Netsensei

Niks zo leuk als foto’s nemen. Vroeger deden we dat analoog. Vandaag doen we dat helemaal digitaal. Dat bedrijven als Kodak overkop gaan omdat ze de omslag naar digitaal niet tijdig hebben gemaakt, vertelt hoe snel het allemaal kan gaan.

Toen fotografie digitaal werd, bleven we er wel met een analoge bril naar kijken. Je maakte je foto met je fototoestel, en je ordende ze mooi in mapjes op je pc. Al snel kwamen er digitale fotoalbum diensten zoals Picasa en Flickr. In plaats van je foto’s via mail of ftp te delen, kon je ze nu via het web op een makkelijke manier on line zetten, ordenen en taggen. Flickr was daar in een geweldige dienst. Maar natuurlijk moest je nog altijd je foto’s opladen vanaf je camera, bewerken en on line zetten.

En toen waren daar de smartphones. Met camera. Eerst aarzelend. Met pixelige beeldjes die gaandeweg beter werden. En toen werd mobiel surfen populair. Ook eerst langzaamaan maar ook dat heeft het web de laatste pak-em-beet twee jaar stormender hand overgenomen. Met natuurlijk als voorlopig orgelpunt het instagr.am.

Natuurlijk ben ik met de stroom gevolgd. Ik kocht mij eind 2009 een HTC Hero en sindsdien neem ik dagelijks wel ergens een foto van met mijn slimme ‘foon. En het mooie is dat ik die meteen kan opladen naar Facebook, Twitter en what-not. Zonder nog veel te prullen op mijn laptop en ze manueel te delen met de wereld.

Dus waarom zou dat ook niet kunnen voor mijn blogje?

’t Is dat het Flickr ding rechts boven aan nauwelijks nog aandacht krijgt. Ik ga dus eens kijken om daar op zijn minst een Instagr.am ding te plaatsen zodat er hier weer wat meer beweegt.

Het mooie aan instagr.am is dat je niet beperkt bent tot het uploaden van enkele fotootjes. Er bestaan apps zoals HoneyGram waarmee je nog andere toffe dinges kunt uitsteken. Zoals collages maken. Ik zou dus wekelijks een collage kunnen maken en dat dan hier publiceren. En waarom dat dan niet ineens automagisch doen?

Ideeën, ideeën…

Er is een nieuwe slaapkamer! Een maand na mijn verhuis werden vorige week mijn Malm bed en Pax kasten geleverd. Dinsdag werd met vereende krachten alles in mekaar geschroefd. Ik kan u zeggen: een viseuse is nogal een gerief! Het mocht ook wel want mijn Anebode kleerkast heeft de derde verhuis nauwelijks overleefd. En mijn oud bed had ook zijn beste tijd gehad. Ik heb gekozen voor gewone legplanken in de nieuwe kasten maar in de toekomst lijkt me een extra opberglade voor sokken en ondergoed geen slecht gedacht.

Ik blijf wat op de sukkel met mijn gezondheid. Hoesten en krochten dat het geen naam mag hebben. Bovendien heeft een tussenribspier op mijn rechterzijde besloten om er de brui aan gegeven. Vrijdagavond moest ik na dik anderhalf uur klimmen stoppen van de pijn. Er was even de vrees van een beginnende longontsteking, maar het wordt ook niet erger. Wel, dat wordt op zijn minst de komende week mij héél kalm houden en op tijd – ahem – in bed kruipen ’s avonds.

Tussen 5 en 12 augustus verblijven mijn Lief en ik zo ongeveer hier. We verwachten: zon, zon, meer zon, boeken, rust, meer rust, palmbomen, thee, cultuur, lekker eten, genieten, zwembaden, the odd excursion en meer. Benieuwd!

Awkward moment vrijdagavond. Eenmaal terug in de kleedkamer van de klimzaal moest ik vaststellen dat één van mijn sokken op mysterieuze wijze was verdwenen. Probleem. Omdat met één sok in een schoen geen zicht was besloot ik dan maar zonder sokken huiswaarts te keren. Als in: de premetro in van het Sportpaleis tot het Centraal Station. De trein op naar Brugge en dan hier het laatste etappe met de fiets. Dat viel wonderwel nog mee. Geen rare blikken of zo wegens dat het niet te hard opviel. Maar wel ongemakkelijk omdat blote voeten in leren schoenen niet zo goed kunnen ademen en al snel beginnen te zweten. Niet voor herhaling vatbaar.

