. Het mag dan wel rock zijn, Grinderman is stevig verankerd in de blues. We blijven nagenieten van het heerlijke Heathen Child.

Al snel werd het podium geruimd voor de hellehonden van Iron Maiden. Cohorten fans in zwarte hoodies en stevige combats traden aan om hulde te brengen aan hun helden. Dat leger bestond letterlijk uit vaders en zonen. Iron Maiden gaat dan ook reeds dertig jaar mee en geeft vooralsnog geen tekenen van enige metaalmoeheid. De twee uur durende set bevatte niet alleen hits maar ook nieuw werk. Het zal sater Bruce Dickinson wel worst wezen dat de show zo over de top is – ik kreeg alvast de slappe lach toen de ondertussen beruchte Eddie, het doodshoofd met rode spots als ogen, de Main Stage vulde. Voor de fans werd het een memorabele doortocht. Persoonlijk bevestigt het mijn vermoeden dat epische dichten over duisternis op heavy metal zijn niet mijn ding.

Na de disciplinaire zweep van Maiden volgde de ontlading en de aanloop naar de Peas met de canadees A-Trak. Tot achteraan werd er duchtig gedanst op de toegankelijke clubby bliepjes en scratches van de ene helft van het Duck Sauce duo. Heads will rolls van de Yeah Yeah Yeah’s en natuurlijk Barbra Streisand mochten niet ontbreken.

Ondertussen smikkelden we nog een laatste bord pasta en dronken we onze laatste pintjes – die bonnetjes moésten op – waarna we met voldaan gevoel huiswaarts keerden.

De Peas lieten we deze keer aan ons voorbij gaan. Het blijft een raadsel waarom de oppermeister Herman deze clowns blijft uitnodigen. Niettegenstaande er een publiek voor is kunnen we de onevenwichtige platte pop maar matig appreciëren. De recensies vandaag bevestigden wat we al vermoedden: dat het geen slecht idee was om dit jaar wat vroeger te vertrekken.

Voorwaar, een geslaagde editie.

Today I’ll be mostly enjoying Rock Werchter. Ticketje een tijdje geleden gekocht. Vier dagen zag ik niet zitten. Maar vandaag zit het zonnetje uit en een line up met Iron Maiden, Digitalism, Robyn en Kasabian: dat zal erin gaan gelijk zoete koek. Het minder goeie nieuws is dat de cocktails van het verjaardagsfeestje van K. nog wat nazinderen. Maar zoals ex-collega D. placht te zeggen: “E betje verlies, da e je altied.” Ware woorden!

Ik ben (nog) niet gaan kijken naar de laatste Transformers film. Maar als je ziet wat voor creativiteit er schuil gaat achter zo’n grote actieprent, dan is dat toch iets om even stil van te worden. Je moet er maar op komen om het geluid van ruimteschepen te emuleren op een elektrische gitaar.

Ik blijf dit een meesterwerkje vinden.

Ah! Een rampenfilm op 2Be. Zo’n b-film met nobele onbekenden die veels te lang duurt. Iets met de maan die op de aarde gaat botsen. Dat doet mij denken aan de raad van Frank Deboosere enkele dagen geleden: Als er een asteroïde dreigt te botsten, ga rustig zitten en trekt dan nog eens een pintje open want daarna is het gedaan. Gouden raad voorwaar!

Ik huur de onderste verdieping van het huis van J. en N. in hartje Antwerpen. Dat huis is een hoekhuis. Ik woon dus op een hoek. En achter die hoek is er een feestzaal. Zoals dat gaat bij feestzalen wordt daar wel al eens iets gevierd. Het laatste half jaar was het behoorlijk rustig. Maar dat de examens ten einde zijn, dat zullen we deze week geweten hebben. Gelukkig is er portier en rots in de branding L. om de zaak hier te bestieren.

Afin. Het feestvierende volkje arriveert hier tegenwoordig na het vallen van het duister als ware het nachtdieren. Rond de zomerwende doet de nacht laat zijn intrede, mind you. Vanuit mijn zetel ben ik zo’n beetje bevoorrecht toehoorder. En dan durft de socioloog in mij al eens naar boven komen. Niet dat ik veel uit de gesprekken van de passanten kan opmaken. Maar voor de ingang van de feestzaal deelt de Antwerpse studentenpopulatie lief en leed. Plannen voor de vakantie, buizen verzuipen, amoureuze verwikkelingen (of juist niet!),… Aan mijn raam passeert met tussenpozes vanalles: hipsters met raybans en brilliantine, gasten in basketslofjes, versleten jeans en Superdry! t-shirts, meisjes die in niemendalletjes en op ongemakkelijke hakken de frisse avond trotseren, de popular kids met lintjes,… En doorheen dat alles van tijd een stevig “SSSHT!” van L. om de decibels onder controle te houden.

Ach, als je verkiest om in het hartje van een metropool te wonen, dan moet je wel wat lawaai kunnen verdragen zo van tijd. ’t Is dat de eigendom in Brugge op een boogscheut van de stad in een rustige omgeving ligt.

• Ugly Belgian Houses
  Because most belgian houses suck. Even mine. Seriously. My English sucks too. But I kinda like that. Fuckers.
• Isabel Allende tells tales of passion | Video on TED.com
  Author and activist Isabel Allende discusses women, creativity, the definition of feminism — and, of course, passion — in this talk.
• YouTube – ?Studio Brussel: JEF NEVE – Synrise (Goose cover)?‏
  Jef Neve playing the Goose song Synrise on classical piano.
• Truienradar.com
  Waar kan je best een trui aandoen?
• Awesome people hanging out together
  Famous awesome people hanging out together. Not as seen in your Daily Mirror subscription.

Jullie hebben ook de collectieve saunasessie overleefd? Mooi. Ik was zelfs zo gek om met J. ter klimmuur te trekken. Het nieuwe materiaal schreeuwde om uitgetest te worden. De eerste bevinding is dat ik een goeie koop heb gedaan. De nieuwe schoenen bieden veel meer grip. Gedaan met prakken alsof je op ijsblokken aan het klimmen bent. Volgens J. klom ik een stuk zelfzekerder. Mijn voeten zagen wel af. Ze waren al wat gezwollen door de warmte en in nauwe schoentjes gaat het snel van kwaad naar erger. No pain, no gain. De gordel is ook goedgekeurd. Bij het zekeren had ik nu een pak meer steun in mijn rug in tegenstelling tot de el cheapo gordels die ik in de zaal huurde.

Met het werk trokken we gisterenavond op bezoek bij een bevriend communicatiebedrijf vlakbij. Waar bij ons de mannen in de meerderheid zijn (2 dames aan boord), is het bij hen net het omgekeerd (1 man in dienst). Het werd een gezellige bedoening met hapjes en babbels. En grappige opmerkingen zoals daar zijn:

Hé, rijdt gij met een break?
Mwa, neen. Een break is zo… familie.

Of:

Wij hebben een chocoladefonds. Voor crisismomenten.

Maandagavond deed ik er dan weer 2,5 uur over om van Brussel-Noord in Antwerpen te geraken. Ze mogen het ontkennen wat ze willen, maar tot zover heb ik deze wetmatigheid kunnen observeren: treinmaterieel functioneert optimaal tussen 5 en 25 graden. Gaat het kwik erboven of eronder en je kan er prat op gaan dat vertragingen, kommer en kwel uw deel zullen zijn. O ja, en als het regent natuurlijk ook. Tot zover houdt die wetmatigheid nog altijd stand.