Ewel, ’t zit er weer op, Rock Werchter Tweeduusdelf. Weliswaar heb ik maar een vierde meegemaakt, maar ik heb niet het gevoel dat ik iets gemist heb van de sfeer op de weide. Het weer zat goed, het programma zat goed en de sfeer zat goed.

Zondagmorgen ben ik een uurtje later dan gepland aangezet. Blame the cocktails. Een wat uitgelopen verjaardagsfeestje was de eerste aanslag op mijn lijf. Maar dat mocht de pret niet onderdrukken. Aftrappen deden we met The Vaccines. Londense indypop met snedig gitaarwerk van de bovenste plank. Vooralsnog onbekend maar hun “Post break-up sex” deed de Marquee een eerste keer ontploffen. Het tempo zat er goed in. De présence, daar zullen ze nog wat op moeten oefenen. Eentje om in het oog te houden.

Met de zon in het zenit werd het ook dit jaar weer bakken. De hete, opzwepende sound van Kasabian is dan ook de geknipte verwelkoming aan de hellepoort. Tom Meighan en zijn getrouwen zullen ook op zondag niet rusten om onschuldige zieltjes te ontzien. “Bring your daughter to the slaughter!” liet weinig aan de twijfel over. Ze mogen in Engeland en de States op gelijke hoogte staan met Kings of Leon, braaf zijn ze allerminst. Een felgesmaakt optreden van de bovenste plank.

Tijd voor een rustpauze? Welnee, Brandon Flowers was voor mij het hoogtepunt van deze editie. The Killers mogen dan wel even uitblazen, maar met Mr. Brightside, Jenny was a friend of mine en Read my mind haalden we fijne herinneringen op aan die vorige passage enkele jaren geleden. Deze set was doorspekt met stevige rock die doet denken aan de sixties. Even groeide het gemis aan vetkuiven, maar dat werd al snel weer weggespoeld door de energie die zich vooraan ontplooide. Flowers is en blijft charmeur eersteklas. De bakvisjes op de eerste rij vielen bij bosjes in katzwijm.

Met Nick Cave en Grinderman op de achtergrond probeerden we even te chillen. We faalden schroomlijk. Cave is en blijft een veelzijdig artiest die niet bang is om terug te keren naar de basics. Met grinderman leek hij net de god Vulcanus die in zijn smidse staal smeed. De gitaar is zijn aambeeld, zijn de hand hamer en snoeiharde akkoorden zetten als gensters de wei in vuur en vlam. Het mag dan wel rock zijn, Grinderman is stevig verankerd in de blues. We blijven nagenieten van het heerlijke Heathen Child.

Al snel werd het podium geruimd voor de hellehonden van Iron Maiden. Cohorten fans in zwarte hoodies en stevige combats traden aan om hulde te brengen aan hun helden. Dat leger bestond letterlijk uit vaders en zonen. Iron Maiden gaat dan ook reeds dertig jaar mee en geeft vooralsnog geen tekenen van enige metaalmoeheid. De twee uur durende set bevatte niet alleen hits maar ook nieuw werk. Het zal sater Bruce Dickinson wel worst wezen dat de show zo over de top is – ik kreeg alvast de slappe lach toen de ondertussen beruchte Eddie, het doodshoofd met rode spots als ogen, de Main Stage vulde. Voor de fans werd het een memorabele doortocht. Persoonlijk bevestigt het mijn vermoeden dat epische dichten over duisternis op heavy metal zijn niet mijn ding.

Na de disciplinaire zweep van Maiden volgde de ontlading en de aanloop naar de Peas met de canadees A-Trak. Tot achteraan werd er duchtig gedanst op de toegankelijke clubby bliepjes en scratches van de ene helft van het Duck Sauce duo. Heads will rolls van de Yeah Yeah Yeah’s en natuurlijk Barbra Streisand mochten niet ontbreken.

Ondertussen smikkelden we nog een laatste bord pasta en dronken we onze laatste pintjes – die bonnetjes moésten op – waarna we met voldaan gevoel huiswaarts keerden.

De Peas lieten we deze keer aan ons voorbij gaan. Het blijft een raadsel waarom de oppermeister Herman deze clowns blijft uitnodigen. Niettegenstaande er een publiek voor is kunnen we de onevenwichtige platte pop maar matig appreciëren. De recensies vandaag bevestigden wat we al vermoedden: dat het geen slecht idee was om dit jaar wat vroeger te vertrekken.

Voorwaar, een geslaagde editie.