Aanrader voor de kok des huizes: Zeebaars met peterseliepuree! Makkelijk te maken en overheerlijk. Baars is nu niet meteen de meest goedkope vis, maar volgens mij kan je dit maken met gelijk welke vis. En waarom ook niet met een stuk vlees zoals boerenworst? Ik heb gelijk voor de eerste keer een weekmenuutje gemaakt en het nodige in huis gehaald. Benieuwd hoe goed dat gaat lukken.

’t Is dat de mannen van Valve weten hoe ze hun publiek moeten aanspreken.

Stupidity filmed at 2500 frames per second.

Yep.

Ziek zijn is niet zo fijn. Zelfs niet als je daardoor thuis mag blijven. Ik heb de voorbije 48 uur zo’n beetje gekampeerd in mijn zetel. Nja, vooral de zeurende hoofdpijn speelde mij parten. Alsof mijn hoofd tussen een bankschroef zat. Ik heb de indruk dat het nu in stijgende lijn begint te gaan. Mag ook wel aangezien morgen de job wenkt.

Niet dat ik mij ab-so-luut verveeld heb in de voorbije twee dagen.

Door mijn Groot Raam heb ik zo’n beetje de vier seizoenen zien passeren in de voorbije twee dagen. Lousy smarch weather! Verder mocht ik vooral dat de duiven en de konijnen reeds volledig in lentemodus zijn en de eersten niet moeten onderdoen voor de laatsten.

De wijkagente is gepasseerd. Typisch dat zoiets overdag gebeurt. Eerste keer dat ik ook effectief thuis was.

Aangezien ik een nieuwe Belgacom TV klant ben profiteer ik mee van al die geweldige pay-per-view kanalen die na de eerste maand afgesloten worden. Discovery Channel en NatGeo for the win! Ik heb gelijk ook 50/50 digitaal gehuurd. (Bekentenis: De eerste keer dat ik een film digitaal huur. Wat een gemak!)

Dutjes doen. ’t Is lang geleden dat ik nog eens overdag gewoon mijn ogen dicht deed om een uurtje of zo te rusten.

In ieder geval: vanavond andermaal vroeg in bed. En een aantal dingen die ik in de komende dagen had willen/moeten doen uitstellen tot na het weekend. Kwestie van lichaam en geest maximaal rust te gunnen.

Sinusitis, dus. Na de vierde ochtend opstaan met een draaierig, pijnlijk hoofd en nauwelijks slaap, kon ik een bezoek aan de dokter niet langer uit te stellen. Ik hoor twee dagen rust in acht te nemen. Dat betekent dus: geen voet buiten de deur steken, ’s avonds vroeg in bed, gezonde stevige hap en wat medicatie.

Hopelijk heb ik het ergste leed tegen donderdag geleden.

Lees gelijk even het artikel in De Morgen van @NothingPlaces als u meer wil weten!

Ik ben verhuisd.

Het duurde welgeteld een uur om de hele inboedel in Antwerpen op te laden op de vrachtwagen en iets minder dan twee uur om de boel in Brugge uit te laden.

Bananendozen zijn de max!

Als je een paar halve levens leidt, dan groeit er op bepaalde plaatsen in uw verblijfplaats een ongelofelijk dikke laag stof.

Voor het eerst heb ik schade geleden: de pootjes van mijn garderobekast zijn afgebroken, en de achterwand van een andere kleerkast hangt met haken en ogen aaneen. En in mijn vloer zit er nu een petieterig putje. Dju. Nu ja, de slaapkamer was hoe dan ook aan vervanging toe.

De zekering van de living had het begegeven. En er was een lekkend kraantje voor een – toekomstige – wasmachine. Kameraad T. is gelukkig een bijzonder Handige Harry. Minder goed nieuws: de elektriciteit zit zeer bizar in mekaar. Aardingskabels lopen weg vanaf de zekeringkast, maar komen niet toe op bepaalde stopcontacten. Niet. Ok.

Ik heb ongelofelijk fantastische vrienden en ongeëvenaard Lief die mij het voorbije weekend geholpen hebben. Ze weten van aanpakken, zo blijkt nog maar eens. Ik ga mijn pollekens nog duust keren mogen kussen denk ik.

De Oriental Wok blijft geniaal.

