Ah. Thank god it’s saturday. Een drukke week vol verplaatsingen was het. Achtereenvolgens ging het richting Brussel – Brussel – Gent – Antwerpen – Gent om uiteindelijk terug in Brugge te verzeilen. Kilometers gevreten en al.

Ik heb trouwens in ’t Frans opleiding gegeven deze week. Ik spreek niet vaak Frans. Da’s eerder door een gebrek aan gelegenheid dan iets anders. Er werd mij al van kleinsaf ingehammerd hoe belangrijk het wel niet is om andere talen te kennen. Toch niet het minst Frans. En dus werd ik op taalkampen allerhande gestuurd. Aangezien mijn vader dan nog eens perfect tweetalig is, ken we regelmatig naar de franstalige TV. Club Dorothée? I did it. Oh! En het onovertroffen C’est pas sorcier! Geniale TV à la Het Klokhuis op de Nederlandse buis. Of Il était une fois… Jawel, jawel! En dan zou ik bijna de vakantiejob in Brussel vergeten waar ik nog eens een maand lang in de taal van Molière moest converseren vooraleer de hogere studie aan te vangen.

Het is dus met enige meewarrigheid dat ik de taalvrees bij de gemiddelde vlaming bekijk. Engels? geen probleem. Frans? Ho, maar! Dat kennen we helemaal niet. Logisch ook. Als je een taal niet oefent, dan leer je het ook niet. Of verleer je ze. Meer zelfs, waar vroeger nog regelmatig berichten van gene zijde van de taalgrens ons bereiken, dan hoor je vandaag nauwelijks wat er bij de buren gebeurt, tenzij het gekokstoof van hun politici. Welke Vlaming stemt er immers nog regelmatig af op de RTBF?

Tjah, onbekend is onbemind.

En de opleiding? Die verliep vlotjes en ik vertrok bij een tevreden klant.