Ik ben tot de conclusie gekomen dat mijn boekenkasten ruimer zijn dan ik dacht. Dat of ik lees minder boeken dan ik dacht. Ik denk het laatste.

Ik heb vandaag gedaan waar ik al een kleine eeuwigheid over spreek: mij op een zondagmiddag in mijn Poang draaifauteuil zetten met een pintje, een blues’ken (BB King!) en door het raam naar een veld vol paasblommen kijken in het lentezonnetje.

De ergste drukte van de voorbije maanden heb ik – voorlopig – gehad. Tijd om te genieten en naar nieuwe dingen uit te kijken!

’t Is de laatste rechte lijn naar de Grote Verhuizing. Deze week heb ik met Electrabel alles geregeld. De gasaansluiting is opgezegd wegens niet langer nodig en de elektriciteit aansluiting is quasi verhuisd. Ik moet zeggen dat de website nog altijd een prul blijft om iets op gedaan te krijgen. Twintig minuten en veel frustratie om te merken dat ik “wegens de geliberaliseerde markt”, geen meterstanden ouder dan zoveel weken kan door geven. (Oké, ik had dat over het hoofd gezien vorige maand.) Gelukkig was het telefonisch een eitje om zoiets op orde te laten brengen.

Ook met de kabel is het een beetje zoeken. De aansluiting in het gebouw is verouderd waardoor Telenet mij niet langer kan bedienen. Elk appartement is serieel aangesloten – een zogenaamd rijgnet – wat het moeilijk maakt om een kwalitatief signaal aan te bieden. De syndicus kon me dat alvast niet vertellen. En de Telenet helpdesk liet me weten dat er niemand in het gebouw bij hen klant was of kon zijn. Dan maar richting Belgacom winkel, een tweetal weken terug. With a due sense of dread and resignation. Blijkt dus dat iedereen bij de blauwe pulletjes aangesloten is. Ik heb me gelijk dan ook maar klant gemaakt. Benieuwd wat dat gaat geven. Volgende week dinsdag, drie dagen na mijn verhuis, verwacht ik een technicus aan mijn deur.

En natuurlijk staat alles hier in Antwerpen in dozen. Eens te meer kan mijn hebben en houden in een paar grote bananendozen. Teken dat ik nog altijd niet veel rommel bijeen heb gespaard doorheen de jaren. En ik ben dan nog van plan om bij het uitpakken een grote vuilzak bij de hand te houden om verder te schiften.

En ondanks het werktuigelijke is er ook wat tijd voor reflectie terwijl ik de laatste week aftel. Veel dingen die ik voor het laatst doe als inwoner van ’t Stad: de tram ’s morgens nemen om naar het werk te gaan, met de fiets over de Grote Markt sjeezen, van ma-tu-vu doen op het museumplein,… Het mooie weer gaf me de kans om de laatste dagen in goed gezelschap nog een keer of wat van terrasje te doen ’s avonds.

Het is hoe dan ook een hoofdstuk dat ik afsluit. Ik spoelde hier aan in 2004 en bijna 8 jaar later trek ik hier voor de tweede keer terug weg. Ik heb hier veel goede en een paar minder goede herinneringen. Ik ben hier aangespoeld door mijn job, en ondanks het op en af pendelen, vind ik wel dat dit mijn tweede thuisstad is geworden. Missen ga ik Antwerpen dus zeker wel. Maar ik verhuis als een rijkere mens terug naar huis. En daar kan ik alleen maar gelukkig om zijn.

Zo. C’est un fait accompli! De vloer ligt er sinds dinsdag. En de Poang draaistoel hebben we gelijk ook al in mekaar gedraaid.

Of zoals er al op Facebook werd geponeerd: Steve Jobs is ook begonnen met enkel een lamp in een lege woonruimte.

Dit weekend werd er voornamelijk ingepakt en klaar gestoomd. Ik leef nu echt tussen de dozen. Het papierwerk doe ik met het verstand op nul. Het blijft immers een lijstje afwerken met, naar mijn gevoel, 1.000 punten die allemaal even veel aandacht vragen.

Ik zal er waarschijnlijk later op terug kijken en zeggen: dat was één van de leukste rollercoaster ritten die ik gemaakt heb. Vooralsnog vind ik het allemaal bijzonder vermoeiend: moest iemand mij nu op een vliegtuig zetten richting tropische bestemming waar een zandstrand, strandzetels en refreshing beverages een hoofdrol spelen: ik zeg geen neen.